Η χαρά του απλά δεν περιγράφεται. Ίσως είναι το πρώτο του ταξίδι και όλες οι εμπειρίες είναι πρωτόγνωρες και με μάτια γεμάτα έκπληξη καταγράφει με απίστευτη ταχύτητα όλα όσα διαδραματίζονται. Ίσως πάλι δεν είναι το πρώτο του ταξίδι, αλλά ίσως περιμένει να ανταμώσει ένα αγαπημένο πρόσωπο που θα φθάσει στο σταθμό.
Η αγωνία που το διακατέχει φαίνεται από το πώς έχει κολλήσει το προσωπάκι του στο τζάμι και μετράει τα αεροπλάνα που προσγειώνονται το ένα μετά το άλλο. Οι υπόλοιποι που περιμένουν στις θέσεις του νιώθουν την χαρά του, άλλωστε πολλές φορές την ένιωσαν κι αυτοί όταν πρωτοξεκινούσαν το ταξίδι. Κάποιοι σκέφτονται ότι ίσως απογοητευθεί, ότι το ταξίδι δεν θα είναι όπως το περιμένει και το φαντάζεται. Ίσως ότι το πρόσωπο που περιμένει να μην έρθει και να το απογοητεύσει άλλη μια φορά. Κάποιοι άλλοι καταλαβαίνουν την προσμονή του και νιώθουν ήδη αυτή τη γλύκα της συνάντησης. Πόση αγάπη κλείνει αυτή η αγκαλιά των ανθρώπων όταν συναντιόνται στους σταθμούς; Σαν να έχει κλείσει όλες εκείνες τις ιστορίες που θα ήθελε να πει το στόμα, αλλά δεν προλαβαίνει και τις λένε οι ματιές και τα φιλιά. Όλοι σχεδόν στην αίθουσα αναμονής έχουν κάτι να σκεφτούν, κάτι να το συμβουλεύσουν, κάτι να θυμηθούν από τότε που και αυτοί ήταν παιδιά, αλλά το αφήνουν να τα ανακαλύψει μόνο του. Γιατί στους πραγματικούς ή “μεταφορικούς” σταθμούς ο καθένας από αυτούς έχει ζήσει, έχει φτιάξει την δική του ιστορία. Έχει κλάψει, έχει αγαπηθεί, έχει ονειρευτεί, έχει απογοητευθεί… αυτό που είναι όμως σημαντικό και ίσως να μην το καταλαβαίνουν όλοι είναι ότι έχουν ζήσει!!!
τι θέλει να πει η ποιήτρια ;;;;;;