Τον τελευταίο καιρό ένα ερώτημα συνεχώς τριβελίζει το μυαλό μου. Ένα ερώτημα που ίσως δεν έχει μια απλή απάντηση. Κάτι που κάνουμε όλοι και πολλές φορές χωρίς να το καταλάβουμε. Ποιο είναι αυτό; Γιατί φωνάζουμε τόσο πολύ; Κυριολεκτικά, αλλά περισσότερο μεταφορικά. Ζούμε όλοι σε έντονους ρυθμούς και αυτό που κάνουμε συνήθως είναι να ουρλιάζουμε σε κάθε φάση της ζωής μας.
Φωνάζουμε στην καθημερινότητά μας, είτε αυτό είναι ο χώρος εργασίας μας, είτε είναι με τους φίλους μας, ακόμα και με τους πολύ δικούς μας ανθρώπους. Άλλες φορές για να επιβάλουμε την γνώμη μας, άλλες φορές για να φανούμε σπουδαίοι και κάποιες για να μας δώσουν απλά σημασία. Φωνάζουμε ακόμα και για όλα εκείνα που πετύχαμε, ακόμα και για τα αυτονόητα. Φωνάζουμε για τα αισθήματά μας, είτε αυτά είναι αισθήματα χαράς είτε και λύπης. Δηλαδή αν φωνάξουμε ότι αγαπάμε κάποιον θα μας ακούσει και θα ανταποκριθεί; Ή θα έχει νόημα και σημασία να μας παρηγορήσει ο φίλος μόνο και μόνο γιατί το απαιτήσαμε; Φωνές και κραυγές καλύπτουν τα πάντα. Μόνο φωνάζουμε και δεν ακούμε.
Μας νοιάζει να φωνάξουμε πιο δυνατά για να καλύψουμε το δίπλα. Μήπως πρέπει λοιπόν ο καθένας μας να χαμηλώσει την ένταση; Ας δούμε την φύση, τόσο αθόρυβα αλλάζει τις παραστάσεις και τα τοπία κι όμως καταφέρνει να μας κάνει να την προσέξουμε και να την θαυμάσουμε. Ή το χάδι. Τόσο αθόρυβο κι όμως τόσο πολύτιμο σε οποιαδήποτε στιγμή κι αν το νιώσουμε. Ας βάλουμε λοιπόν για λίγο τον εαυτό μας στην σιωπή και ίσως ακούσουμε και ανακαλύψουμε πράγματα που θα μας συναρπάσουν.
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός – Μηχανικός
Μιλήσατε για τη φύση,η οποία είναι η διαχρονική δασκάλα του ανθρώπου και πραγματικά αθόρυβη.Όλα τα επιτεύγματα του ο άνθρωπος τα πέτυχε μιμουμενος τη φύση.Πόσο πολύ όμως ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος απομακρύνθηκε απ αυτή;Πόσο καιρό έχει να πατήσει χώμα αντί ασφάλτου;Πόσες φορές έτρεξε αηδιασμένος να ξεπλύνει με χημικά σαπούνια το χώμα απ τα χέρια του;Τα αστικά πάρκα,όχι δεν είναι φύση,εκεί όντως έχει περισσότερη φασαρία κι από λαϊκή αγορά.Φωνάζουμε_ ουρλιάζουμε για να μη φανεί η μικρότητα μας στον πλανήτη.Όλοι μαζί κι ο καθένας μονος του ένα τίποτα είμαστε.