Αστική τάξη και μέλλουσα κρίση (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Χαίρομαι που τα κείμενά μου, διεγείρουν σε κάποιους την ανάγκη να με κρίνουν μη συμφωνώντας με τα γραφόμενα. Κάποια από τα σχόλια πάντως φανερώνουν εμπάθεια ως εκ της αδυναμίας να αποδεχθούν οι κρίνοντες τον έχοντα διαφορετική άποψη. Κάποιοι θα ήθελαν να εκτονωθούν βρίζοντάς με, διστάζουν όμως επειδή σκέπτονται τη «λογοκρισία» από μέρους του υπευθύνου του δικτυακού τόπου που μας φιλοξενεί! Και μπορεί αυτοί να κόπτονται στο περιβάλλον τους ότι είναι προασπιστές του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης! Πολύ φοβούμαι όμως ότι είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν τον οποιασδήποτε μορφής ολοκληρωτισμό!

Κατ’ αρχήν δεν περίμενα να δεχθώ επικρίσεις από πρόσωπα, που ενοχλήθηκαν για την κριτική μου κατά της αστικής τάξης. Βέβαια φέρω μέρος της ευθύνης, καθώς δεν ξεκαθάρισα ότι έγραψα για τη μεγαλοαστική τάξη, την όντως αστική, που καρπώνεται τον ιδρώτα και το αίμα των συνανθρώπων μας, και για τους άλλους που δικαιώνουν θεωρητικά τους άπληστους για θησαύρισμα «Μαικήνες», συντρώγοντας και διαβεβαιώνοντάς τους ότι Θεός δεν υπάρχει. Και, καθώς έγραψε και ο Ντοστογιέφσκι, χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται! Που να συλλογιστώ ότι μέλη της αποκαλούμενης συμβατικά μικροαστικής ή μεσαίας τάξης θα ενοχλούσασταν τόσο πολύ! Δεν φανταζόμουν ότι κάποιος από το 1% των κατοίκων του πλανήτη, που καρπώνεται το 80% του πλούτου ή από το 10%, που καρπώνεται το 90% του πλούτου θα διάβαζε το κείμενό μου. Και πιστεύω πως οι επικριτές μου δεν ανήκουν σ’ αυτούς.

Η αποκαλούμενη συμβατικά αστική τάξη, η μικροαστική δηλαδή, χαρακτηρίζεται από τους αστούς κοινωνιολόγους με βάση τη μοναδική αξία του αστικού καθεστώτος, το χρήμα. Θεωρείται, εσφαλμένα κατά την άποψή μου, ότι σ’ αυτήν ανήκουν οι έχοντες κάποιο εισόδημα, που τους επιτρέπει να διάγουν βίο άνετο σε σχέση με τους άλλους, που αποκαλούνται από τους μαρξιστές προλετάριοι. Όμως πέρα από το κριτήριο του εισοδήματος, το μόνο με σημασία για τους αστούς, υπάρχουν και άλλα. Έτσι εύκολα μπορούμε να κάνουμε τη διάκριση σε επί μέρους ομάδες αυτής της συμβατικής τάξης.

Κάποιοι δικαιώνουν την απληστία των ολίγων και τους υπηρετούν, στοχεύοντας στο να επωφεληθούν από τις ευκαιρίες που το αστικό σύστημα εξουσίας προσφέρει πλουσιοπάροχα στους πρόθυμους να το υπηρετήσουν. Όνειρο τους είναι να ανέλθουν οικονομικά και να καλοπεράσουν αδιαφορώντας για την τραγικότητα του βίου δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας. 10.000.000 παιδιά πεθαίνουν κατ’ έτος από πείνα ή εύκολα αντιμετωπίσιμες στον δυτικό κόσμο ασθένειες. 1.000.000.000 συνανθρώπων μας δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Χωρίς ηθικές αρχές και συνειδησιακές αναστολές η της ομάδας αυτής, εμφανίζονται πρόθυμοι να αδικήσουν τον πλησίον τους και να συμβάλουν ακόμη και στην οικονομική αφαίμαξη της πατρίδας τους. Επόμενο είναι αυτοί να μην ήλθαν ποτέ σε επαφή με τον πάσχοντα πλησίον ή, αν ήλθαν, είδαν και αντιπαρήλθαν. Ο λαός μας (μόνο ο φτωχός;) χρησιμοποιεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες γι’ αυτούς τον όρο λαμόγια και νομίζω ότι είναι πλήρως κατανοητός αυτός απ’ όλους μας. Επακόλουθο είναι αυτοί να ταράσσονται ακόμη και με τη σκέψη ότι υπάρχει μέλλουσα κρίση!

