Η μορφή ενός σύγχρονου αγίου, του Αγίου Ιακώβου (Τσαλίκη) του εν Ευβοία, μέσα από την περιγραφή του Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου (Ιωάννου).
Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, όπως τον έζησα
«Πρωτοσυνάντησα τον π. Ιάκωβο όταν ήμουν παιδί, μαθητής του κατηχητικού. Τότε πηγαίναμε εκδρομή με το κατηχητικό από τη Χαλκίδα.
Ανεβαίναμε στο μοναστήρι με τα πόδια από τις Ροβιές – δεν υπήρχε δρόμος. Για κάποιους που ίσως δυσκολευόντουσαν έστελναν οι πατέρες κάνα δυο μουλάρια.
Αυτό που έχει μείνει στη μνήμη μου είναι ότι καθώς ανεβαίναμε στο μοναστήρι ψάλλαμε ή τραγουδούσαμε. Μας άκουγε λοιπόν ένας καλόγερος και έβγαινε να μας προϋπαντήσει. Είχε τόσο λεπτό περπάτημα που νόμιζες ότι περπατάει στις μύτες των ποδιών του.
Ψηλός, ασκητικός μάς υποδεχόταν ψάλλοντας κι αυτός: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!». Ήταν ο π. Ιάκωβος!
Έψελνε για μας αλλά και για τους πατέρες που μας συνόδευαν. Μου έχει μείνει αυτή η εικόνα από την παιδική μου ηλικία: ένας άνθρωπος να προχωρά σαν να μην πατά στο έδαφος και συνάμα πολύ αδύνατος πολύ ασκητικός λιπόσαρκος σε σημείο που νομίζεις ανά πάσα στιγμή ότι θα πέσει με το φύσημα του ανέμου…
…Όταν αναπολώ τα περασμένα, σκέφτομαι καμιά φορά ότι, όπως εγώ έζησα τον Άγιο Ιάκωβο, έτσι και σήμερα υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας άλλοι άνθρωποι, είτε μοναχοί, είτε ιερείς ή απλοί λαϊκοί, που φαίνονται σαν κοινοί άνθρωποι, αλλά είναι Άγιοι.
Όταν μάλιστα βλέπεις κάποιους ανθρώπους να ζουν ιδιαίτερα προσεκτική ζωή και να είναι ταπεινοί. Πιστεύω πως η ταπείνωση είναι το κατ’ εξοχήν γνώρισμα των Αγίων. Κι είναι αυτή ακριβώς η ταπείνωση που τους κάνει να κόβουν το θέλημά τους και να γεμίζουν αγάπη για τον διπλανό τους. Όποιος δεν είναι ταπεινός, δεν μπορεί να αγαπήσει…».
