Ο Δυσοίωνος μεσαίωνας συνεχίζεται στις ζωές πολλών μαθητών. Πολλοί είναι αυτοί που περνάνε ένα καθημερινό μαρτύριο αλλά δεν μπορούνε να το εξωτερικεύσουν. Κάποιοι έχουν τα πάντα στο πιάτο και θέλουν να φέρουνε τα άνω-κάτω στα σχολεία. Κάποιοι άλλοι πάλι έχουν ανάγκη την υποστήριξη όλων μας.
Υπάρχουν παιδιά που τα βλέπεις να περπατάνε και να σκύβουν το κεφάλι τους. Υπάρχουνε παιδιά που χαμογελάνε. Υπάρχουνε παιδιά που δεν μπορείς να διαβάσεις τα μάτια τους. Κάποια απ’ αυτά, είναι τα παιδιά που εκεί που τα βλέπεις μια χαρά, την επόμενη μέρα τα βλέπεις να πηδάνε από μπαλκόνια, να βάζουν τόσο ξαφνικά τέλος στην ζωή τους και εσύ αναρωτιέσαι το γιατί!
Κορίτσια που έχουν βιαστεί. Αγόρια που τρώνε ξύλο και φτύσιμο κάθε μέρα απ’ τον πατέρα τους επειδή δεν είναι «άντρες». Παιδιά που βλέπουνε την μητέρα τους κάθε μέρα με κάποιον άλλον για να βγάλει το μεροκάματο ώστε να τους προσφέρει την ίδια άνεση με τους συμμαθητές του. Άτομα με όνειρα που οι γονείς τους διαφωνούν με αυτά και έτσι μέχρι και τα 20 τους χρόνια ή και όλη τους την ζωή δεν έχουν λόγο για το μέλλον τους. Πιτσιρίκια που η μάνα τους πέθανε και ο πατέρας τους πίνει όλη μέρα ξεσπώντας σε αυτά. Παιδιά με δυσκολία προσαρμοστικότητας, κοινωνικοποίησης, κατανόησης του κόσμου και ψυχολογικά προβλήματα που κανείς δεν έδωσε σημασία σε αυτά. Έφηβοι με έλλειψη αυτοπεποίθησης, θάρρους, ευνουχισμένοι απ΄ το περιβάλλον τους που θα είναι για πάντα υποτακτικοί.
Όλοι αυτοί είναι οι άγνωστοι-γνωστοί που πολλές φορές δεν είναι τυχεροί όπως οι περισσότεροι από εμάς και δεν έχουν φίλους, οικογένεια ή ανθρώπους δίπλα τους. Είναι άτομα καταδικασμένα που λόγω της φοβίας της κοινωνίας μας στο διαφορετικό δεν τους επιτρέπεται να καταλάβουν πως χρήζουν και αξίζουν βοήθεια. Είναι άτομα που αν καταφέρουν να πάρουν την απόφαση πως χρειάζονται βοήθεια, η οικονομική τους κατάσταση, η ηλικία τους και η αυταρχικότητα των γονιών τους, δεν μπορούν να τους επιτρέψουν να βρούνε την στήριξη – ψυχολόγου, παιδαγωγού ή άλλου θεραπευτή που θα τους βοηθήσει άπειρα. Είναι άτομα αδικημένα που δεν θα βρούνε ποτέ το δίκαιο τους.
Θα πρέπει να γίνει μέριμνα του κράτους άμεσα, να υπάρξει σε κάθε πόλη, σχολείο και ομάδα κοινωνικοποίησης, από μία επιτροπή παιδαγωγών – ψυχοθεραπευτών που θα είναι δίπλα σε όλα τα παιδιά και θα αναγνωρίζει τις ανάγκες των πιο αδύναμων εξ’ αυτών. Δεν θα πρέπει να είναι απλοί έμμισθοι που θα κάνουν μια αγκαρία, αλλά άτομα που θα είναι έμπιστα, αξιόπιστα, πρόθυμα, έμπειρα και ικανά για να κάνουν την ζωή ενός παιδιού καλύτερη. Οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να δώσουν στα παιδιά αυτά, την δύναμη και την υποστήριξη που τους πρέπει για να μην «χαθούν» κατά την διάρκεια του χρόνου όπως συνηθίζεται.
Θα πρέπει να υπάρξουν περισσότερες και πιο λειτουργικές τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας, που ανά πάσα στιγμή θα μπορούμε να καλέσουμε και να λάβουμε απάντηση και συμβουλευτική ή ανώτερη υποστήριξη όλοι!
Θα ήταν επίσης καλό τα ιδρύματα, οι φιλανθρωπικές εταιρίες και όσοι προτίθενται να υποστηρίξουν την «επιχείρηση διάσωσης των ακάλυπτων παιδιών».
Μην αφήσετε τα «ακάλυπτα» παιδιά να πέσουν στον «ακάλυπτο»!
