Και έρχεται κάποια στιγμή που δεν αρκούν τα λόγια. Εξάλλου έχεις ακούσεις πολλά από διάφορους, κάποιες φορές ένιωσες από την αρχή ότι ήταν ψέματα, κάποιες άλλες χρειάστηκε καιρός για να πεισθείς ότι πράγματι ισχύουν όλα όσα σου είπαν. Και άλλες φορές τα πίστεψες και έπεσες από τα σύννεφα όταν όλα αυτά αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες.
Και έμαθες με τα χρόνια να μην δίνεις σημασία στα λόγια, στις υποσχέσεις, στις βαρύγδουπες δηλώσεις, αλλά επέλεξες να προσέχεις τις πράξεις των ανθρώπων, τον τρόπο που συμπεριφέρονται και τον τρόπο με τον οποίο εκφράζουν τα συναισθήματα τους. Δεν είχε σημασία πλέον το τυπικό ευχαριστώ που άκουγες από κάποιον που πολλές φορές ήταν στα πλαίσια της υποχρέωσης για αυτό και ακουγόταν κάπως μισό, σαν να κοβόταν η τελευταία συλλαβή.
Η δε συγγνώμη είχε ξεχειλώσει γιατί απλά λεγόταν για να αποφύγει κάποιος το γενικότερο ξεκαθάρισμα και την ειλικρινή συζήτηση, σαν να προσπαθούσε να καταχωνιάσει όλα τα λάθη κάτω από το χαλί, νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα τα εξαφανίσει. Κι όμως αυτά συνέχιζαν να υπάρχουν και στην πρώτη «γενική καθαριότητα» θα βγουν στην επιφάνεια. Και έτσι έκανες πέρα αυτούς τους ανθρώπους, αλλά κράτησες όλους εκείνους στη ζωή σου που δεν αρκούνταν στο τυπικό και στα λόγια.
Γιατί ναι υπήρχαν και υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι. Και είναι αυτοί που σε βοήθησαν στην δύσκολη στιγμή χωρίς καν να τους το ζητήσεις. Είναι όλοι εκείνοι που είδες στα μάτια τους την ανησυχία τους για σένα και μετέπειτα την λάμψη της ευτυχίας όταν όλα πήγαν καλά. Είναι αυτοί που αν και δεν μιλάνε συχνά μαζί σου όταν είναι δίπλα σου θα σου κάνουν την πιο ζεστή αγκαλιά και θα σου χαρίσουν το πιο τρυφερό χάδι. Και η σιωπή των πράξεών τους τελικά έχει τον καλύτερο ήχο από όλα τα λόγια που έχεις ακούσει…
Γράφει η Δήμητρα Ν. Παπανικολάου. Χημικός – Μηχανικός
Να το κάνετε ποιο συχνά αγγιξατε την ψυχή σας ευχαριστώ απο καρδιάς. Καλή πρωτομαγιά.