«Νταϊάντα», το νέο θεατρικό έργο της Θεατρικής Σκηνής Κοζάνης, με την ιστορία της πόλης να πλέκει στενό υφάδι με την προσωπική ιστορία πολλών από μας (Γράφει η Φανή Φτάκα)

«Νταϊάντα», το νέο θεατρικό έργο της Θεατρικής Σκηνής Κοζάνης, με την ιστορία της πόλης να πλέκει στενό υφάδι με την προσωπική ιστορία πολλών από μας. Οι βόμβες που πέσαν στην πόλη εκείνη την αποφράδα μέρα της 10ης Απριλίου μαζί με τον τρόμο και τον πανικό που σπείραν σκόρπισαν τον όλεθρο και το θάνατο σε πολλές οικογένειες, μια από τις οποίες ήταν και η δική μου οικογένεια, η οικογένεια της μάνας μου και του παππού μου Νίκου Νικολάου.

Μια από τις συγκλονιστικότερες σκηνές του θεατρικού έργου «Νταϊάντα» είναι ο βομβαρδισμός του πατρικού σπιτιού της μάνας μου Ευδοκίας Νικολάου και το ξεκλήρισμα της οικογένειας της (της μάνας της και γιαγιάς μου Λέγκως και των γονιών της και προπαππούδων μου Γίτσιου (Χρήστου) Κακκά και Τσιτσιάς (Αναστασίας) Κακκά). Μια από τις βόμβες που έπεσε σε λάθος σημείο δεν ισοπέδωσε μόνο το σπίτι της μάνας μου δίπλα από τον Άγιο Δημήτρη παίρνοντας ταυτόχρονα στον άλλο κόσμο τρία πολύ αγαπημένα μεταξύ τους πρόσωπα – ο παππούς Γίτσιος χόρευε στα γόνατα του τη μονάκριβη κόρη του Λέγκω, παρότι αυτή είχε γίνει μάνα τριών παιδιών- αλλά άφησε πίσω της και δυο παιδικές ψυχές έρμες και ορφανές με ανεπούλωτα για μια ζωή τραύματα, αυτήν της Ευδοκίας, 7 χρονών κοριτσάκι και του αδελφού της Στέργιου, βρέφους 2 χρονών, με τον πατέρα τους Νίκο φαντάρο να λείπει χιλιόμετρα μακριά στο Αλβανικό Μέτωπο.

Να’ναι καλά η θειά Σάννα Τόλη-Στεργίου, εκεί πάνω που βρίσκεται χρόνια τώρα, αδελφή του πατέρα του παππού Νίκου που σαν κλώσσα για δεύτερη φορά μάζεψε κάτω από τα στοργικά της φτερά τα ορφανά του αδελφού της Στέργιου, την πρώτη φορά, καμιά 30αριά χρόνια πριν, κοντά στην Απελευθέρωση του 1912 της Κοζάνης , όταν περιμάζεψε το Νίκο και τον αδελφό του Στέργιο Νικολάου, καθώς σκοτώθηκε ο πατέρας τους Στέργιος Στεργίου, ονομαστός κάλφας στο κτίσιμο του Βακούφκου στις Βάντσες και τώρα για δεύτερη φορά το’ 41 έτρεξε από τον Άγιο Κωνσταντίνο, που βρισκόταν το σπίτι της να συμμαζέψει τα δυο βομβόπληκτα ορφανά του ανεψιού της Νίκου, την Ευδοκία και το Στέργιο, φροντίζοντας σα πραγματική μάνα για όλες τις ανάγκες τους ακόμα και για το τραυματισμένο πόδι από θραύσμα οβίδας της Ευδοκίας αλλά και για τα τραυματισμένα από γυαλιά μάτια του μικρού Στέργιου.

Τραγικές ιστορίες που μας ξανάρθαν με συγκίνηση στη μνήμη χάρη στο έργο «Νταϊάντα», στη συγγραφέα αυτού Ματίνα Μόμτσιου –Τσικριτζή και στο σκηνοθέτη της παράστασης Νίκο Κέφαλο, μαζί με όλους τους ηθοποιούς. Τους ευχαριστούμε όλους από τα βάθη της καρδιάς μας γιατί κατάφεραν με αριστουργηματικό τρόπο να ζωντανέψουν και πάλι αγαπημένα μας πρόσωπα, που η λήθη του χρόνου τα είχε καλά κρυμμένα στα πιο βαθιά μύχια της ψυχής μας, ο απόηχος τους όμως έφθανε μέχρι τις μέρες μας, με απρόβλεπτο ενίοτε τρόπο, όπως τότε στα Κρεββατάκια, μες στα αμπέλια, που μια μέρα όπως περνούσα, πηγαίνοντας το σκυλί μας τη Ρίτα βόλτα, ο παλιός υπάλληλος του παππού Γίτσιου, ο κυρ-Αλέκος, με φώναξε από μακριά «Λέγκω, μαρ Λέγκω σε φωνάζω και συ δε μ’ ακους» περνώντας με για τη γιαγιά μου Λέγκω, την οποία από ότι λεν έμοιαζα πολύ στα νειάτα μου.

Φωτο 1η Γιαγιά Λέγκω, παππούς Νίκος
Φωτο 2η Η μάνα μου Ευδοκία με το αδελφό της Στέργιο, αείμνηστοι όλοι τους σήμερα.