Με μεγάλη χαρά ανακοινώνουμε ότι η συγγραφέας του αγαπημένου έργου «Περπατώ εις το δάσος», Στέλλα Μιχαηλίδου, θα μας τιμήσει με την παρουσία της, αύριο Σάββατο 4 Φεβρουαρίου στην Αίθουσα Τέχνης Κοζάνης, στην πρεμιέρα της παράστασης για το κοινό!
Παραστάσεις για το κοινό:
Σάββατο 4 Φεβρουαρίου στις 18.00 και Κυριακή 5 Φεβρουαρίου στις 12.00, Αίθουσα Τέχνης Κοζάνης. Οι παραστάσεις συνεχίζονται τα πρωινά, μόνο για σχολεία.
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 5€ | Πληροφορίες: 24610 24062, 6987991949
Στέλλα Μιχαηλίδου
Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Από το 1999 μέχρι σήμερα διδάσκει Κινησιολογία και Χορό στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Έχει διδάξει το ίδιο μάθημα και στην Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ.
Παράλληλα γράφει και σκηνοθετεί κυρίως έργα που απευθύνονται σε παιδιά και νέους και επιμελείται την κίνηση και τις χορογραφίες σε θεατρικές παραστάσεις. Με τις παραπάνω ιδιότητες, αλλά και με αυτή της ηθοποιού, συνεργάστηκε με την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» για εικοσιδύο συνεχή χρόνια, με το Κ.Θ.Β.Ε., με Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα καθώς και με άλλες θεατρικές σκηνές
Έγραψε κείμενα για ραδιοφωνικές εκπομπές, στίχους για θεατρικές παραστάσεις και ιστορίες σε συνεργασία με παιδιά.
Επίσης τα βιβλία: «Περπατώ εις το δάσος», «Το όνειρο του Ρο», «Ιστορίες για μαύρες γάτες» «Τζιτζιμιτζιχοτζιριά»,«Ο γάιδαρος ο Μένιος, ο παραχαϊδεμένος», «Αστριμάλι Ροδολάλι/Μικρές ιστορίες για μεγάλους έρωτες» και «Πολυξένη».
Το τελευταίο της βιβλίο τιμήθηκε από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου με το βραβείο 2015 για το κείμενο και την εικονογράφηση.
Υπό έκδοση είναι τα βιβλία: «Ιζαντόρα Ντακ» και «Τα αληθινά δώρα του Άη Βασίλη».
Τα θεατρικά της έργα παίζονται από πλήθος επαγγελματικών και ερασιτεχνικών ομάδων σε όλη την Ελλάδα καθώς και σε φεστιβάλ του εξωτερικού.
Σκηνοθέτησε τα έργα της:Τζιτζιμιτζιχοτζιριά (Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» 2005-2006, Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη» 2013-2014), Το όνειρο του Ρο (Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» 2007), Περπατώ εις το δάσος (ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας 2013, Θέατρο Αυλαία 2014), το έργο του Α.Αδαμόπουλου: Ο Σιμιγδαλένιος (Κ.Θ.Β.Ε. 2009) και την Ψ Ραψωδία της Ιλιάδας, σε μετάφραση του Δ. N. Μαρωνίτη (Εθνικό Θέατρο, 2011).
Η ανατρεπτική πένα της Στέλλας Μιχαηλίδου εισχωρεί στον κόσμο των κλασικών παραμυθιών και τον ανασυνθέτει μέσα από τα δικά τους νομοτελειακά υλικά διαμορφώνοντας μια νέα ιστορία στο θεατρικό έργο για παιδιά «Περπατώ εις το δάσος». Μια ανατρεπτική περιπέτεια με χιούμορ, μπερδέματα και έξυπνη πλοκή ξετυλίγεται με φόντο το δάσος.
Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Ελένη Δημοπούλου, Θέμης Θεοχάρογλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Βενετία Νάση
Μουσική επιμέλεια: Κώστας Βόμβολος
Σχεδιασμός φωτισμού: Ρίτσαρντ Άντονι
Επιμέλεια κίνησης: Μέλπω Βασιλικού
Κατασκευή κοστουμιών: Ευγενία Κάψα
Κατασκευή μάσκας: Πένυ Ντάνη
Κατασκευή περουκών: Holly Grace
Διανομή αλφαβητικά: Μαίρη Ανδρέου, Γιώργος Δημητριάδης, Άννα Ευθυμίου, Ευαγγελίνα Καριοφύλλη, Σταύρος Μπίλλιος, Γεωργία Χουχούμη
Φωτογραφίες: Σάκης Αναστασόπουλος
Όαση πολιτισμού σε ένα χώρο που κυριαρχούν οι σεφερλήδες και οι ερασιτέχνες
Οι Σεφερλήδες κάνουν παραστάσεις κερδοφόρες και δεν πέφτει καρφίτσα, χωρίς να υποχρεώνουν τους μαθητές να πηγαίνουν την ώρα του μαθήματος για να κόβουν εισιτήρια…
Για αυτό καταντήσαμε έτσι, γιατί δεν πέφτει καρφίτσα δυστυχώς.
Υπάρχουν ξέρεις και θεάματα που τυγχάνουν ευρύτερης αποδοχής, όπως η κωμωδία και η σάτιρα. Και ναι, δεν πέφτει καρφίτσα συνήθως. Για να τα καταλάβεις όμως, χρειάζεται να διαθέτεις και λίγο χιούμορ, και όχι νοοτροπία ψευτοκουλτούρας…
Οκ παραδίνομαι, τα επιχειρήματα είναι συντριπτικά. Θα προσπαθήσω να αποκτήσω χιούμορ!
Επίσης χρειάζεται να έχει την ικανότητα κανείς να ξεχωρίζει το χιούμορ απο την ειρωνία .
Και ο Αριστοφάνης – Σεφερλής, πολιτισμός είναι, και μάλιστα πολύ πιο αυθεντικός από διάφορες παραλλαγές κλασσικών παραμυθιών. Έχω δει ερασι-τέχνες που φορούν γυαλιά σε πολλούς “επιδοτούμενους επαγγελματίες”.
Αριστοφάνης και Σεφερλής στην ίδια πρόταση. Οκ! Και εισήγαγες και νέο όρο “επιδοτούμενοι επαγγελματίες”. Φαντάζομαι πως ισχύει για όλα τα επαγγέλματα και θεωρείς οτι δεν πρέπει να πληρώνεται κανενας, γιατί κάποιος ερασιτέχνης μπορεί να το κάνει τζάμπα. Για πες και άλλα, ενδιαφέρουσα σκέψη.
Έτσι όπως αντιμετωπίζεις τον Σεφερλή, έτσι σνόμπαραν τον Αριστοφάνη στην αρχαία ελλάδα. Δυστυχώς για σένα η ιστορία τον δικαίωσε, όπως θα δικαιώσει και τους σύγχρονους κωμικούς. Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ “επιδοτούμενος επαγγελματίας”, εννοώ αυτούς που πληρώνονται από τον κρατικό κορβανά για να κάνουν παραστάσεις σε άδεια θέατρα, πουλώντας δήθεν ποιότητα!!!
Πολύ σωστα