ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, σήμερα (του Λάζαρου Γ. Κώτσικα)

ΨΩΜΙ: Αυτό πλέον ψάχνουν τα χιλιάδες παιδιά που μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Αναζητούν μια καλύτερη μέρα, μακριά από το κράτος της ευνοιοκρατίας. Των παιδιών, που για την γνώμη τους στις επόμενες στις εκλογές, αδιαφορεί το ελληνικό κράτος. Του κράτους της δαιδαλώδους νομοθεσίας και γραφειοκρατίας που εγκλωβίζει όποιον δοκιμάσει να βγάλει την δικιά του δυναμική.

ΠΑΙΔΕΙΑ: Είναι η παιδεία της χώρας στην οποία η επιλογή των σημαιοφόρων και των παραστατών στις παρελάσεις γίνεται με την κληρωτίδα; Όπου μια από τις πρώτες εμπειρίες που αποκτά ο έλληνας μαθητής είναι ότι η αξιολόγηση του, στους επόμενους σταθμούς της ζωής ίσως θα είναι και πάλι το αποτέλεσμα μιας κλήρωσης. Δεν αξίζει άρα να παλεύει, για να αποκτήσει αυτό που του αξίζει, με τις δυνατότητες που έχει. Ας μη ζητάει αξιοκρατία. Ας προετοιμαστεί καλύτερα ώστε να γίνει μέλος μιας κοινωνίας βγαλμένης από το 1984 του Τζώρτζ Όργουελ.

Το πανεπιστήμιο είναι αυτό που θα τον εφοδιάσει με το πτυχίο, όχι για να μπει στην αγορά εργασίας αλλά για να βρει μια θέση στο δημόσιο. Το μεταπτυχιακό, το διδακτορικό δεν είναι η επιβράβευση του επιστήμονα που θέλει να εμβαθύνει στην έρευνα. Είναι ένας αριθμός μορίων για να ανοίξει και άλλο ο δρόμος για την θέση στο δημόσιο. Σε ποιο πανεπιστήμιο όμως θα γίνει η έρευνα; Των κομματικών μπλοκ και των αιθουσών που καταλαμβάνονται από τις συλλογικότητες των ανθρώπων χωρίς ιδεολογία, που απλά είναι αντίθετοι σε κάτι; Αντίθετοι, σε τι όμως πιστεύουν;

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Ελευθερία ή ασυδοσία. Δεν είναι η ελευθερία όπως την είχαν αντιληφθεί οι κάτοικοι του νεοσύστατου ελληνικούς κράτους. Ένα από τα πολλά που αποπειράθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας να βγάλει από την ψυχή του πρώην ραγιά, αλλά τελικά το πλήρωσε με την ζωή του. Υπάρχει ελευθερία όταν δεν σέβομαι τα δικαιώματα του άλλου, όταν ειρωνεύομαι την αντίθετη άποψη και χαρακτηρίζω τον άλλο φασίστα ή ακροαριστερό και απαιτώ να γίνω αποδεκτός ως ο ιδανικός πατριώτης ή ο ιδανικός προοδευτικός – ιδεολόγος; Υπάρχει τελικά το αλάθητο το πάπα;

Αυτό επιζητούσαν με το σύνθημα τους τα παιδιά της εξέγερσης της 17^ης Νοέμβρη; Σαράντα πέντε χρόνια μετά, η αγανάκτηση που υπάρχει και εκφράζεται από μια παγερή σιωπή από την πλειοψηφία των Ελλήνων, μήπως πηγάζει από μια πλήρη απογοήτευση, αφού κανένας μας πλέον δεν βλέπει διέξοδο;

Λάζαρος Γ. Κώτσικας

Πολιτικός Μηχανικός, PhD