Πόσο εύκολα είναι να εμπιστευθείς κάποιον; Κερδίζεται η εμπιστοσύνη ή απλά γεννιέται αυτόματα όταν συναντήσεις κάποιον; Ή εμπιστεύεσαι κάποιον απλά γιατί έτσι το θέλεις χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος; Και όταν σε προδώσουν; Τι κάνεις μετά; Ξεπερνάς το σκόπελο και πείθεις τον εαυτό σου να πιστέψει σε κάτι άλλο ή υψώνεις έναν τοίχο και ζεις μέσα στο κάστρο της αμφιβολίας και της απογοήτευσης; Το να πιστεύεις ή να εμπιστεύεσαι είναι σαν να παίζεις πόκερ. Συνδυάζεις την λογική, τα γεγονότα, τα χαρτιά που κρατάς, αυτά που έχουν πέσει στο τραπέζι και ποντάρεις ή όχι. Δεν είναι όμως πάντα σίγουρο ότι θα τραβήξεις το χαρτί που περιμένεις.
Άλλες φορές θα κερδίσεις την παρτίδα, υπάρχουν όμως και φορές που θα την χάσεις. Τότε πρέπει να δεις πως θα πορευτείς… Ίσως να πιστέψεις πως η αγάπη είναι ικανή να σε σώσει, αλλά από την άλλη έχε στο πίσω μέρος του μυαλού ότι η πίστη δεν σε βγάζει πάντα εκεί που θέλεις. Είσαι όμως υποχρεωμένος να καθίσεις πάλι στο τραπέζι του παιχνιδιού για την επόμενη παρτίδα, γιατί έτσι είναι η ζωή συνεχόμενες παρτίδες. Αν αποφασίσεις να αποχωρήσεις, στην αρχή μπορεί να χαίρεσαι που θα βλέπεις τους άλλους να κλαίνε ή να γελάνε, να κερδίζουν ή να σπάνε τα μούτρα τους. Όμως είναι αδύνατον να παρακολουθείς μόνο τις ζωές των άλλων, πρέπει κι εσύ να ζήσεις. Και έτσι βρίσκεσαι πάλι στην αρχή…
Έτοιμος να εμπιστευθείς τον εαυτό σου… ή τον συμπαίκτη, τον φίλο… ακόμα και τον αντίπαλο. Κάποιες φορές θα πιστέψεις από αφέλεια ή και από καλοσύνη… κάποιες γιατί το έχεις ανάγκη… ποτέ όμως δεν θα είσαι σίγουρος για το τέλος της παρτίδας. Μήπως τελικά πιστεύουμε μόνο όταν το θέλουμε εμείς και όποιον θέλουμε εμείς; .
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου Χημικός – Μηχανικός
