Δύο ποιητικές συλλογές με την υπογραφή του Παντελεήμονα Χαμπίδη, Μικροβαλτινού στην καταγωγή, κυκλοφόρησαν τη διετία 2020-21, από τις εκδόσεις ΕΜΒΡΥΟ. Η πρώτη με τίτλο ΑΣΚΗΣΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ (ISBN 978-618-5252-20-5/2020/σελ. 60) και η δεύτερη με τίτλο ΓΝΩΣΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ (ISBN 978-618-5252-24-3/2021/σελ. 60).
Ο Παντελεήμων (Παντελής) Χαμπίδης γεννήθηκε στη Βέροια Ημαθίας το 1994, και είναι γιος του Δημήτρη (Τάκη) Παν. Χαμπίδη που κατάγεται από το Μικρόβαλτο Κοζάνης και της Νατάσας Ζάννη με καταγωγή από Ξάνθη. Σπούδασε Θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και από το 2018 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Ευαγγελικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Georg-August του Göttingen στον τομέα Εκκλησιαστικής Ιστορίας και Διαχριστιανικών Σχέσεων, με υποτροφία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια, δημοσιεύοντας επιστημονικά άρθρα (δείτε ενδεικτικά ΕΔΩ).
Η συμμετοχή του το 2019 στον Η’ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό «Ο κόσμος μας στη θεωρία του χρόνου (παρελθόν-παρόν-μέλλον)», που διοργανώθηκε από την Αμφικτυονία Ελληνισμού και του έδωσε το πρώτο βραβείο με το ποίημά του «Στον Γιάννη Ρίτσο – Τη Ρωμιοσύνη να καλείς», ήταν το εφαλτήριο για το ποιητικό του έργο που σας παρουσιάζουμε.
Στο πρώτο βιβλίο του ΑΣΚΗΣΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ, με κάποιους στίχους μας δίνει το στίγμα του και μας λέει ότι «…η ποίηση στο νυν, πρόπολος των θείων μυστηρίων του χρόνου…, σκαλεύει σαν μικρό παιδί τη λάσπη μυστικών, προ αιώνων αποκεκρυμμένων, περισπασμών πεποιημένων επί της γης».
Ενδεικτικά παραθέτουμε δυο ποιήματα από την πρώτη συλλογή:
Εξομολογήσεις του Χρόνου
Ποιές σκέψεις εξομολογητικές μετρούν τη δύση του ηλίου
καθώς ο στέφανός του χύνεται στη θάλασσα
καθημαγμένος απ ’τις στιγμές,
απ’ τα ανελέητα λεπτά, τα δευτερόλεπτα,
που ορίζουν πότε θα ξεπροβάλλει πάλι;
Το παρόν του παρελθόντος, η μνήμη, το παρόν
του μέλλοντος η προσμονή.
Εκείνες την μετράνε.
Εκείνες;
Αφού το παρελθόν δεν είναι, ούτε και το μέλλον.
Μόνο το τώρα, το εδώ και τώρα,
που παραρρύει σε ένα κάποτε,
σε ένα εκεί και τότε,
πρόσβλεμμα του επόμενου παρόντος,
που κάποτε ήταν μέλλον.
Και η ποίηση στο νυν,
πρόπολος των θείων μυστηρίων του χρόνου,
χαριτωμένη εξομολόγηση του για το μέλλον
σκαλεύει σαν μικρό παιδί τη λάσπη μυστικών,
προ αιώνων αποκεκρυμμένων,
περισπασμών πεποιημένων επί της γης.
—
Ήλιος
Ακούραστες, ατέλειωτες, παιδευτικές,
σκέψεις, καινές και οι παλιές,
ανηλεείς,
σας κουβαλάει ο κρόταφος τη μέρα
μα η θάλασσα της πόλης κάνει πέρα
σα μαυρισμένες μύγες, δυστυχείς.
Ο λάγνος ήλιος όπως πέφτει
στο κόρφο του γαλάζιου πως παλεύει;
Θαρρείς απόλειψε η φεγγοβολή
στ’ανεμοστόλιστα νερά της παραλίας
τον διαδέχεται ο γιός του, ο Αυγείας
μ’ ένα αντίο στην τελευταία μαρμαρυγή.
Μας πλήγιασαν και τώρα μας αφήνουν
και θα ξανάρθουν χωρίς να παραμείνουν.
Φυλλόκτιστες καλύβες….
εξαπατούν τα χάδια σας·
λαγγέματα ψιθυριστά της μάγισσας
που θρέψανε φαγέδαινες ελπίδες.
Η πετρόχτιστη πόλη στο Βορρά
κατέδιωξε κάθε δυστυχιά
απέραντες αχτίδες έχει ρίξει
και του προσώπου η θέρμη
ηδονικά σ’ εκείνες γέρνει
τη χαρμονή δεν θα αφήσει.
Πώς θα αλμυρίσει, να νοστιμέψει η πληγή;
Η λύση δεν θα βρεθεί σε άτυχη στιγμή.
