Σα σήμερα πριν τρία χρόνια τα παιδιά της πόλης ετοιμαζόταν για τη νέα σχολική χρονιά. Πέντε νέα παιδιά, γνωστά παιδιά, γνωστών οικογενειών. Παιδιά με ευγένεια και ήθος. Παιδιά με χαμόγελο. Αθλητές. Φορείς ζωής. Ζούσαν την χαρά της νιότης τους χωρίς να τους φτάνουν οι ώρες, ο χρόνος, ο τόπος.
Μια στιγμή της νύχτας ήταν αρκετή. Τρία από αυτά έσβησαν και δύο παλεύουν μαζί με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές στο νοσοκομείο.
Η Κοζάνη ξύπνησε μουδιασμένη με ένα υπόκωφο ψίθυρο ανείπωτης θλίψης και αγωνίας. Οι φίλοι τους, οι συμμαθητές τους, οι συναθλητές τους, όλοι, δεν χαμογελούν, δεν ανθίζουν στο φως της μέρας. Έμειναν μπούκια και αγκαλιασμένα τα παιδιά. Σκυμμένα κεφάλια, κόκκινα μάτια, άφωνα χείλη. Μαύρη η καρδιά τους, μαύρη η ψυχή τους, μαύρα τα ρούχα τους. Μαύρα παιδιά παντού. Στο νοσοκομείο, στα σπίτια των φίλων τους, στο κοιμητήριο. Χείμαρροι μαύροι και αθόρυβοι οι δρόμοι της πόλης. Πρωτόγνωρη και επιβλητική τραγωδία.
Ομόθυμη και απαρηγόρητη η συμπόρευσή τους προς τα κοιμητήρια (αντί του σχολείου τους), τα λουλούδια, το κατευόδιο. Και κατόπιν το κεράκι της θύμησης και της προσευχής και σήμερα και αύριο…
Τα μαυροντυμένα παιδιά, έδειξαν ψυχή και τρόπο. Το έργο τους στην αυλή του Αγίου Νικάνορα δεν είναι μαύρο, δεν είναι μουντό.
Έχει χρώμα, δείχνει δρόμο ατελεύτητο. Εικόνα αγγέλων. Όπως ακριβώς τους αισθάνονται οι φίλους τους. Εκφράζουν άχρονη αγάπη για τα αδέρφια τους.
Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο τη Ζωντανή Ελπίδα. Εγγυώνται μνήμη αθάνατη. Υπογράφουν.
Τη μέρα που μαύρισε η Κοζάνη, η δακρυσμένη μνήμη αποπνέει ελπίδα ανέσπερου φωτός.
Από ανάρτηση στο προσωπικό του προφίλ στο facebook
Και κάπου εδώ να πούμε και ένα μπράβο σε ανθρώπους που προσπάθησαν να κάνουν την καθημερινότητα μας στο σχολείο λίγο πιο υποφερτή( Λίγοι βεβαια αλλα απο το τιποτα καλα ειναι… Βλέπετε δεν είναι όλοι ικανοι με τον ίδιο τρόπο να συμπαρασταθούν όπως πρέπει)..Μπράβο στην κυρια Σοφια που καρφίτσωσε στην αίθουσα της τηλεφωνα ψυχολογων σε περιπτωση που τα χρειαστουμε,Σε φιλολογους που στην κυριολεξια εκατσαν να κλαψεις μαζι τους… Μέσα στα κακά πάντα υπάρχει το καλό… Λυπάμαι μόνο για την έλλειψη άμεσης και ουσιαστικής ψυχολογικής υποστήριξης που χρειαζόταν το σχολείο μας… Γιατί ήρθε ψυχολόγος αλλά ήρθε για τους καθηγητές και για να ενημερώσουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να πουν… Ήταν μία χρόνια βουβή, Περπατούσες στους διαδρόμους και καταλάβαινες ότι ο καθένας είχε κάτι να πει κι όμως κανείς δεν το έλεγε κανένας δεν πήρε το πάτημα κανένας δεν εκτονώθηκε με τον τρόπο που έπρεπε εντός σχολικού πλαισίου, Υπήρξαν άνθρωποι που είπαν τα λάθος λόγια σε λαθος ατομα( Γιατί όποια σχολή κι αν τελειώσεις σε όποιο σχολείο και να δουλέψεις το να είσαι γνήσιος άνθρωπος δεν σπουδάζεται)
Ήταν μακράν η πιο φορτισμένη και βαριά χρόνια όχι μόνο παιδιών της τρίτης λυκείου αλλά και παιδιών που δεν είχαμε ακόμα και καμία σχέση με αυτά τα παιδιά…Εύχομαι να μην ξαναχρειαστεί ποτέ τόσο άμεση παροχή ψυχολόγων για κατι τετοιο σε ανηλικα παιδια… Έστω κι αν χρειαστεί να υπάρξει η κατάλληλη δράση, γεγονός που δυστυχώς στο σχολείο μας δεν έγινε ακόμα και μετά από προσωπικό μου μήνυμα στο διευθυντή μας… Όπως και να έχει η ζωή η δική μου, φίλων μου και μη δεν είναι ξανά η ίδια μετά απο εκεινη την Παρασκευη.
Γνώριζα όλα τα παιδιά. Ήταν φίλοι του εγγονού μου και ο Μαυροζούμης φίλος του αδερφού μου και προπονητής στο μπάσκετ των παιδιών. Ένα απόγευμα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μαυροντυμένα αγόρια, κορίτσια, έκλαιγαν,αγκαλιάζονταν… Μόνο το θέαμα σε πονούσε.Δύναμη στους γονείς τους….