Με το ξημέρωμα της 21ης Αυγούστου 2018 η Ελλάδα βρέθηκε εκτός των μνημονίων.
Τι θα πει μνημόνιο; Θα πει υπενθύμιση για κάτι το συγκεκριμένο. Και τι σημαίνει ότι βγήκαμε από τα μνημόνια; Σημαίνει ότι έληξε ο συμφωνηθείς χρόνος της δανειοδότησης μας από τους μηχανισμούς στήριξης.
Η έξοδος λοιπόν αυτή μας δίδει το δικαίωμα, ως χώρα, να ανατρέξουμε σε άλλες αγορές δανειοδότησης του κράτους μας, εκτός του Ευρωγκρούπ και του ΔΝΤ, με ποικίλες όμως και ακριβές διαπραγματεύσεις, που αυτές οι αγορές είναι αδίστακτες και «βάρβαρες».
Μιλάμε για έξοδο από τα μνημόνια αλλά όμως όχι και χωρίς επιτήρηση, η οποία προβλέπεται σκληρή, χωρίς έλεος, από τους κερδοσκόπους – καιροσκόπους δανειστές (εποπτεία δηλαδή).
Είναι όπως ένα φυλακισμένος που βγαίνει από τη φυλακή αλλά για σαράντα (40) και πλέον χρόνια διαμένει υποχρεωτικά στο σπίτι του έγκλειστος, χωρίς να του επιτρέπεται η όποια διακίνηση.
Καθαρή έξοδος θα λεγόταν, αν μπορούσαμε να κάνουμε ό,τι θέλαμε ως χώρα. Όμως αυτό δεν γίνεται.
Αναφορικά τώρα, με το πρωτογενές πλεόνασμα και την ανάπτυξη, έχουμε να παρατηρήσουμε τα παρακάτω, από τη δική μας σκοπιά.
Με το β΄ μνημόνιο συμφωνήθηκε να είναι το Ελληνικό πλεόνασμα στο 4,5% του ΑΕΠ. Τα συμφωνηθέντα αυτά όμως δεν πραγματοποιήθηκαν. Ήταν αδύνατο.
Μετά συμφωνήθηκε για δέκα (10) χρόνια το πρωτογενές πλεόνασμα και η ανάπτυξη να βρίσκονται στο 3% του ΑΕΠ.
Πρόσφατα πάλι, μεταφέρθηκε η δανειακή υποχρέωση ως το 2060, αλλά όμως με πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 3-3,5% του ΑΕΠ ως το 2020 και από εκεί ως το 2060, που είπαμε, με 2-2,2% του ΑΕΠ, αν δεν κάνουμε λάθος.
Πως όμως θα μπορεί να επιτευχθεί αυτό το πλεόνασμα; Αποκλείεται, λέμε εμείς. Συντελεστής 2-2,2% κάθε χρόνο και για σαράντα (40) χρόνια συνεχώς καμιά χώρα δεν μπορεί να έχει, γι αυτό θα πάμε και πιο πέρα από το 2060 αφού με τα νούμερα αυτά δεν θα μπορούμε να πιάσουμε τα συμφωνηθέντα ως τότε. Μακάρι όμως να μπορέσουμε και πιο νωρίς ακόμα.
Συνεπώς, πιστεύουμε ότι δεν θα έχουμε αυτά τα πλεονάσματα που συμφωνήθηκαν αφού και αν ακόμα υπάρξουν θα είναι τελικά αντιαναπτυξιακά. Άρα θα παρουσιάσουμε ελλείμματα.
Όμως για την ανάπτυξη, τα ελλείμματα που λέμε, μπορεί να είναι αναπτυξιακά εφόσον τα δάνεια, που σίγουρα θα πάρουμε από τις λεγόμενες αγορές, όπως προείπαμε, να μη πάνε σε ανάπτυξη της ζήτησης, των αγορών ας πούμε, που θα έχει σκοπό την αύξηση της κατανάλωσης, γιατί έτσι αντί να αναπτυχθούμε εμείς θα αναπτύξουμε περισσότερο τα κράτη από τα οποία θα κάνουμε εισαγωγές.
Επειδή λοιπόν είμαστε σε ύφεση και θα συνεχίσουμε να είμαστε, πρέπει να δανειζόμαστε για να γίνουν όμως κρατικές επενδύσεις, κατά τη γνώμη μας και να μη αποβλέπουμε τυχόν αυτές οι επενδύσεις να γίνουν με δικά μας χρήματα (από φόρους βασικά), γιατί, έτσι απλά, εμείς οι ίδιοι θα ενισχύουμε την ύφεση και δεν πρέπει.
