Η Διεθνής Ημέρα Αγρότισσας καθιερώθηκε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 18 Δεκεμβρίου 2007 και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Οκτωβρίου για να υπενθυμίζει τη συμβολή της γυναίκας στην αγροτική παραγωγή και την αγροτική κοινωνία εν γένει, αλλά και τις προκλήσεις τις οποίες αντιμετωπίζει.
Ανά τον κόσμο ποικίλουν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζεται και προσφέρει, αλλά ο ρόλος της παραμένει ο ίδιος. Αγρότισσα, επαγγελματίας, σύντροφος, σύζυγος, μητέρα, νοικοκυρά, στυλοβάτης του σπιτιού και των επαγγελματικών δραστηριοτήτων στην ύπαιθρο.
Οι αγρότισσες του σήμερα εμπλουτίζουν όλο και περισσότερο τις δραστηριότητές τους, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που αυτές μόνες διαχειρίζονται τις γεωργικές εκμεταλλεύσεις, αναλαμβάνουν την προώθηση και διακίνηση των προϊόντων τους, επιχειρούν, ενημερώνονται, καταρτίζονται κι εξειδικεύονται στο αντικείμενό τους.
Αν και αναγνωρίζεται ο ρόλος και η συμβολή της στην αγροτική οικονομία, τουλάχιστον σε δηλώσεις και παραδοχές, παρ’ όλα αυτά χρειάζονται πολλά να γίνουν για την ενίσχυσή της τόσο στο επιχειρηματικό κομμάτι όσο και στην βελτίωση της καθημερινότητάς της. Περισσότερα προγράμματα γυναικείας επιχειρηματικότητας που θα εστιάζουν στον πρωτογενή τομέα (παραγωγή, τυποποίηση, μεταποίηση κ.τ.λ.), δομές υγείας που θα καθιστούν ασφαλή την διαβίωση σε αγροτικές περιοχές, εκπαιδευτικές δομές ικανές να αναλαμβάνουν παιδιά από μικρή ηλικία για την διευκόλυνσή της στις απαιτητικές υπαίθριες εργασίες και κοντά στον τόπο διαμονής της, χωρίς χρονοβόρες αναγκαστικές μετακινήσεις, είναι κάποιες από τις κινήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν προς τον ανωτέρω σκοπό. Φαντάζει ουτοπικό για τα Ελληνικά δεδομένα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να λέγονται και να διεκδικούνται.
Η Ελληνίδα αγρότισσα, του χθες και του σήμερα, έχει αποδείξει την σημαντικότητα του ρόλου της για την συνέχιση, ανάπτυξη κι εξέλιξη της αγροτικής παραγωγής κι οικονομίας. Αυτό που μένει είναι να της αναγνωριστεί εμπράκτως.
Όπως έγραψε γι’ αυτήν ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος:
«…… Και τότε πρόσταξε ν’ ανάψουν τις λαμπάδες. Στο
γλυκύ τους φέγγος είδε τα χέρια της λιγνά, στεγνά, πανίσχυρα, σαν
των αγίων, σαν ξερά δέντρα πού ’δωσαν πολύ καρπό. Άγρια χέρια,
πελεκημένα απ’ τη λάτρα του σπιτιού και του αγρού.
Κείνη την ώρα, αγάπησε τα χέρια της. Χαμογέλασε απόμακρα κι
αποκοιμήθηκε σα να ήταν είκοσι χρονών κορίτσι. Οι δυο της νύφες
σταυρώσανε τα χέρια τους επάνω απ’ την κοιλιά τους
κι απόμειναν να την κοιτάζουν με τα νέα τους μάτια διάπλατα κι αδάκρυτα.
Ύστερα στρώσαν το τραπέζι, βγήκαν στο κατώφλι, και φωνάξανε τους
άντρες για το δείπνο.
Οι τέσσερις λαμπάδες φώτιζαν το μεγάλο καρβέλι…….»
(Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 3ος, Κέδρος)
