kozan.gr: Ο “κυνηγός μανιταριών” του Βοΐου, μιλά στο kozan.gr κι αποκαλύπτει, πολλά κι ενδιαφέροντα, γύρω από το γευστικό μύκητα

Λάτρης της φύσης και φανατικός “κυνηγός” μανιταριών, ο 44χρονος Μιχάλης Σκαλιστής, από το Τσοτύλι Βοΐου, μέσα από το facebook, μοιράζεται, με μοναδικό τρόπο, τις εμπειρίες του γύρω από το γευστικό μύκητα, καθώς και τις περιπλανήσεις του, αναδεικνύοντας τις φυσικές ομορφιές του Βοΐου, προσελκύοντας το ενδιαφέρον, ακόμη κι ανθρώπων, που δεν έχουν συχνή επαφή με τη φύση. Οι  απαντήσεις του, στα παρακάτω ερωτήματα, μας ταξιδεύουν μ’ έναν ευχάριστο τρόπο στον κόσμο των μανιταριών, μέσα από τα δικά του βιώματα κι εμπειρίες.

Η συνέντευξή του στο Kozan.gr:

1. Τι ωθεί έναν 44χρονο άνθρωπο να “τρέχει” στα βουνά για μανιτάρια; Aπό ποια ηλικία ξεκίνησες να μαζεύεις μανιτάρια και τι σε οδήγησε να το κάνεις; Είναι απλά μια “άγρια” γευστική αναζήτηση ή κάτι περισσότερο που μπορεί να έχει κι οικονομικά – επαγγελματικά οφέλη;

Μυήθηκα στο θαυμαστό κόσμο των μανιταριών από τη μικρή ηλικία των 10 ετών (περίπου_, με δασκάλους τον πάτερα μου Χρηστό και τον οικογενειακό μας φίλο κι ιερέα πατήρ Ορέστη Νίτσιο, ο οποίος μας άφησε, πολύ, νωρίς, δυστυχώς. Οι λόγοι που οδηγούν κάποιον στην αναζήτηση και τη συλλογή μανιταριών είναι πολλοί. Αγάπη για τη φύση και το περιβάλλον, ευκαιρία για απόδραση από την καθημερινότητα κι άθληση, καθώς περπατάμε ώρες, αλλά κυρίως για λόγους γαστρονομικού ενδιαφέροντος, αφού το μανιτάρι θεωρείται παγκοσμίως, πλέον, από τις κορυφαίες αντιοξειδωτικές τροφές. Οικονομικά και επαγγελματικά οφέλη μπορούν να υπάρξουν κι αυτό μας το απέδειξε η γειτονική πόλη των Γρεβενών, όπου σχετικά με το μανιτάρι και την μεταποίησή του δραστηριοποιούνται αρκετές επιχειρήσεις και σιγά σιγά και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

       2.  Η συλλογή των μανιταριών απαιτεί τη χρησιμοποίηση ειδικών εργαλείων ή εξοπλισμού;

Ο εξοπλισμός που πρέπει να έχει κανείς, πριν βγει στο δάσος, είναι πολύ απλός και φθηνός ταυτόχρονα. Χρειαζόμαστε άνετα ρούχα, ίσως καπέλο, σουγιά, βουρτσάκι, καλάθι κι άνετα παπούτσια. Πολλοί προτιμούν μποτάκ,ι υπό το φόβο των φιδιών και κυρίως της οχιάς, το μόνο επικίνδυνο φίδι στη χώρα μας, που μπορεί να προκαλέσει θάνατο κι αυτό υπό συνθήκες.

      3. Ποιες περιοχές του Βοΐου αποτελούν το κύριο πεδίο αναζητήσεών σου και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να βρεις, κάθε φορά, τα μανιτάρια; Η δική μας Περιφερειακή Ενότητα, σε σχέση με άλλες, ανά την Ελλάδα, πλεονεκτεί ή μειονεκτεί σε ό,τι αφορά τον αριθμό των μανιταριών που υπάρχουν στη φύση;

Αν σταθούμε στο κέντρο του Βοΐου τότε μπορούμε να πούμε πως σε ακτίνα 360° υπάρχουν μανιτάρια. Με απλά λόγια βρίσκονται παντού. Η δυσκολία στη συλλογή τους εξαρτάται μόνο από τις καιρικές συνθήκες, θερμοκρασία και υγρασία, που αν είναι οι κατάλληλες , τότε θα έχουμε μια καλή χρονιά κι εύκολη συλλογή παντού. Μια άλλη δυσκολία που αποθαρρύνει πολλούς είναι ο μεγάλος αριθμός των αρκούδων στην περιοχή μας. Έχουν γίνει πολλές συναντήσεις, αλλά ευτυχώς η αρκούδα γίνεται επιθετική προς τον άνθρωπο μόνο κάτω  από ειδικές συνθήκες. Γενικά μπορούμε να πω πως η περιφερειακή μας ενότητα είναι αν όχι η πιο πλούσια, από τις πιο πλούσιες στην Ελλάδα, στην ύπαρξη εδώδιμων ειδών.

