Με θυμάσαι όταν έρθουν τα δύσκολα, όταν νιώσεις τον κίνδυνο πολύ κοντά σου. Κάποιες άλλες φορές όταν πέσεις κάτω και δυσκολεύεσαι να σηκωθείς με ψάχνεις τριγύρω σου, με αποζητάς για να σου δώσω ένα χέρι βοηθείας ώστε να καταφέρεις να σηκωθείς, έναν ώμο να κλάψεις και να βρεις παρηγοριά, μια αγκαλιά για να αισθανθείς σιγουριά και ασφαλής.
Και είμαι πάντα εκεί, σαν να ξέρω από πριν ότι με χρειάζεσαι και με έχεις ανάγκη. Ακούω τον λυγμό σου από μακριά κι ας μην έχω αυτιά για να ακούω ήχους. Σκόπιμα ίσως δεν υπάρχουν και μάτια στο πρόσωπό μου γιατί βλέπω κατευθείαν στην ψυχή σου και γιατρεύω τις πληγές της. Ούτε χείλη χρειάζομαι για να σου μιλήσω όπως ακριβώς θέλει η καρδιά σου.
Το μόνο που χρειάζομαι είναι φτερά για να τρέχω κοντά σου όταν υπάρχει ανάγκη και όταν περνάνε τα δύσκολα να πετάω ψηλά και να σε βλέπω ότι τα κατάφερες να σταθείς όρθιος και να συνεχίζεις να προχωράς. Και ίσως κάποια στιγμή καταφέρεις να με αναγνωρίσεις, ίσως καταφέρεις να δεις τον φύλακα άγγελό σου.
Γράφει η Δήμητρα Ν. Παπανικολάου.
Χημικός – Μηχανικός
