Κι ήρθε η στιγμή να σταθώ απέναντί σου και να σε ρωτήσω πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι τολμηρό. Η ερώτησή μου σε πιάνει απροετοίμαστο και ψάχνεις να βρεις πότε τόλμησες να ανέβεις σε κάποιο απόκρημνο βράχο χωρίς καμιά προστασία, πότε πάτησες τέρμα γκάζι στο αυτοκίνητο φθάνοντας την αδρεναλίνη στο κόκκινο ή οτιδήποτε άλλο μοιάζει επικίνδυνο. Και ξεκινάς να αφηγείσαι με καμάρι τα τολμηρά κατορθώματα. Κι όμως δεν εννοούσα τέτοιες τολμηρές πράξεις.
Πότε στάθηκες με θάρρος απέναντι από τον εαυτό σου, βρήκες τα λάθη σου, τις αδυναμίες σου και ήρθες μπροστά μου και τα παραδέχτηκες; Και σε ανταμοιβή προσπάθησα να κάνω το ίδιο γιατί ντρεπόμουν να στέκομαι και να σε κοιτάω χωρίς να έχω κάνει ένα βήμα βελτίωσης. Κάνε λοιπόν την αυτοκριτική σου αν τολμάς… Κι έπειτα, πότε τόλμησες να παραδεχτείς τους φόβους σου και να κρατήσεις το χέρι μου έτσι απλά για να τους νικήσεις; Να κουρνιάσεις στην αγκαλιά μου για να διώξεις μακριά τις μαύρες σκέψεις χωρίς ίχνος ντροπής γιατί απλά νιώθεις αδύναμος;
Παραδέξου λοιπόν ότι και εσύ είσαι τρωτός και αγκάλιασέ με αν τολμάς… Υπήρξε κάποια στιγμή που είχες την δύναμη να μιλήσεις για τα αισθήματά σου, χωρίς να φοβηθείς την απόρριψη, χωρίς να είσαι σίγουρος για την έκβαση; Κι έτσι απλά να σταθείς με θάρρος και να μου μιλήσεις για όλα εκείνα που νιώθεις, για εκείνα που θέλεις να μου δώσεις και για αυτά που περιμένεις από μένα. Ανακάλυψε λοιπόν τα αισθήματά σου και αγάπησέ με αν τολμάς…
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός – Μηχανικός
Τέλειο άρθρο. Συγχαρητήρια!!!