H δημόσια εξομολόγηση της περιφερειακής συμβούλου Ε. Παναγιωτίδου: “Δεν σκέφτηκα ποτέ να γλείψω το σκαρπινι του «αφεντικού» για να μοιράζομαι συμφωνίες, ουίσκι και προνόμια. Δεν σκέφτηκα να παρακαλέσω ή να προκαλέσω να με βγάλουν οι δημοσιογράφοι”

Όταν η θέση εξουσίας γίνεται μέσο εκτόνωσης των κόμπλεξ μας: Μπαίνοντας πριν 4 χρόνια σε αυτό το καμίνι που λέγεται άσκηση διοίκησης, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω ένα είδος εξομολόγησης ή και διαπίστωσης, που έπρεπε να αποστασιοποιηθω για να μπορέσω να το κάνω. Καμία φορά αισθανόμουν περισσότερο ασφαλής σε ένα κελί με εγκληματίες παρά στις λυκοφιλίες του συστήματος. Δεν πίστεψα ποτέ σε αυτές παρά την απειρία μου αλλά ήταν θλιβερό να βλέπεις ποσό πάτο μπορεί να πιάσει ένας άνθρωπος, ποσό πάλευε να πάρει μια μικρή εξουσία στα χέρια του για να διατάσσει τον υπηρεσιακό, να τρώει σουβλάκια ατα πρώτα τραπέζια των πανηγυριών, να οδηγεί ένα αυτοκίνητο με κρατικες πινακιδες, να ακούει το όνομα του από ένα μικρόφωνο για να αισθανθεί σημαντικός. Αισθανόμουν θλίψη για την έλλειψη επιχειρημάτων κάθε φορά που έβλεπα ότι κάποιος πρέπει να με χτυπήσει στην γυναικεία μου υπόσταση ή στο νεαρό της ηλικίας μου για να μου ανταπαντησει. Ήταν τρομακτικό να βλέπεις ανθρώπους που συμπορεύτηκες να μετατρέπονται καθημερινά σε αυτό το σύστημα που υποτίθεται πως κατηγορούσαν. Να βλέπεις πως η αμάθεια γίνεται οπλο επικίνδυνο, πως η ασχετοσύνη γίνεται αλαζονεία, πως η εξουσία γίνεται μέσο να «πηδήξουμε» τους άλλους για να ικανοποιήσουμε κάθε λογής σύνδρομο που θα λυνόταν στο γραφείο ενός ψυχολόγου και όχι στην καρέκλα ένος αιρετού. Τα πισώπλατα μαχαιρώματα για να δικαιώσεις το ρόλο του γλυφτη ήταν άλλη μια θλιβερή ιστορία. Πολλές φορές με ρωτούν γιατί αποστασιοποιήθηκα τον τελευταίο καιρό. Η απάντηση είναι γιατί σιχάθηκα. Χωρίς να σημαίνει πως αυτό με αποθάρρυνε. Απλά θέλει ένα διάστημα να ξεπεράσεις την αηδία του συστήματος , που εγώ πίστεψα πως θα αλλάξει τότε με εμας αλλά οι πρωτοστατες ήθελαν απλά λίγα ψίχουλα από την πίτα και έπαιζαν παντος ειδους ρόλο για να ακουμπήσουν τον κώλο τους στην δερμάτινη καρέκλα. Ομως αισθάνομαι περήφανη γιατί δεν άλλαξε τίποτα πάνω μου. Δεν σκέφτηκα ποτέ να πουλήσω ότι πίστευα. Δεν σκέφτηκα ποτέ να τα παρω. Δεν σκέφτηκα ποτέ να γλείψω το σκαρπινι του «αφεντικού» για να μοιράζομαι συμφωνίες, ουίσκι και προνόμια. Δεν σκέφτηκα να παρακαλεσω ή να προκαλεσω να με βγάλουν οι δημοσιογράφοι. Αν κάτι έμαθε αυτός ο δρόμος, είναι ποσό μοναχικό είναι να μένεις άνθρωπος όταν γύρω σου όλοι μετατρέπονται σε αρπακτικά.

Από το προσωπικό προφίλ στο Facebook της Ε. Παναγιωτίδου