Πεντηκοστή (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Την Πεντηκοστή η Εκκλησία πανηγυρίζει τη γενέθλια ημέρα της. Και ενώ οι ανερμάτιστοι Νεοέλληνες έχουμε εισαγάγει από τη Δύση τον εορτασμό των γενεθλίων των παιδιών και των μεγάλων, τη γιορτή της Πεντηκοστής την εκλαμβάνομε ως ευκαιρία απόδρασης από το καταθλιπτικό αστικό κέντρο, στο οποίο διαβιούμε χωρίς νόημα βίου, πλήρεις ανίας. Μάλιστα η γιορτή του Αγίου Πνεύματος, που έπεται της Κυριακής της Πεντηκοστής δίδει παράταση της «ελευθερίας» επί τριήμερο. Στο θέμα αυτό ομονοούμε σχεδόν οι πάντες, με συνέπεια στους ναούς να προσέρχονται ελάχιστοι πιστοί. Οι λοιποί κακώς ομονοούντες πορεύονται προς το βουνό ή τη θάλασσα! Βέβαια έχει από ολίγων ετών απαξιωθεί και η αργία της Κυριακής, προκειμένου να τονωθεί η αγορά με την αύξηση της κατανάλωσης από έναν λαό, ο οποίος φαίνεται να θρηνεί εν πολλοίς επειδή δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να σπαταλά! Όταν θεσπίστηκε η κατάργηση της αργίας, η αντίδραση υπήρξε άτονη και το μέτρο αποφασίστηκε από την άνευρη Βουλή μας χωρίς ιδιαίτερα δυσμενείς πολιτικές συνέπειες για τους αποφασίσαντες, αν και ήταν βάναυση η προσβολή του Θεού. Για το θέμα όμως της συμφωνίας των Πρεσπών (ήδη συμπληρώθηκε έτος), που μας οδήγησε σε εθνική ταπείνωση, σείσθηκε το Πανελλήνιο! Η πατρίδα υπεράνω του Θεού! Βέβαια εξέλιπαν στις ημέρες μας άγιοι, όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός, να δώσουν ακόμη και το αίμα τους για την διατήρηση της αργίας της Κυριακής, αργίας που καθιερώθηκε από τον Θεό δημιουργό μας και που καταργήθηκε όχι για να τονωθεί η αγορά, αλλά για να εμποδίζεται ο εκκλησιασμός και να καθίσταται αδύνατη η συνεύρεση γύρω από το τραπέζι των μελών πολλών οικογενειών ακόμη και την Κυριακή.

Οι ειδήσεις γύρω από τις εξελίξεις στην γειτονιά μας με εμφανιζόμενη ως αιτία αρχομένων δεινών την επιθετικότητα και τις διεκδικήσεις της γείτονος Τουρκίας είναι λογικό να προκαλούν στους εχέφρονες κάποια ανησυχία. Σπεύδουν όμως οι κυβερνητικοί αρμόδιοι να μας καθησυχάσουν, ώστε να μην έχουμε έγνοια, καθώς πλησιάζουν οι εθνικές εκλογές και η περίοδος των διακοπών με τα «μπάνια του λαού»! Ως ισχυρό επιχείρημα φέρνουν οι πολιτικοί μας, κακώς ομονοούντες στο θέμα αυτό, ότι η Ελλάδα έχει ισχυρούς φίλους και συμμάχους! Αγνοούντες την ιστορία δεν διδασκόμαστε διόλου απ’ αυτήν. Από την Παλαιά Διαθήκη, την οποία κάποιοι Νεοέλληνες θεωρούν μυθολογία του Εβραϊκού λαού και περιφρονούν στο έπακρο, διδασκόμαστε ότι οι Εβραίοι περιφρονούσαν τον λόγο των προφητών και ήλπιζαν σε εγκόσμιους συμμάχους, ώσπου ήλθε η συμφορά με την κατάκτησή τους από τους Ασσυρίους αρχικά και τους Βαβυλωνίους στη συνέχεια, με συνέπεια να παραμείνουν υπόδουλοι επί έξι και πλέον αιώνες πριν διασκορπιστούν από τη γη τους. Το ίδιο και οι πρόγονοί μας οι Ρωμηοί, οι Βυζαντινοί κατά τους δυτικόπληκτους, καθησύχαζαν στηριζόμενοι στους συμμάχους Βενετούς, κυριάρχους κατά την περίοδο της παρακμής της αυτοκρατορίας μας στη θάλασσα, ώσπου αυτοί με τη δύναμη που απόκτησαν συνέβαλαν τα μέγιστα στην πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης και στη λεηλασία της. Αλλά και από τη σύγχρονη ιστορία δεν διδασκόμαστε, καθώς δεν θέλουμε να ακούγεται το τραγούδι της Βέμπο « Κάνε κουράγιο Ελλάδας μας», του οποίου παραθέτω τους στίχους:

Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά

οι σύμμαχοι στη μοιρασιά (απώλεια Βορείου Ηπείρου και Κύπρου, εμφύλιος)

κάνε κουράγιο Ελλάδας μας

Και δεν σταματά εκεί ο στιχουργός αλλά συνεχίζει:

Ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα χύσαμε,

Να μας καθίσουν στα σκαμνί γιατί νικήσαμε (ήδη οι Γερμανοί και όχι οι μόνοι επιχαίρουν για την οικονομική μας εξαθλίωση!)

