Η καθοριστική βασική εκπαίδευση, μπορεί να ολοκληρώνεται, αυτοδίκαια, με την αποφοίτηση από τη δευτεροβάθμια κι απ’ εκεί και πέρα να αρχίζουν οι εξειδικεύσεις, είτε με συνέχιση των σπουδών στην τριτοβάθμια, είτε στα Ι.Ε.Κ. κλπ, ή με τη βαθύτερη πρακτική εμπειρία και κατάρτιση, σε οποιονδήποτε τομέα της παραγωγικής διαδικασίας, με τη βοήθεια, κυρίως, του σχολικού επαγγελματικού προσανατολισμού.
Κάθε απόφοιτος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, κατά τεκμήριο, πρέπει να γνωρίζει τα «βασικά» κι αυτή είναι η θεμελιώδης ευθύνη του εκπαιδευτικού συστήματος.
Για την προαγωγή στην επόμενη τάξη, υποχρεωτικά (εδώ χρειάζεται η ενισχυτική διδασκαλία), να εμπεδώνουν, όλοι οι μαθητές, την κρίσιμη μάζα της ύλης, που προαπαιτείται για την επόμενη τάξη κλπ.
Αυτές θα είναι οι βασικές γνώσεις και όχι να αρχίσουν και πάλι οι κοκορόμυαλοι να μιλάνε, με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ότι έχουμε αγράμματους! απόφοιτους, επειδή έπεσαν οι βάσεις και να επιμένουν ακόμα και οι «αρμόδιοι» ότι θα πρέπει να επανέλθει η λεγόμενη «βάση» του 10 και μάλιστα ενισχυμένη!
Στις πανελλαδικές εξετάσεις γίνεται διαγωνισμός για να καλυφθεί σταθερός αριθμός υποψηφίων, σε κάθε περίπτωση, από τους σχετικά «καλύτερους», σε σχέση με μία συγκεκριμένη κι αυθαίρετη ύλη, η οποία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί βασική, για να ισχυριζόμαστε ότι αρκετοί δεν έπιασαν τη βάση, στα μη βασικά.
Ο βαθμός, εξάλλου, εξαρτάται, κάθε φορά, από τη δυσκολία των θεμάτων και πάντως, το 4 είναι μεγαλύτερο από το 3!
Αυτές οι πανελλαδικές εξετάσεις μπορεί να είναι αδιάβλητες και φυσικά αντικειμενικές (αφού τα ζητήματα είναι κοινά για όλους), με αμφίβολη, όμως, ουσιαστική διακριτικότητα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έχουν κύρος και αξιοπιστία!, αναλογιζόμενοι και το παρακάτω παράδειγμα:
Ένας που πρώτευσε στην εισαγωγή του π.χ. στη νομική σχολή και που αποφοίτησε πρώτος από τη σχολή του με μεταπτυχιακό και στην πράξη κορυφαίος δικηγόρος, ή δικαστικός, αν δοκιμάσει να ξαναδώσει εισαγωγικές στην ίδια του τη σχολή, δεν είναι βέβαιη η εισαγωγή του! κι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλός νομικός.
Ακόμη κι ένας διδάκτορας μπορεί να μην απαντήσει σε πολλές ερωτήσεις, πάνω στο αντικείμενό του κι αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άσχετος, γιατί δεν απάντησε, ενδεχόμενα σε εξεζητημένες ερωτήσεις.
Δυστυχώς, η άρχουσα τάξη των ελίτ εφευρίσκει κριτήρια και βάζει φραγμούς, να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους.
Ο κρίσιμος φραγμός αφορά στις πανελλαδικές εξετάσεις, που μετατρέπονται στο μεγάλο πειρασμό, για τους γονείς, που παρασύρονται από τα δίκτυα της πτυχιομανίας, να θεωρούν ύψιστη υποχρέωση για τα παιδιά τους να τα «σπουδάζουν», όπου νάναι και να υποβάλλονται σε άσκοπες κι «αιματηρές» θυσίες.
Δεν υπάρχουν πλέον προνομιακές σχολές και η καλύτερη είναι αυτή που θα περάσεις, αρκεί να την αγαπήσεις, από την αρχή μέχρι το τέλος…
Σήμερα, με το «στανιό» (ιδιαίτερα κλπ) και με προτροπή των γονέων (από μόδα) εισάγεται κάποιος π.χ. στην ιατρική και από το πρώτο εξάμηνο, όταν βλέπει λίγο αίμα στο εργαστήριο, ή έπειτα από μία επίσκεψη στο νεκροτομείο, λιποθυμά ή το βάζει στα πόδια. Παρόμοια συμβαίνουν και με τις στρατιωτικές σχολές κλπ.
Προτείνεται, ανέκαθεν, η εξής διπλή ασφαλιστική δικλείδα:
1.. Να είναι ελεύθερη η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση για όλους, που επιθυμούν να συνεχίσουν, ώστε να ηρεμήσει και η δευτεροβάθμια και να επιτελέσει τον πραγματικό «ανεξάρτητο» μορφωτικό της ρόλο, να πάψει ο πειρασμός του απαγορευμένου καρπού και να καταστεί ελεύθερο αγαθό, μαζί με την υγεία και την κοινωνική ασφάλιση και
2.. Να αποδεσμευτεί η πολιτεία από την υποχρέωση για την επαγγελματική αποκατάσταση των πτυχιούχων, λόγω των σπουδών, που θα γίνεται με την πιστοποίηση των προσόντων απ’ ευθείας στην παραγωγή.
Και τα παραπάνω, ως μεταβατικό στάδιο, με περιορισμό στην αρχή μόνον των «δαπανηρών» σχολών.
Ας αφήσουμε λοιπόν, ν’ ανθίσουν όλα τα λουλούδια στα δικά τους εδάφη και να εκτονωθει η παραπάνω νοοτροπία, ως Ελληνική αποκλειστικότητα.
Πολλά «μυαλά» δεν αξιοποιούνται και πολλά φαινόμενα, π.χ. μαθηματικά, χάθηκαν, γιατί δεν «πέρασαν» π.χ. στο μαθηματικό τμήμα, επειδή δεν έγραψαν καλή έκθεση ή χημεία, για μια στιγμιαία «αποτυχία», χωρίς να ξεχνάμε και τους εν υπνώσει Αϊνστάιν, που μπορεί να «ξυπνήσουν» αργότερα!
Οι ξένοι, έχουν διάπλατες τις πόρτες, ψάχνοντας να βρουν έναν στα 100 χρόνια, που θα σώσει την ανθρωπότητα.
Όσο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, κάθε απαγόρευση είναι κατακριτέα στην εκπαίδευση.
Σπάνια, όμως, θα βρεθεί ιδιώτης να λειτουργήσει ιδιωτική ιατρική σχολή, που απαιτεί νοσοκομείο και ιδιωτική πολυτεχνική σχολή, που απαιτεί πολυδάπανα εργαστήρια..
Όλοι οι θερμοί υποστηρικτές της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, εννοούν θεωρητικές και «φτηνές» σχολές, που μπορεί, όμως, άνετα και αδάπανα να τις λειτουργήσει και το δημόσιο, γενικευμένα, με ένα αμφιθέατρο, ή με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών μέσων, στο ανοικτό πανεπιστήμιο κλπ..
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Θα φύγουν όλοι στο εξωτερικό να αγοράσουν αντίστοιχα πτυχία!.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία..
Πολύ ωραία προσέγγιση, συγχαρητήρια