Κάτι ακόμα για το κυκλοφοριακό (Του Γιάννη Γουσιόπουλου)

Στα λόγια μου για την κατασκευή ενός καινούργιου δρόμου γύρω από την πόλη, που κατά την γνώμη μου θα έλυνε το κυκλοφοριακό πρόβλημα, διάφοροι φίλοι μου πήραν θέση.

Τοποθετήθηκαν ιδιωτικά ή δημόσια, περιπαικτικά ή σοβαρά, στην υπερβολή ή με μέτρο, πάντως σε όλες τις περιπτώσεις καλοπροαίρετα.

Περιπατητές του κεντρικού πεζοδρόμου και πρωινοί θαμώνες των καφέ μου είπαν πως δεν χρειάζεται καινούργιος δρόμος για να λυθεί το κυκλοφοριακό πρόβλημα στη μνημονιακή – μεταμνημονιακή εποχή, σε μια εποχή με τα περιορισμένα έξοδα που απαιτούν τα γνωστά υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα.

Το κυκλοφοριακό πρόβλημα θα λυθεί έτσι κι΄ αλλιώς, με τη μείωση του πληθυσμού της πόλης που θα γίνεται από εδώ και πέρα με αλματώδεις ρυθμούς.

Μια μείωση που θα προκληθεί κυρίως από την εξαφάνιση της ΔΕΗ από τον οικονομικό χάρτη της περιοχής.

Ο πληθυσμός της πόλης δεν ανανεώνεται, τα αυτοκίνητα θα λιγοστεύουν, η κίνηση των αυτοκινήτων θα πέφτει.

Με λίγα λόγια, οι φίλοι ισχυρίζονται πως αυτό που δεν έκαναν οι φορείς για να λυθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα θα το κάνει η νέα οικονομία της περιοχής.

Ο φίλος Κωνσταντίνος σχολίασε πως δύο παράλληλοι δρόμοι που θα ξεκινούν από τους δύο κόμβους της Εγνατίας και θα φθάνουν στις δύο γέφυρες της λίμνης του Πολυφύτου και που θα δημιουργηθούν πάνω σε σημερινούς δρόμους αλλά και με νέες χαράξεις, θα λύσουν το πρόβλημα, αντί ενός περιφερειακού δακτυλίου.

Δεν θα διαφωνήσω με τον Κωνσταντίνο, η πρότασή του βάση προϋποθέσεων φαντάζει καλύτερη.

Είναι ειδικός, η πρόταση αποπνέει αύρα αισιοδοξίας σε σχέση με εκείνη των περιπατητών του κεντρικού πεζοδρόμου.

Η πρόταση του Κωνσταντίνου με οδηγεί στη διαπίστωση πως οι φορείς της πόλης μέχρι τώρα δεν ενέταξαν την πόλη στο νέο συγκοινωνιακό χάρτη που δημιούργησε η Εγνατία Οδός.

Δεν προσάρμοσαν το οδικό δίκτυο της πόλης που παραμένει το ίδιο στα νέα συγκοινωνιακά δεδομένα.

Η πρόταση του Κωνσταντίνου σίγουρα είναι μια προσπάθεια προσαρμογής, μια κίνηση προς αυτήν την κατεύθυνση.

Στην πόλη παρατηρεί κανείς εύκολα μια κακοδαιμονία πάνω στα συγκοινωνιακά έργα.

Η νότια απόληξη του κάθετου της Εγνατίας προς Νίκη παραμένει σε εκκρεμότητα, ο δυτικότερα κατασκευασμένος ήδη νότιος δρόμος προς το Ρύμνιο παραμένει τυφλός και από τις δυο μεριές του – από τη μια πλευρά του περιμένει την πόλη να αποφασίσει σε πιο σημείο θα συνδεθεί μαζί του.

Η γνωστή ως νότια περιφερειακή μετατίθεται κάθε φορά για το επόμενο χρηματοδοτικό πρόγραμμα, ο δρόμος μέχρι το αεροδρόμιο θυμίζει ειδική αγωνιστική διαδρομή, για τη σύνδεση της πόλης με την πρωτεύουσα της χώρας που θα γίνεται μέσα από την Ε65 μόλις η Ε65 ολοκληρωθεί, δεν ακούγεται τίποτα.

Αλήθεια η πανεπιστημιούπολη που κτίζεται με εντατικούς ρυθμούς, πώς συνδέεται οδικά με το εθνικό – περιφερειακό οδικό δίκτυο; Μέσα από την ΖΕΠ και τον δρόμο του Αργίλου;

Αν ναι, τότε σίγουρα στην επόμενη δεκαετία θα μας απασχολήσει σοβαρά η κατασκευή μιας πραγματικής σύνδεσης απ΄ ευθείας με τον δρόμο Κοζάνης – Βατερού κάπου στον Άγιο Χαράλαμπο αφού η πανεπιστημιούπολη βρίσκεται πολύ κοντά στο συγκεκριμένο δρόμο.

Απέχει μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα.

Μελέτες για να λυθεί το κυκλοφοριακό στο κέντρο της πόλης έγιναν. Καθηγητές από την Αθήνα ήρθαν και έδωσαν τα φώτα τους.

Παρεμβάσεις με μονοδρομήσεις, με κατασκευές κυκλικών κόμβων, με τη δημιουργία νέων θέσεων στάθμευσης έγιναν, δεν μπορώ να πω.

Πολύ μελάνι χύθηκε για το κυκλοφοριακό πρόβλημα, πολλές διαμαρτυρίες απλών πολιτών εκδηλώθηκαν.

Το πρόβλημα ωστόσο παραμένει άλυτο.

Ελπίζω να μη λυθεί από τη μείωση του πληθυσμού.

Ηθικό δίδαγμα, να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος για την ένταξη της πόλης στο νέο συγκοινωνιακό χάρτη και για να λυθεί το κυκλοφοριακό πρόβλημα στο εσωτερικό της πόλης.

Στο διάλογο κυρίως να πάρει θέση ο επιστημονικός – τεχνικός κόσμος.

Όπως ο φίλος Κωνσταντίνος κάνει τακτικά