“Μην ψάχνεις το τέλειο, κάνε τέλειο αυτό που σ’ αρέσει πιο πολύ”

       4.  Υπάρχουν άλλα άτομα σαν κι εσένα, από το Τσοτύλι ή την ευρύτερη περιοχή, που ασχολούνται τόσο ενεργά με το “κυνήγι” των μανιταριών; Σκέφτηκες πότε να δημιουργήσεις κάτι περισσότερο ομαδικό με σκοπό τις μανιταροεξορμήσεις;

Στο Βόιο είτε λίγο είτε πολύ όλοι σχεδόν ασχολούνται με τη συλλογή ή την κατανάλωση μανιταριών κι αυτή η ιστορία μετρά δεκαετίες πίσω. Στα δύσκολα χρόνια του πολέμου, τα μανιτάρια, τα συκωτάκια των φτωχών, όπως τα λέγανε οι παλιοί, έσωσαν πολύ κόσμο. Για το Βόιο είναι μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία να συνδυάσει τουρισμό κι αγροτουρισμό. Θα μπορούσαν επίσης να συνδυαστούν με μανιταροεξορμήσεις, μανιταρογνωσία και γιορτές μανιταριού, σε όλο το Βόιο. Το Βόιο και η πόλη του Τσοτυλίου μπορεί πλέον να φιλοξενήσει μεγάλο αριθμό επισκεπτών καθώς διαθέτει όλες τις υποδομές. Έχουμε ένα θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον, με πολλά παραδοσιακά χωριά, με πλούσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις, κυρίως τους θερινούς μήνες.

    5.  Στα τόσο χρόνια ενασχόλησής σου, θέλουμε να μας αναφέρεις δύο αξέχαστες προσωπικές σου εμπειρίες, μια καλή και μια άσχημη, που βίωσες είτε αναζητώντας, είτε βρίσκοντας μανιτάρια;

 Η πιο δύσκολη κι αξέχαστη εμπειρία ήταν πριν λίγα χρόνια όταν μ’ έναν φίλο μου βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά σε τρεις αρκούδες. Οι δύο, μάλιστα, ζευγάρωναν εκείνη τη στιγμή κι αυτό από μόνο του ήταν πολύ επικίνδυνο. Ευτυχώς όμως τράπηκαν σε φυγή μόλις μας αντίκρισαν. στα ευχάριστα μπορούμε να εντάξουμε την όλη διαδικασία. Η συλλογή, η φύση, η άσκησή το βουνό και το δάσος προσφέρουν ένα άριστο αγχολυτικό ενάντια στην τρέλα της εποχής. Στις πιο όμορφες εμπειρίες μου είναι η συνάντησή μου μ’ ένα  ζαρκάδι, κάτι που δεν μπορεί να περιγράψει, εύκολα, κάποιος, με λόγια, πρέπει να το δεις!

6. Με άριστα το “10”, με πόσο θα βαθμολογούσες τον εαυτό σου σε ό,τι αφορά τις γνώσεις σου στα είδη μανιταριών;

Να βαθμολογήσει κανείς τον εαυτό του δεν γίνεται γιατί το πεδίο είναι τεράστιο και η γνώση συνεχόμενη. πριν 15 χρόνια τρώγαμε 5 είδη για παράδειγμα και τώρα 15 και έχουμε και συνέχεια άλλωστε η γνώση δεν περιορίζεται μόνο στα εδώδιμα είδη αλλά γενικά σε όλα τα είδη της περιοχής μας. Τέλος, μιας και μιλάμε για γνώσεις, θα πρέπει να πούμε στους νέους ή τους υποψηφίους μανιταρόφιλους – συλλέκτες πως θα πρέπει να ξεκινήσουν υπό το βλέμμα ενός ειδικού. Σημαντική βοήθεια προσφέρουν και κάποιοι οδηγοί μανιταριών, όπως του κ. Γεωργίου Κωνσταντινίδη, του προέδρου μανιταροφίλων Ελλάδος. Πάντα, όμως, συλλέγουμε τα είδη που γνωρίζουμε και μόνο αυτά αυστηρά! Το πιο επικίνδυνο μανιτάρι είναι ο Αμανίτης ο φαλλοειδής (amanita phaloides). Ο λαός τον ονομάζει και θανατίτη γι’ αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

kozan.gr