Κάποιος τρόπος θα υπάρχει να βγάλω τις σκέψεις, να τις κλειδώσω σε ένα μπαούλο, να σταματήσουν να τριβελίζουν το μυαλό μου, να ενοχλούν τις αισθήσεις μου. Ας τις πάρει η βροχή και ας τις ταξιδέψει μακριά, δεν θα μου λείψουν… Και μετά όταν θα θέλω να ανοίγω αυτό το μπαούλο και να διαλέγω όλα εκείνα τα όμορφα, να τα βάζω στην καλύτερη βιτρίνα και να τα καμαρώνω και ένα μεγάλο ουράνιο τόξο παρέα με τον ήλιο να ταιριάζουν με το χαμόγελό μου…
Και όταν πάλι η ζωή μου είναι βαρετή να ξεχωνιάζω όλες εκείνες τις σκέψεις από το μπαούλο που με προβλημάτισαν, να τις αραδιάζω σε μια σκάλα, από το χαμηλότερο στο ψηλότερο σκαλί, από αυτή που με παίδεψε λιγότερο μέχρι εκείνη που με έκανε να χάσω τον ύπνο μου…Και το κλειδί του μπαούλου; Ποιος θα μου το φυλάει; Άραγε κλειδώνονται οι σκέψεις, οι αναμνήσεις, τα αισθήματα; Δύσκολα!!!
Ξεκινάνε τα ταξίδια τους και επιλέγουν την πολυπλοκότερη διαδρομή εκεί στους λαβυρίνθους του μυαλού και απλά εσύ τα ακολουθείς και πορεύεσαι με αυτά.
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός – Μηχανικός
