Κι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για χημεία. Όχι, όχι μην τρομάζεις, μην σε πιάνει πανικός. Δεν θα μιλήσουμε για εκείνη την χημεία που μαθαίναμε στο σχολείο και οι περισσότεροι την μισούσαν, αν και είναι υπέροχη και «παρεξηγημένη», αλλά για την χημεία μεταξύ των ανθρώπων. Πόσες φορές δεν αναρωτήθηκες ή δεν παραξενεύτηκες πως γίνεται να ταιριάζεις ή να συμπνέεις με κάποιον άνθρωπο όταν οι υπόλοιποι δεν μπορούν ούτε καλημέρα να ανταλλάξουν; Γιατί δεν είναι περίεργο να έχεις απέναντί σου τον πιο ικανό επαγγελματία, τον άριστο επιστήμονα, εκείνον που είναι αποδεκτός από το σύνολο, αλλά σε εσένα να μην σου εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη; Κι όσο κι αν προσπαθήσεις να ψάξεις τι φταίει δεν θα το βρεις, γιατί στην ουσία δεν φταίει κάτι. Απλά έτσι είναι η ζωή και ειδικά οι σχέσεις των ανθρώπων. Δεν ορίζονται από κανόνες, δεν μπορούν να τοποθετηθούν σε καλούπια.
Η χημεία θα μπορούσε να μας δώσει την απάντηση; Ίσως… Όπως για παράδειγμα δύο χημικές ενώσεις αντιδρούν και δίνουν χρήσιμα προϊόντα, έτσι δεν γίνεται και με τους ανθρώπους; Αν συνταιριάξουν, αν «δέσουν» ο ένας με τον άλλον, όλο και κάτι θετικό θα προκύψει. Κάποιες φορές βέβαια όλα αυτά μπορεί να συνοδευτούν από εκρήξεις, όπως γίνεται για παράδειγμα και στην διάρκεια των χημικών αντιδράσεων, άλλες φορές θα προκληθεί θερμότητα ή και απολύτως τίποτα που να μπορείς να το παρατηρήσεις. Και φυσικά δεν λείπουν και εκείνες οι περιπτώσεις, που ποτέ μα ποτέ δεν θα ταιριάξουν σε όποιες συνθήκες και αν βρεθούν και καμιά αντίδραση δεν θα προκληθεί. Μα και στους ανθρώπους δεν γίνεται αυτό;
Κάπως έτσι είναι μάλλον η ζωή, ίσως να μην μπορείς να εξηγήσεις γιατί και πως, αλλά με κάποιους ανθρώπους ταιριάζεις καλύτερα, νιώθεις εμπιστοσύνη χωρίς να ξέρεις το λόγο και αντιδράς προκαλώντας μαγεία.
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός – Μηχανικός
