Παρακολουθώ άλλοτε με προσοχή κι άλλοτε με ήπια αδιαφορία τις φυγές και διαφυγές από τον τόπο μας και τους θεσμούς του, προσώπων που εργάστηκαν στο πολιτισμό στα γράμματα κι αλλαχού και την επακολουθούμενη ποικίλη δημόσια «θρηνωδία». Δεν είναι η πρώτη φορά κι άλλοι φύγαμε παλιότερα και φεύγουν και τώρα, από παρόμοιες θέσεις που είναι επί το πλείστον δοτές. Λεν οι αγιορείτες: «Ηρθες έφυγες» όπως και το «Μίλησες έχασες», στην πολιτική αλλά και παντού. Ας παύσει ο όποιος θρήνος λοιπόν και οι κωμικο-θλιβερές γλυκεράδες ότι «Ολοι φεύγουμε / που να πάρει ο διάολος» καθώς γράφει κι ο Μίλτος Σαχτούρης
“Μια μέρα θα φύγω κι εγώ
Όπως έφυγε ο Ντύλαν Τόμας
Όπως τα μανιτάρια από το πιάτο του παπά
Όπως οι φώκιες της Αλόννησος
Όπως το περιστέρι του ψαρά
Όπως η γάτα του λωτοφάγου
Όπως οι κάτοικοι του Βυσσινόκηπου
Από το κτήμα τους το αγαπημένο
Όλοι φεύγουμε
Που να πάρει ο διάολος…”
Μίλτος Σαχτούρης:
Αναλώσιμοι…
Ωραιότατο…..