Προεκλογικά, εκλογικά, μετεκλογικά (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Έπεσε η αυλαία μιας ακόμη εκλογικής αναμέτρησης. Το αποτέλεσμα εν πολλοίς αναμενόμενο, καθώς δεν έχει παρέλθει δίμηνο από την προηγούμενη ψηφοφορία για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Το ενδιαφέρον για μία ακόμη φορά εστράφη γύρω από το πόσο συντριπτική νίκη θα καταγάγει το ένα κόμμα εξουσίας επί του άλλου και ελάχιστα απασχόλησαν τα ΜΜΕ τα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα. Ίσως και το υψηλό ποσοστό αποχής των πολιτών από την εκλογική διαδικασία να εκλαμβάνεται ως αδιαφορία μεγάλου μέρους των πολιτών για τα κοινά.

Για μία ακόμη φορά πραγματοποιήθηκαν υπαίθριες προεκλογικές συγκεντρώσεις. Βέβαια συγκρινόμενες αυτές με τις άλλες του παρελθόντος υπήρξαν πολύ υποτονικές. Μήπως στο θέμα αυτό αρχίζουμε να γινόμαστε «ευρωπαίοι»; Θα ήταν ευχάριστη η διαπίστωση ότι αρχίζουμε να παίρνουμε κάτι από τα καλά των «φίλων», «συμμάχων» και «εταίρων» μας. Πολύ φοβούμαι όμως ότι άλλοι είναι οι λόγοι των ισχνών συγκεντρώσεων. Πρώτος και ουσιαστικότερος είναι ότι διανύουμε περίοδο «ισχνών αγελάδων». Τα κόμματα δεν έχουν την ευχέρεια να σπαταλούν για τη μετακίνηση της εκλογικής τους πελατείας. Αυτή στο παρελθόν σήκωνε με μεγαλύτερη υπερηφάνεια το πλαστικό κομματικό σημαιάκι απ’ ότι την εθνική μας σημαία, βράχνιαζε φωνασκώντας συνθήματα και ανέμενε την μετεκλογική «δικαίωσή» της: Το προσωπικό ή συγγενικού προσώπου βόλεμα. Τώρα πλέον οι «θεσμοί» που ελέγχουν ασφυκτικά τα της πατρίδας μας δεν επιτρέπουν την ασυδοσία του παρελθόντος με τις τρομακτικές σε αριθμό προσλήψεις ημετέρων στις κρατικές επιχειρήσεις. Οι περισσότερες από αυτές έχουν εκποιηθεί στο αδηφάγο κεφάλαιο και οι λίγες που απόμειναν «φυτοζωούν». Ούτε και στον ιδιωτικό τομέα μπορούν να απευθυνθούν οι «μαέστροι της διαπλοκής», καθώς και αυτός έχει συρρικνωθεί τρομακτικά. Συνεπώς ελπίδα «τακτοποίησης» έχουν μόνο τα πολύ «δικά μας παιδιά», τα οποία επιμένουν ακόμη να αγωνίζονται για το «καλό της πατρίδας»!

