Η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι αναγκαιότητα για τη Δυτική Μακεδονία ή πόσο «ανύπαρκτο» είναι τελικά το έργο του Καρυπίδη; (Του Γιάννη Στ. Αποστολίδη, οικονομολόγου)

Επανειλημμένα έχω διατυπώσει την άποψη ότι τα μεγάλα προβλήματα της Περιφέρειας που δεν είναι ούτε χθεσινά, ούτε εύκολα αντιμετωπίσιμα. Χρειάζονται σχέδιο και συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων και των αυτοδιοικητικών παρατάξεων για να ξεπεραστούν.

Όταν πριν από αρκετά χρόνια συμμετείχα στο διάλογο, για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα στο νομό Κοζάνης, εστίασα την προσοχή στην ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού υποδείγματος. Η στήριξη στο λιγνίτη, η «μονοκαλλιέργεια» όπως συνηθίζαμε να λέμε, είχε εξαντλήσει τις δυνατότητες στήριξης της ανάπτυξης και τα προβλήματα είχαν ήδη περισσότερο από δεκαπέντε χρόνια που ταλαιπωρούσαν την περιοχή.

Η αποβιομηχάνιση είχε από τη δεκαετία του1990 πλήξει τον παραγωγικό ιστό και η περιοχή αποτέλεσε «θύλακα υψηλής ανεργίας». Με ειδικό πρόγραμμα, το Τοπικό Σύμφωνο Απασχόλησης, στο οποίο με την οξυδέρκεια και την επιμονή του, ο τότε Νομάρχης Πασχάλης Μητλιάγκας είχε επιτύχει να ενταχθεί και ο νομός Κοζάνης, περιορίστηκαν οι συνέπειες και η κατάσταση όσον αφορά στην ανεργία έγινε ανεκτή, χωρίς όμως να αναστραφεί μόνιμα η πορεία της, καθώς η Περιφέρεια συνέχισε να διατηρεί την πρώτη θέση σε ποσοστό ανέργων μεταξύ των Περιφερειών της χώρας.

Δυστυχώς, ούτε η επέκταση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (επέκταση ΤΕΙ, ίδρυση Πανεπιστημίου ΔΜ), ούτε η επέκταση των δραστηριοτήτων της ΔΕΗ στη συνέχεια (η 5^η μονάδα θα έβγαζε κατά μία άποψη την περιοχή από την ύφεση, που πρώτη απ’ όλη τη χώρα είχε μπει) αποτέλεσαν τη λύση για τα προβλήματα της Δυτικής Μακεδονίας.

Η άποψη πως η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας της Περιφέρειας είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία εκ των πραγμάτων επιβεβαιώθηκε.

Χάσαμε χρόνο κυνηγώντας εμβληματικούς στόχους, αποφεύγοντας όμως να κάνουμε αυτό που έπρεπε, δηλαδή να πάψει η Περιφέρεια να στηρίζεται αποκλειστικά στο λιγνίτη (ΔΕΗ) και τη γούνα.

Όταν ανέλαβε ο Καρυπίδης είχε να αντιμετωπίσει τα εξής σοβαρά προβλήματα:

• Τα Νοσοκομεία της Περιφέρειας ήταν στα πρόθυρα του κλεισίματος. Ήδη η συγχώνευση Μαμάτσειου – Μποδοσάκειου ήταν το πρώτο βήμα για τον περιορισμό των υποδομών υγείας στην Περιφέρεια. Τα δε μεγάλα σχέδια για Περιφερειακό Νοσοκομείο ή Νέο Νοσοκομείο στην Κοζάνη είχαν ήδη αποσυρθεί από το διάλογο. Τελικά, κανένα Νοσοκομείο δεν έκλεισε. Έγιναν σημαντικά βήματα στη στελέχωση και τις υποδομές τους και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να αναγνωρίσουμε πως σίγουρα ευθύνεται κι ο Καρυπίδης γι’ αυτό.
• Το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, με το σχέδιο Αθηνά κινδύνευε να καταργηθεί. Η απόφαση δε της Περιφέρειας, να διαθέσει το σύνολο σχεδόν των πόρων του ΕΣΠΑ για την Παιδεία, στην κατασκευή του νέου Πανεπιστήμιου ήταν στη διαδικασία για απένταξη. Τελικά το έργο πραγματοποιείται, προχωρά η συγχώνευση ΠΔΜ – ΑΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας και το ότι η Δυτική Μακεδονία θα είναι έδρα ισχυρού Πανεπιστήμιου, δεν αμφισβητείται. Είναι βέβαιο ότι και γι’ αυτό ευθύνεται και πάλι ο Καρυπίδης.
• Το φυσικό αέριο, που προβλέπονταν να διέρχεται από τη Δυτική Μακεδονία, ωστόσο δεν προβλέπονταν κάποια έξοδος. Με «ευθύνη» του Καρυπίδη, προβλέπονται πλέον έξοδοι και μάλιστα μπήκαν στο σχεδιασμό για έργα χρήσης φυσικού αερίου οι πόλεις της Δυτικής Μακεδονίας.

Τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό, το οποίο οφείλεται αποκλειστικά στη δική του επιμονή, αποτελεί ότι κατόρθωσε το αδύνατο, δηλαδή το χαμηλό τιμολόγιο ρεύματος για τους κατοίκους της Δυτικής Μακεδονίας.

Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί και σε άλλα. Τα παραπάνω, όμως, είναι αρκετά για να πείσουν ότι ο Καρυπίδης, με όσες αδυναμίες θα μπορούσε ίσως να του καταλογίσει κανείς, είναι στη σωστή κατεύθυνση. Εργάστηκε, εργάζεται και θα συνεχίσει να εργάζεται για την αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος της Περιφέρειας.

Με τον Καρυπίδη η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας μπορεί να οικοδομήσει ένα διαφορετικό, αλλά σίγουρα καλύτερο μέλλον.