Κρίνεται πλέον αναγκαίο να υπάρχει για κάθε υποψήφιο βουλευτή με προοπτική εκλογής, επιτελείο υποστήριξης. Ή μήπως όχι; Ή ναι και όχι;
Μας έχει αποδείξει η πρόσφατη ιστορία εκλογικών αναμετρήσεων, πως τα επιτελεία των πολιτικών γραφείων από την μία ήταν αυτά που χρεώθηκαν την επιτυχία σε περίπτωση εκλογής του υποψηφίου, από την άλλη σε περίπτωση αποτυχίας και μη εκλογής βγήκαν στην επιφάνεια τα λάθη, άνθρωποι που υστερούσαν σε απόψεις, σύμβουλοι που υπερέβαλαν τον εαυτό τους, ένθερμοι υποστηριχτές που εκνεύρισαν ψηφοφόρους, «φίλοι» που προώθησαν δικά τους θέματα, γιατί απλά έπρεπε να δείξουν έργο.
Δυστυχώς άνθρωποι εξειδικευμένοι στην προώθηση υποψηφίων δεν υπάρχουν στην επαρχία, με αποτέλεσμα ο υποψήφιος είτε να στρέφεται σε γνωστούς και συγγενείς των τοπικών κομματαρχών, είτε να προσλαμβάνει μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων για το μπούγιο, επικρατώντας τελικά η ασυνεννοησία λόγω της ανομοιογένειας αυτών.
Η μεγαλύτερη παθογένεια των βοηθών είναι ο Ιζνογκουντισμός. Χαλίφης στην θέση του Χαλίφη. Αντιθέτως ο σύμβουλος ιδανικό θα είναι να μην υπερκαλύπτει τον υποψήφιο, να μη μπαίνει μπροστά του, να μη μένει ούτε πίσω του, ούτε να γίνεται σκουλαρίκι στο αυτί του. Με λίγα λόγια να μην υπάρχει ¨διά το κοινόν¨, αλλά να είναι πάντα εκεί αόρατος, για να γίνονται όλα απλά και αβίαστα για τον πρωταγωνιστή. Έχουμε μπερδέψει στην επαρχία το «δουλεύω για το αποτέλεσμα» με το «δουλεύω για να φαίνεται αποτέλεσμα».
Ας δώσουμε την ευκαιρία στους υποψηφίους βουλευτές να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους και οι βοηθοί ας απογειώσουν τα πέντε βασικά σημεία της εκστρατείας και τις πέντε ικανότητές τους. Γιατί αν δεν υπάρχουν ικανότητες, όσο και να προσπαθήσουν οι αυλικοί, ο βασιλιάς θα ξεγυμνωθεί σύντομα.