Οι σύμμαχοι σε περίπτωση σύρραξης με την Τουρκία, η οποία σύρραξη δεν είναι δυνατόν να προκληθεί χωρίς την έγκριση των ισχυρών, θα μας αφήσουν παντελώς αβοήθητους, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Είναι αστείο ότι θα μας στηρίξουν, ώστε να πάρουμε τη «ρεβάνς», για τα όσα εξ αιτίας των δυτικών κακά πάθαμε στο απώτερο αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν. Τα συμφέροντά τους σχετίζονται με τα μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου, που αφελώς υποστηρίζεται ότι ανήκουν σε μας και στους Κύπριους αδελφούς μας. Η αλήθεια είναι ότι ανήκουν στους ισχυρούς, που ορίζουν πότε και πως θα αντληθούν. Και δεν θα ερωτήσουν κάποιον πρώην υπουργό, που μας δίδαξε τη λιτότητα και τώρα υποστηρίζει ότι πρέπει να παραμείνουν στα υποθαλάσσια έγκατα. Δυστυχώς όμως έχοντας απομακρυνθεί από την πίστη στον Θεό όλες τις ελπίδες μας στηρίζουμε σε ενδοκοσμικούς σωτήρες, αλαζόνες και άπληστους στο έπακρον, οι οποίοι σπεύδουν να οικοδομήσουν τον νέο πύργο της Βαβέλ στα θεμέλια της εγωπάθειας και της θέωσης ερήμην Θεού! Ας έχουμε λίγη υπομονή και θα δούμε και ο νέος πύργος των κακώς σήμερα υποκριτικά ομονοούτων, αυτών δηλαδή που φαίνεται να μονιάζουν για το κακό και όχι το καλό των λαών, όχι απλά να παραμένει ημιτελής, αλλά να σωριάζεται σε ερείπια. Διότι καμμιά προσπάθεια ομόνοιας και ειρηνικής συνεργασίας δεν είναι δυνατόν να έχει καλό για τους λαούς αποτέλεσμα, όταν αυτή γίνεται όχι με τη βοήθεια του Θεού αλλά ερήμην αυτού και μάλιστα εναντίον αυτού. Κύριος, μεταξύ άλλων, στόχος των ισχυρών είναι ο αφανισμός της ιδιοπροσωπείας των εθνών, που είναι δημιουργήματα του Θεού, όπως το κοντάκιο της Πεντηκοστής τονίζει εμφαντικά:

Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε (στον πύργο της Βαβέλ),

διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος …

Βέβαια οι λαοί δεν είναι δυνατόν επί μακρόν να ζουν με τα ξυλοκέρατα της αποστασίας, ιδιαίτερα όταν αυτά συνοδεύονται από τα πικρά ποτήρια της υποταγής και του διασυρμού από εχθρούς, οι οποίοι στραγγαλίζουν την ελευθερία τους. Η πρόσφατη πυρκαγιά, που αποτέφρωσε τμήμα του ναού της Παναγίας στο Παρίσι, συντάραξε τις ψυχές των βυθισμένων στον λήθαργο της απιστίας Γάλλους. Βέβαια δεν είναι σπάνιο κατά τις τελευταίες δεκαετίες άθεοι γονείς στη χώρα αυτή να βαπτίζουν τα τέκνα τους , ώστε να αποκτήσουν πολιτιστική ταυτότητα. Είναι η ανάγκη, που τους ωθεί σ’ αυτό. Η ανάγκη, που ως ελληνική λέξη (anagui) ανέγνωσε ο Βίκτωρ Ουγκώ σε τοίχο του περίφημου ναού και έγραψε στο περίφημο μυθιστόρημά του: «Είναι από ανάγκη που οι άνθρωποι προσεύχονται». Είναι αλήθεια ότι αυτό ισχύει για τη συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας. Όμως υπάρχουν λίγοι, ελάχιστοι έστω, που μένοντες σταθεροί στην πίστη προς τον Θεό και στηρίζοντας στο έλεός Του όλες τις ελπίδες τους δεν παύουν να προσεύχονται υπέρ της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου και παράλληλα να καλούν τον λαό σε μετάνοια. Και είναι η μετάνοια αυτή από την οποία έχουμε απόλυτη ανάγκη στον καιρό μας. Αρκετή η αλαζονεία που δείξαμε και η ψευδαίσθηση απόλαυσης της ελευθερίας μακριά από το θέλημα του Θεού. Η παρακμή μας είναι έκδηλη και οι συνέπειες δεν είναι δυνατόν να αποκρυβούν, όσο και αν οι δημαγωγοί προσπαθούν να μας καθησυχάσουν με τη διασπορά του υπνωτικού δημαγωγικού λόγου. Κάποτε και ίσως σύντομα η ανάγκη μας οδηγήσει πίσω στους ναούς για να ζητήσουμε το έλεος του Θεού, όπως έκαναν πολλές φορές στο παρελθόν οι πρόγονοί μας. Ας θυμηθούμε τους στίχους από το θαυμάσιο εμψυχωτικό τραγούδι της Βέμπο:

Στη γλυκειά Παναγιά προσευχόμαστε όλες

Ας κλείσουμε με κάτι παρήγορο από το άλλο τραγούδι της Βέμπο:

Γιατί το θέλει (Ελλάδα μας) ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις

Θα ζήσουν και όλα τα άλλα έθνη διότι, σύμφωνα με το κοντάκιο της Πεντηκοστής

Όταν του πυρός τα γλώσσας διένειμε

Εις ενότητα πάντας εκάλεσε

Η ενότητα στο όνομα του Θεού δεν αντιστρατεύεται την ιδιαιτερότητα των εθνών.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»