Πόσο (δεν) αξίζουν οι πανελλαδικές! (Γράφει ο Ταγτεβερενίδης Παύλος, Φιλόλογος – Διευθυντής Μουσικού Σχολείου Πτολεμαΐδας)

Σε λίγες ώρες εκατό, περίπου, χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες γενικών και επαγγελματικών λυκείων σε όλη τη χώρα ξεκινούν επίσημα να συμμετέχουν στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις. Μια τέτοια διαδικασία, ως γνωστόν, χαρακτηρίζεται ψυχοφθόρα, μακρόχρονης προσπάθειας, εξαρτώμενη από ποικίλους παράγοντες, αλλά και ιδιαίτερα σημαντική για το μέλλον των παιδιών. Και αν οι πρώτοι τρεις χαρακτηρισμοί ακούγονται ορθοί, ίσως πρέπει να διαφωνήσουμε ως προς τη σημασία που αποδίδεται στην έκβαση των συγκεκριμένων εξετάσεων.

Οπωσδήποτε το αποτέλεσμα των πανελλαδικών εξετάσεων διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ζωής των παιδιών. Καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το άμεσο μέλλον τους. Έχει, αναμφίβολα, πρακτικές συνέπειες για τη ζωή τους (σε ποια σχολή θα εισαχθούν, σε ποια πόλη θα περάσουν μερικά από τα επόμενα χρόνια της ζωής τους κ.λπ.). Το κυριότερο, επηρεάζει, έστω και προσωρινά, το βαθμό αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησής τους.

Μέχρι εδώ όμως! Σε μια εποχή που τα πάντα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μεταβάλλονται με ταχύτατους ρυθμούς, το όποιο αποτέλεσμα των πανελλαδικών εξετάσεων δε διαθέτει πια τόσο κρίσιμη σημασία! Οι εναλλακτικές που πλέον είναι στη διάθεση όλων των παιδιών είναι πάμπολλες και όχι σπάνια πολύ πιο πειστικές ή αποτελεσματικές. Η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ή στην ποθητή για τον καθένα κατάρτιση ή στην πρόσκτηση και καλλιέργεια των επιθυμητών δεξιοτήτων μπορεί πλέον να εξασφαλιστεί με πλείστους άλλους τρόπους. Αλλά ακόμη και από τη σκοπιά της περιβόητης «επαγγελματικής αποκατάστασης» η ηχηρή απάντηση έρχεται από τον παγκόσμιο υπερεθνικό οργανισμό του Ο.Ο.Σ.Α., ο οποίος σε πρόσφατη μελέτη του αποφαίνεται ότι το εξήντα τοις εκατό των παιδιών ηλικίας δώδεκα έως δεκαοκτώ ετών θα ασχοληθεί με επάγγελμα που ακόμα δεν υφίσταται!

Οι εξετάσεις που σε πολύ λίγο αρχίζουν, δεν αποδεικνύουν διά παντός αν τα παιδιά είναι έξυπνα ή όχι, δεν ορίζουν αν έχουν ικανότητες ή όχι, δεν καθορίζουν αν έχουν μέχρι στιγμής χτίσει υγιή προσωπικότητα. Ούτε, φυσικά, η ευτυχία στη ζωή και η πρόοδός τους εξαρτώνται αποκλειστικά από την επίδοση σε τέσσερα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα!

Και αν στην σύνθετη εξίσωση που περιγράφουμε, εμπλέκονται με παθογενή τρόπο οι γονείς ασκώντας αφόρητη πίεση με στόχο την προσωπική υπερηφάνεια ή ματαιοδοξία, τότε ας τους αφαιρέσουμε από το κάδρο της συζήτησης ανατρέχοντας στον μεγάλο Χόρχε Μπουκάι: στο βιβλίο του «Γονείς και παιδιά» αφηγείται ότι, όταν ο κόσμος άκουγε τον γιο του να τους λέει το πασίγνωστο επίθετό του, αμέσως τον ρωτούσαν «Τι σου είναι ο Χόρχε Μπουκάι, αυτός ο μεγάλος συγγραφέας και ψυχολόγος;» και εκείνος απαντούσε «εμένα δε μου είναι τίποτα, εκείνος είναι πατέρας μου…».

Ευχόμαστε, επομένως, από καρδιάς καλή τύχη σε όλους τους υποψήφιους μαθητές και μαθήτριες έχοντας, όμως, στο μυαλό το πόσο (δεν) αξίζουν οι πανελλαδικές εξετάσεις!