Πολλοί λένε απρόσμενα.
Στο γιαλό και εγώ τα χέρια μου θ’ανοίξω
και αγκαλιάζοντας το σώμα θα χαρίσω
στις πληγές του κόσμου απλόχερα.
Δεν το ‘ξερα, μα και δεν ρώτησα.
Απόρησα μπροστά στ’αόριστα,
στα μεγάλα και στα ωραία
που νομίζαμε μικρά.
Καταραμένη ξενιτιά
αφόρισες την άξια παρέα.
Ελπίζουμε εμείς καταραμένοι
μαύροι, κατάκοποι, καημένοι
να διώξει κάποιος ήλιος προσμονής
ακούραστες, ατέλειωτες, παιδευτικές,
σκέψεις, καινές και τις παλιές,
ανηλεείς.
Στον πρόλογο του δεύτερου βιβλίο του με τίτλο ΓΝΩΣΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ο νεαρός ταλαντούχος ποιητής μας λέει ότι «Η διέκταση προς τον Θεό και προς τον συνάνθρωπο συνιστά την πραγματική γνώση, που δεν είναι άσχετη με τον έρωτα, αφού έχουν κοινή την κινητήρια δύναμη της έλξης. …Και επιχειρεί να πληροφορήσει ποιητικά τον φίλο αναγνώστη για την υπαρξιακή και ολιστική διάσταση της γνώσης. Η συλλογή διαιρείται σε τέσσερα κεφάλαια, με κριτήριο τη θεματική τους: χρόνος, άνθρωπος, έρωτας και ζωή».
Παραθέτουμε επίσης δυο ποιήματα από τη δεύτερη ποιητική συλλογή:
Nenia noctis (To νανούρισμα της νύχτας)
To χώμα στην αρχαία γη, όταν ο ήλιος πέφτει
σε φίλους καταπατητές στο αυτί τους ψιθυρίζει.
Κάποτε απάρθενο, πια τα λογικά τους κλέβει
με θρύλους ανιστόρητους την ησυχία λυγίζει.
Μουγκρίζουν τα ξερόκλαδα στο πέρασμα του αγέρα
και λύκοι απ’τις κορφές ακράτητα ουρλιάζουν
σε αλαργινές μορφές από τα δέντρα πέρα
που με το σεληνόφωτο την όψη τους αλλάζουν.
Στοιχειά, νεκροί και τέρατα στο κάλεσμα της όφνης
τα μαύρα αγρίμια της νυκτός περνούν και συνοδεύουν
να πάψουν κάθε ερχομό της ανελέητης νιότης
τη θράψη της ακοίμητοι αχόρταγα γυρεύουν.
Σκιάδες γέρνουν σιωπηλά μπροστά σε κάθε ξένο
μικρό, μεγάλο, άρχοντα, φτωχό, άντρα γυναίκα,
στις βλάσφημες τις ερημιές με τη ψυχή χαμένο.
Εξαπατούν καρτερικά με θανάτους δέκα.
Μικρό μη κλαίς, μα πρόσεχε τα μαυρισμένα δάση
ή τις ξερές κι ολόχρυσες ασφοδιλένιες στέπες.
Η μέρα πάλι μίκρυνε και θέλει να χλομιάσει.
Η νύχτα αδέκαστη έρχεται και τιμωρεί τους ψεύτες.
—
Τραγούδι κι Άσμα
Φίλα με από φιλήματα του στόματος σου.
Τα χέρια βελόνες. Τρυπάνε την αγάπησή σου
στο τυφλό βλέμμα, στα βαρήκοα αυτιά,
στην νεκρωμένη αίσθηση του σώματός μου.
Πολυέραστη Κεντήτρια!
Κι όμως, δεν με θες.
Σαν χθες δεν ήταν πουλιά, που ‘τρεχα ξοπίσω της,
ζητιάνος, γυρεύοντας αποδοχή;
Προχθές αγέρηδες δεν κρύβατε τους αναστεναγμούς,
τη φασαρία της σιωπής μου,
όταν ο έρωτας της με απαρνιόταν τρις.
Γιατί δακρύζεις, γιατί κλαις;
Τρέχουν τα μάτια σου
να ενωθούν με τα νερά του Θερμαϊκού,
να ταξιδέψουν στο Αιγαίο,
να φύγουν μακριά από μένα.
Φερέοικοι καημοί σ’ακολουθάνε.
Εγώ αγκάθι κι εσύ κρίνο εν μέσω άκανθων.
Ο ακροτελεύτιος λογισμός της πνοής σου.
Φυσάς και σαν τους κέδρους του Λιβάνου χάνομαι.
Κι ο αποχωρισμός αμαξηλάτης της λήθης
δήθεν αποχωρίζει αγκαθωτούς πόνους.
Όχι.
Μα πώς να ξεχάσω τα ίχνη, όπου αφήνεις;
Θηρεύω την κατάφαση.
Το τι δεν είσαι, όμως, με γοητεύει πιότερο.
«Καλοτάξιδα» Παντελή!!!
mikrovalto.gr
