Πριν 160 χρόνια, στις 8 Μαρτίου του 1857, εργάτριες της υφαντουργίας στη Νέα Υόρκη διεκδίκησαν πρώτες, ίσα δικαιώματα και αμοιβές στην εργασία, καλύτερες συνθήκες εργασίας και κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων.
Σήμερα, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, τα ίδια αιτήματα παραμένουν επίκαιρα. Οι Ελληνίδες εργαζόμενες δέχονται σε μεγαλύτερο βαθμό την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματά τους. Με απολύσεις, με ανασφάλιστη εργασία, με την εφαρμογή των πιο ελαστικών και παράνομων μορφών απασχόλησης, οι γυναίκες – για μια ακόμα φορά- είναι εκείνες που καλούνται να πληρώσουν το πιο βαρύ, ίσως, τίμημα των μνημονιακών πολιτικών.
Ακόμα και το ιερό δικαίωμα της γυναίκας στη μητρότητα –κάτι που στην υπόλοιπη Ευρώπη θεωρείται δεδομένο, προστατεύεται αλλά και ενισχύεται – στην Ελλάδα είναι ακόμα αίτημα που προσπαθούν οι γυναίκες να υπερασπιστούν στο βωμό του κέρδους. Με τις ανατροπές στο ασφαλιστικό, τα τελευταία επτά χρόνια, επλήγη ιδιαίτερα η γυναίκα και ειδικά η μητέρα με ανήλικα τέκνα. Αφενός αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας και αφετέρου δεν υπάρχουν επαρκείς υποδομές για τα παιδιά της εργαζόμενης μητέρας.
Καλούμε τις εργαζόμενες, τις άνεργες, τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου να πυκνώσουν τις γραμμές των Σωματείων και τους συλλογικούς αγώνες. Επιπλέον, καλούμε και την Πολιτεία να αναλάβει και να υλοποιήσει όλες αυτές τις πρωτοβουλίες που θα αποκαταστήσουν στην πράξη το έλλειμμα ισότιμης πολιτικής και οικονομικής παρουσίας των γυναικών στην ελληνική κοινωνία.
Γιατί κάνατε θόρυβο και ξύπνήσατε τον Κουρκούτα!!!!