Κάποιοι άλλοι αναγνωρίζουν ότι το αστικό σύστημα εξουσίας είναι διεφθαρμένο και δρα σε βάρος των λαών του πλανήτη, όμως το αποδέχονται αναπαύοντας τη συνείδησή τους με το επιχείρημα ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξει κάτι. Είναι άβουλοι και μοιραίοι και γι’ αυτό υποτάσσονται θεωρώντας ότι το κοινωνικό κακό είναι απόρροια κοινωνικών συνθηκών και δεν είναι δυνατόν να παταχθεί.

Κάποιοι άλλοι, τέλος, καταδικάζουν απροκάλυπτα το κυρίαρχο σήμερα στον πλανήτη αστικό καθεστώς. Μεταξύ αυτών είναι και ο γράφων, χωρίς να προπαγανδίζω βέβαια τον κομμουνισμό, όπως δέχθηκα τη μομφή! Ως μέλος της Εκκλησίας δεν είναι δυνατόν να υπερασπίζομαι την κοσμοθεωρία του (διαλεκτικός υλισμός) ή την πρακτική του (στραγγαλισμός της ελευθερίας του προσώπου).

Σε ποια από τις κατηγορίες ανήκουν τα μέλη της Εκκλησίας; Εύκολη η απάντηση: Και στις τρεις! Πρέπει να συνειδητοποιήσουν, όσοι θέλουν με έντιμο τρόπο να πολεμήσουν την Εκκλησία του Χριστού, ότι άλλο είναι Αυτή, ως θεοΐδρυτος οργανισμός, και άλλο τα πρόσωπα. Η Εκκλησία δεν λογοδοτεί για τις αστοχίες προσώπων. Ούτε βέβαια παρέχει μεσσιανικές διαβεβαιώσεις σωτηρίας στα μέλη της. Έχει θεσπίσει προϋποθέσεις εξαιρετικά αυστηρές. Και οι εξετάσεις (μέλλουσα κρίση) δεν θα είναι διόλου εύκολες. Απεναντίας για τους πιστούς τα κριτήρια θα είναι ιδιαίτερα αυστηρά. Ο ίδιος ο Χριστός μας είπε ότι η οδός του είναι στενή και γεμάτη θλίψεις. Η κριτική λοιπόν πρέπει να ασκείται στα ιερά για τους χριστιανούς κείμενα και μόνο και όχι στα πρόσωπα, με σκοπό να πληγεί μέσω της προβολής των αδυναμιών αυτών η Εκκλησία. Η σύμπλευση πιστών με το αστικό καθεστώς είναι σύμφωνη ή ενάντια προς τη διδασκαλία του Χριστού; Ας μελετήσουμε τί γράφουν τα ιερά Ευαγγέλια και οι Πατέρες της Εκκλησίας για τον πλούτο, για την κοινωνική αδικία και για την αδιαφορία μας προς τον πάσχοντα πλησίον. Και φυσικά ο Χριστός δεν αρκείται στη φιλανθρωπία και μόνο, επιδεικτική κι’ αυτή, και σε κάποιες μικρές περιόδους του έτους.

Η κριτική της κοσμικής εξουσίας από κάποιον πιστό δεν στοχεύει στην επικράτηση της θεοκρατίας, όπως οι ημιμαθείς αποφαίνονται. Ο Ιησούς Χριστός το ξεκαθάρισε με τη ρήση «απόδοτε τα καίσαρος καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Οι κανόνες της Εκκλησίας απαγορεύουν κληρικός να αναλαμβάνει κοσμικό αξίωμα. Ο πιστός όμως έχει όχι μόνο δικαίωμα αλλά και χρέος να ασκεί κριτική στην εξουσία, όταν αυτή αντιστρατεύεται τον λόγο του Θεού. Αυτό ενοχλεί τον κάθε υποταγμένο στην εξουσία, την οποιαδήποτε εξουσία.