Τώρα, με την έξοδο από τα μνημόνια, δεν έχουμε υποχρέωση να ρωτάμε τους δανειστές μας ( τους θεσμούς) για το τι να κάνουμε και πώς να διαχειριστούμε οποιοδήποτε θέμα.
Μπορούμε να μειώσουμε τους φόρους, να αυξήσουμε τις συντάξεις (που αντισυνταγματικώς τότε η μείωση των επιβλήθηκε) και ως προς το διαδικαστικό, να ρυθμίσουμε τις όποιες οφειλές των επιτηδευματιών και των λοιπών οφειλετών σε αρκετές δόσεις, που τις περιμένουν με αγωνία και τόσα άλλα που καθημερινώς γίνονται εκκλήσεις, για την επιβίωση μάλιστα.
Βέβαια κάθε κόμμα εξουσίας θα ήθελε να τα πράξει αυτά ή κάποια από αυτά, ανταγωνιστικώς. Όμως, τα ποσά που υπογράψαμε στα μνημόνια για να τα επιστρέψουμε σε δόσεις, πρέπει να τηρηθούν στο ακέραιο, λένε οι δανειστές. Που όμως θα βρεθούν; Επειδή θα μειωθούν οι συντελεστές του φόρου των επιχειρήσεων θα εισπραχθούν περισσότεροι φόροι; Έπρεπε αυτοί ήδη να ήταν μειωμένοι από μακρού για να αποφύγουμε και την ανταγωνιστικότητα πολλών κρατών, όπως είναι γνωστό.
Μήπως στα προεκλογικά, κάθε φορά, παιγνίδια «θα βάλουμε χέρι» στα είκοσι τέσσερα (24) δις ευρώ που εξασφαλίσαμε ως μαξιλάρι για να ανταποκρινόμαστε στις δόσεις για κανα δυό- τρία χρόνια, θα κάνουμε χρήση αυτών για θέματα που προαναφέρθηκαν; Γι αυτό είμαστε επιφυλακτικοί, ως προς τους πολιτικούς χειρισμούς γενικά προς όλους, στον τομέα της ανάπτυξης, αφού δεν αντιλαμβανόμαστε ως τώρα την διάθεση των πολιτικών για μεγάλη περιστολή των εξόδων και της όποιας σπατάλης του δημοσίου, ώστε να υπάρξουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και η καθαρή ανάπτυξη.
Καταλαβαίνουμε τις προσπάθειες των Κυβερνήσεων για το καλύτερο, όπως αντιλαμβανόμαστε και τις σκοπιμότητες των ξένων υπέρ αυτών. Η Ελλάδα μπορεί να ελέγχει τρείς (3) Ηπείρους και τη Μεσόγειο και αυτό λέει πολλά, αρκεί να το εκμεταλλευόμαστε καταλλήλως χωρίς υποτακτικότητα και φοβικά σύνδρομα που μας άφησαν οι κατά καιρούς κατακτητές.
Τέλος, για να πετύχουν οι ρυθμοί ανάπτυξης της πατρίδας μας, πρέπει να γνωρίζουμε, ότι απαιτούνται αυτοί να είναι όμοιοι με της Κίνας. Όπερ άτοπον. Δεν θα γίνει αυτό ποτέ.
Λένε κάποιοι: Μα τόση απαισιοδοξία; Υπενθυμίζουμε σ αυτούς τα λόγια του Βολταίρου:
« Η αισιοδοξία είναι μια τρέλα, που θέλει να βλέπουμε το κάθε τι σωστά και όταν ακόμα είναι λάθος». Μένουμε λοιπόν με την ελπίδα, που κατά τον Αριστοτέλη: « η ελπίδα είναι το όνειρο των ξυπνητών ανθρώπων». Άλλωστε και στην ελπίδα στηρίζεται ο Ελληνικός λαός όταν εκλέγει ένα κόμμα.
*του κ. Ιωάννη Ρόνα
φορο-συμβούλου
αρθρογράφου
Με λίγα λόγια πάμε ολοταχώς προς το πέμπτο κατά σειρά μνημόνιο και τώρα με την ευθύνη του “αλάνθαστου” λαού…Βενεζουέλα ερχόμαστε!!!