Σε δύο θέματα στρέφουν τα ενορχηστρωμένα ΜΜΕ την προσοχή του λαού: Πόση θα είναι η διαφορά του ποσοστού ψήφων των δύο κομμάτων εξουσίας και ποιοι κομματικοί σχηματισμοί θα εισέλθουν στη Βουλή. Από αυτά εξαρτάται η αυτοδυναμία ή μη του νικητού των εκλογών. Το παρήγορο είναι ότι οι εκλογές διεξάγονται πλέον σε ήρεμο κλίμα με ελάχιστα συμβάντα διατάραξης της «εκλογικής γαλήνης». Αυτά δεν οφείλονται σε ομάδες φανατικών οπαδών, οι οποίες συγκρούονται έξω από τα εκλογικά κέντρα, όπως οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων στα γήπεδα. Αν και σε τίποτε πλέον δεν διαφέρουν οι κομματικοί σχηματισμοί από τους επαγγελματικούς ποδοσφαιρικούς ομίλους μετά την πρόσφατη καθιέρωση ως θεσμού των κομματικών μεταγραφών, ο φανατισμός τείνει να εξαλειφθεί στον χώρο της πολιτικής. Εξαίρεση αποτελεί ο θεατρινίστικος της Βουλής, όπου οι αντίπαλοι ανταλλάσσουν βρισιές, που κάνουν πολλούς «επαγγελματίες» του είδους να τρομάζουν για το επίπεδο κοσμιότητας των «εθνοσωτήρων» και τον «πολιτικό πολιτισμό» στον οποίο αυτοί αναφέρονται ευκαίρως ακαίρως. Το συμβάν που πρέπει να μας ανησυχεί είναι η αρπαγή κάλπης στην «αυτόνομη περιοχή» των Εξαρχείων. Ο «επαναστατικός στρατός» που ανέλαβε ή θα αναλάβει την ευθύνη θέλει να στείλει ξεκάθαρο μήνυμα στους νικητές, που διαβεβαίωσαν ότι θα προχωρήσουν στην εκκαθάριση του χώρου επιχειρώντας, όπως οι ιδεολογικοί προπάτορές τους στον Γράμμο και στο Βίτσι! Μήπως βρισκόμαστε ενώπιον εξελίξεων πολύ θλιβερών για την πρωτεύουσα της χώρας; Η προβαλλόμενη από τη «δεξιά» συμπόρευση των «αναρχικών» των Εξαρχείων με το κυβερνήσαν κατά την τελευταία τετραετία κόμμα και η μέχρι σημείου αποδοχή αυτής με περισσή μάλιστα καύχηση από κάποια στελέχη μέσω δηλώσεων περί δικαιωμάτων έχει διττό στόχο: Να πείθει το «συντηρητικό» τμήμα του λαού ότι υπάρχουν εγγυητές της δημόσιας τάξης, που το προστατεύουν από τους «μπαχαλάκηδες», όπως αποκαλούν με ελαφρή τη συνείδηση αυτούς, μεταξύ των οποίων αρκετοί είναι πράκτορες ξένων συμφερόντων! Οι άλλοι αποδέχονται άμεσα ή έμμεσα την κατηγορία, καθώς έχουν αναλάβει τον ρόλο και την πολιτική ευθύνη να δείχνουν στους «προοδευτικούς», που επικροτούν το ξεχαρβάλωμα, ότι σέβονται τα δικαιώματα των μικρών ομάδων, μάλιστα πολλές φορές σε βάρος των δικαιωμάτων της πλειοψηφίας. Στη γενική σύγχυση που προκαλείται, ποιος θυμάται το εγκώμιο, που έπλεξαν παράγοντες των ΗΠΑ και της ΕΕ στον μέχρι χθες πρωθυπουργό μας, καθώς δεν τους στενοχώρησε στο ελάχιστο, παρά τα διατυμπανιζόμενα για εσωτερική κατανάλωση. Ασφαλώς το ίδιο πειθήνιος αναμένεται να σταθεί και ο νέος πρωθυπουργός! «Ελλάδα ανεξάρτητη χώρα, υπερήφανη»! Και είναι τόσα τα εκκρεμή θέματα, που καλείται να αντιμετωπίσει, προς ανακούφιση του λαού μας και ανόρθωση του εθνικού του φρονήματος. Έχουμε να αισθανθούμε εθνική υπερηφάνεια από τότε που κάποιος υπουργός μας, οπωσδήποτε επαρκών ικανοτήτων, έπαιξε καλό θέατρο με τον ανεπαρκέστατο δήθεν διαφεντευτή των οικονομικών της ΕΕ. Ίσως αυτό εκτίμησε τμήμα του λαού και προώθησε τον νεοσύστατο σχηματισμό του στα έδρανα της Βουλής! Ακολούθησε εκείνη την τότε «σκληρή» μάχη στο Eurogroup η συμφωνία των Πρεσπών, που προκάλεσε εθνική οδύνη ειλικρινή ή υποκριτική. Τα αποτελέσματα, ιδιαίτερα στη βόρεια Ελλάδα, έδειξαν ότι η υποκρισία έχει διαβρώσει και τα λαϊκά στρώματα. Οι υπογράψαντες δεν υπέστησαν εκλογική συντριβή. Δεν είναι λίγοι από τον σχηματισμό, νικητή των προσφάτων εκλογών, που τρίβουν τα χέρια τους, επειδή τη Μακεδονία εκποίησαν οι «αριστεροί», στην πρώτη ανάληψη της εξουσίας. Και όλοι, κυβέρνηση, αντιπολίτευση και λαός υποκριτικά παραβλέπουν ότι αυτό ήταν το θέλημα των ισχυρών ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Συμπέρασμα απλό: Ο λαός μας στη συντριπτική του πλειοψηφία ψηφίζει σχηματισμούς, οι οποίοι είναι πειθήνιοι μέχρι δουλοπρέπειας στους ισχυρούς των ημερών και πρόθυμοι να εκτελέσουν την όποια διαταγή τους. Εξαίρεση ασφαλώς αποτελούν το ΚΚΕ και οι άλλοι σχηματισμοί της εξωκοινοβουλευτιικής «αριστεράς». Ορθές εν γένει οι αναλύσεις τους για τα συμβαίνοντα στη διεθνή και εγχώρια σκηνή, αλλά θλιβερή η έλλειψη αυτοκριτικής για την εκλογική καθήλωσή τους κυρίως λόγω του ακραίου διεθνισμού. Πρέπει πάντως να δεχθούμε ότι αυτός εκδηλώνεται ολοένα εμφανέστερα και στα κόμματα εξουσίας χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες. Βέβαια σε κάποιες από τις ορθές, επαναλαμβάνω, αναλύσεις τους οι κομμουνιστές συμπίπτουν με τις άλλες της «ακροδεξιάς». Το αποκαλούμενο από το «δημοκρατικό τόξο» «ναζιστικό μόρφωμα» έμεινε εκτός Βουλής. Ποιος θα ζητήσει συγγνώμη από το 5% τουλάχιστον των ψηφοφόρων, που το στήριξαν στο παρελθόν από ακραία αγανάκτηση κατά των κομμάτων, που μας οδήγησαν στη σημερινή αθλιότητα; Φασίστες ήταν η επιεικέστερη μομφή. Οι ενσυνείδητοι οπαδοί του ολοκληρωτισμού στη χώρα μας δεν υπερβαίνουν το 1%. Βέβαια στη μετακίνηση σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η εμφάνιση νέου σχήματος στον «ακροδεξιό» ή «πατριωτικό» χώρο (η επιλογή του αναγνώστη), που έδωσε τη δυνατότητα μετακίνησης στους «εγκλωβισμένους» και εξασφάλισε την είσοδό του στη Βουλή. Για το νέο σχήμα εν αναμονή, καθώς κάποιοι κάηκαν στο παρελθόν, από κάποιον, που τελικά φαίνεται να κάηκε, όπως συμπεραίνουμε επιφανειακά εξετάζοντας τα πράγματα. Και άλλοι στο παρελθόν, πολιτικά καμμένοι, αναδείχθηκαν από το σύστημα, που δεν λησμονεί αυτούς, που του προσφέρουν υπηρεσίες!

Υπάρχουν και πολλά άλλα, τα οποία θα αναλύσουμε στο επόμενο άρθρο.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»