Κάποιοι ενοχλούνται έντονα από την υπενθύμιση της μέλλουσας κρίσης. Εξοργίζονται και θεωρούν το περί αυτής κήρυγμα σκοταδιστικό, μέσω του οποίου η Εκκλησία τρομοκρατεί τις ψυχές. Δεν πιστεύω πως αισθάνονται απελευθερωμένοι, επειδή αρνήθηκαν την πίστη τους. Η τραγικότητα του σύγχρονου αθέου δεν είναι δυνατόν να συγκαλυφθεί. Μήπως κάποιοι έχουν προσπεράσει το θέμα Εκκλησία με άκρα επιπολαιότητα; Η μέλλουσα κρίση δεν είναι ουτοπία, αλλά κατ’ εξοχήν αίτημα δικαιοσύνης; Πώς θα αποκατασταθεί η ακραία κοινωνική αδικία, αν δεν κριθούμε ο καθένας κατά τα έργα του; Καθημερινά τίθεται το ερώτημα από άθεους ή αγνωστικιστές: Καλά δεν βλέπει ο Θεός τα συμβαίνοντα; Τί Θεός αγάπης είναι, αν δεν παρεμβαίνει, ώστε να εμποδίζει πολέμους, βιασμούς, καταπίεση, πείνα, προσφυγιά; Και καταλήγουν δια της εις άτοπον απαγωγής: Άρα δεν υπάρχει Θεός! Ο Θεός είναι βέβαια Αγάπη, αλλά και Δικαιοσύνη. Ο Χριστός με τη διδασκαλία του ξεκαθάρισε τα πράγματα. Μας έδωσε τα κριτήρια της μέλλουσας δίκης με σαφήνεια. Η αστική τάξη, με το πλήθος των βοηθών της, εκδίωξαν τον Χριστό από τις σχολικές αίθουσες. Οι ανήκοντες σήμερα εις την Δύσιν, οι γραικύλοι κατά Παπαδιαμάντη, αγνοώντας, και γι’ αυτό περιφρονώντας, την παράδοσή μας και τη διδασκαλία των κοινωνικών Πατέρων της Εκκλησίας, παραπέμπουν σε γραφέντα από άθεους δυτικούς αναλυτές.

Η πίστη στον Θεό δεν στηρίζεται σε λογικά επιχειρήματα, καθώς υπάρχουν λογικές και λογικές στην περιοχή την πέραν της φυσικής. Όσους δεν απασχόλησε ή δεν απασχολεί το θέμα της ύπαρξής του Θεού, κατά το γραφέν από αναρχικούς «αν υπάρχει ή όχι Θεός, πρόβλημά του», ή όσοι αποφαίνονται με βεβαιότητα για την ανυπαρξία Του, λυπούμαι πολύ που το γράφω, διάγουν αυτοί βίο με άκρα ελαφρότητα. Και είναι αυτή ένα από τα δείγματα της βαθειάς παρακμής, που βιώνουμε ως νεοελληνική κοινωνία, ακολουθώντας μιμητικά άλλους, που δεν απελευθερώθηκαν, αρνούμενοι τον Θεό, αλλά ξέπεσαν στην έσχατη κατάντια. «Προφήτες» του ιδεολογικού ή επιστημονικού μεσσιανισμού κατά τον 19^ο αιώνα προπαγάνδισαν την λύση όλων των βιοτικών προβλημάτων μέσω της αθεΐας! Ο πλανήτης μας γεύθηκε και εξακολουθεί να γεύεται τις συνέπειες της αποστασίας. Άραγε ο δυτικός κόσμος θα έχει μακρύ μέλλον στην ιστορία; Υπάρχουν ήδη έντονα τα σημάδια της διάλυσής του. Όμως σε καμιά περίοδο παρακμής οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν την κατάντια τους, αλλά επαναπαύονται στις διαβεβαιώσεις των παντοίων δημαγωγών ότι όλα βαίνουν καλώς!

Απόστολος Παπαδημητρίου