Ο Νοέμβριος είναι ο μήνας που τα χρώματα της Πίνδου προσφέρουν μοναδικές εικόνες στον επισκέπτη και τα «Μαστοροχώρια» του Βοΐου είναι ζωντανά «πέτρινα μουσεία», απολύτως συνυφασμένα με την ομορφιά της φύσης.
Οι μάστορες της πέτρας, έχουν σφραγίσει με την τέχνη τους όλη τη Μακεδονία, αφήνοντας πίσω τους αξιοθαύμαστα δείγματα λαϊκής αρχιτεκτονικής: αρχοντικά, εκκλησίες, καλντερίμια, γεφύρια.
Ένα τέτοιο αρχιτεκτονικό διαμάντι είναι ο Πεντάλοφος Κοζάνης, το μεγάλο κεφαλοχώρι του Βοΐου που απλώνεται στις πλαγιές της Πίνδου, σε υψόμετρο 1060 μέτρων.
Η βόλτα στα λιθόστρωτα καλντερίμια ανάμεσα στα παλιά διώροφα και τριώροφα αρχοντικά του χωριού αποτελεί μοναδική εμπειρία.
Το παλιό όνομα του χωριού ήταν Ζουπάνι, ενώ η σύγχρονη ονομασία προήλθε από τους πέντε λόφους που περικλείουν τον οικισμό.
Οι Ζουπανιώτες ήταν άριστοι τεχνίτες της πέτρας, κτιστάδες, πελεκητές, καλφάδες, περιζήτητοι σε όλη την επικράτεια της τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έκτισαν μερικά από τα ομορφότερα χωριά και εκκλησιές του Πηλίου, αλώνιζαν όλη την Ελλάδα οργανωμένοι σε σινάφια και συντεχνίες και μιλούσαν τη δική τους γλώσσα, τα Κουδαρίτικα.
Α όχι τέτοια.Να μας πάρετε και το γεφύρι στον Πεντάλοφο!!!!
Το γεφύρι της φωτογραφίας δυο, το ποιο όμορφο γεφύρι του Βοΐου και όχι μόνο είναι της μεγάλο γεφύρι Χρυσαυγής.
Το γεφύρι του Παλιομάγερου ή μεγάλο γεφύρι της Χρυσαυγής, είναι χτισμένο πάνω από το Παλιομάγερο και παλιά συνέδεε τον Οικισμό της Χρυσαυγής με τον Πεντάλοφο και το Δίλοφο. Κατά την παράδοση, το γεφύρι κτίστηκε το 1854 με τη χορηγία ενός ληστή, του Νικόλαου Ζάμπρου από το Πολυνέρι Γρεβενών. Σε μία καταδίωξή του από τα αποσπάσματα, δεν κατάφερε να περάσει το ρέμα που εκείνη τη μέρα ήταν πλημμυρισμένο και ζήτησε από τους Χρυσαυγιώτες να τον κρύψουν. Ως αντάλλαγμα χρηματοδότησε την κατασκευή του γεφυριού, και επιθεωρούσε το έργο κρυμμένος στον παρακείμενο νερόμυλο. Ως αρχιμάστορας θεωρείται ο Διλοφίτης «Νικόλαος Αναγνώστης Τζιούφας», ο οποίος λέγεται ότι κατασκεύαζε ακόμα και τα εργαλεία του. Τα στηθαία κατασκευάστηκαν από τους Χρυσαυγιώτες Ευθύμιο Ζιούλα και Αθανάσιο Πούλιο, αν και μια άλλη παράδοση θέλει τους δύο τελευταίους αποκλειστικούς δημιουργούς ολόκληρης της κατασκευή
Το Ζουπάνι, η Χρυσαυγή και τα περισσότερα χωριά εκεί πάνω είναι εξ’ ίσου όμορφα και αξιοποιήσιμα με τα χωριά του Πηλίου, τα Ζαγόρια, το Νυμφαίο, το Μέτσοβο που μόνο έμεινα αναξιοποίητα και δεν ξέρω γιατί. Ή μάλλον ξέρω αλλά δεν είναι της στιγμής.
Για δύο πραγματα λυπάμαι το ενα ότι πολλά απο τα στολίδια αυτά, τα τεχνητα, έχουν αφεθεί στη φθορά του χρονου και χάνονται και το άλλο οτι όταν τα χωρια αξιοποιηθούν και αυτό καποτε θα γίνει, είμαι σίγουρος, δε θα ζω να τα απολαυσω.