Από ανακοπή καρδιάς έφυγε από ανάμεσά μας σε ηλικία εβδομήντα οχτώ ετών ο Μιχάλης Αμοιρίδης, καλλίφωνος ιεροψάλτης της ενορίας μας, η γλυκιά φωνή του οποίου θα μας λείψει πολύ. Η παρουσία του στο αναλόγιο του ναού γέμιζε με χαρά το εκκλησίασμα και αποτελούσε αληθινό εμπλουτισμό στην όλη ατμόσφαιρα της ενορίας.
Ο Μιχάλης Αμοιρίδης με τη φωνή που διέθετε θα μπορούσε να έχει πολύ καλή καριέρα ως τραγουδιστής. Προτίμησε όμως να γλυκάνει τα αυτιά των χριστιανών και να απευθύνει τα τραγούδια του στον Κύριο, που αγάπησε μέσα από την ψυχή του. Αδάπανα μάλιστα για την Ενορία, γιατί ποτέ δεν ζήτησε την παραμικρή αμοιβή για τις ιεροψαλτικές του υπηρεσίες.
Ο Μιχάλης είχε προβλήματα υγείας. Σε ηλικία σαράντα ετών και ύστερα από ένα έμφραγμα έκανε εγχείριση καρδιάς, με την οποία ξεπέρασε το πρόβλημά του. Βοήθησε σ’ αυτό πάρα πολύ και ο γεμάτος χιούμορ χαρακτήρας του. Σε μια κρίση που έπαθε την ώρα που έψελνε, επειδή παρέλειψε να πάρει κάποιο φάρμακο, ανησύχησε πολύ η αδελφή του Σόνια, και βγήκε μαζί του έξω από το ναό μαζί με τη βεντάλια της για να του κάνει αέρα. Είδαμε τότε τον Μιχάλη να παίρνει τη βεντάλια από τα χέρια της και να της κάνει εκείνος αέρα, λέγοντας: «παιδιά, αυτή έχει ανάγκη από αέρα, όχι εγώ».
Ο Μιχάλης ήταν άνθρωπος που είχε εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου. Ήταν τόσο ώριμος, ώστε μόνος του ετοίμασε το μνήμα του και αστειευόταν με το θέμα του θανάτου, όταν άλλοι στρουθοκαμηλίζουν, και δεν θέλουν ν’ ακούν τίποτε γύρω από το θέμα αυτό, προδίδοντας την πνευματική ανωριμότητά τους. Πέθανε στην Κοζάνη ηλικιωμένος άνθρωπος και ο γαμπρός του, μορφωμένος άνθρωπος, δεν παραβρέθηκε στην κηδεία του. Δεν μπορεί, είπε, να αντικρίζει νεκρούς. Είναι καιρός ν’ ασχοληθεί και η παιδεία μας με το σοβαρό αυτό θέμα. Γερμανός παιδαγωγός επισημαίνει την έλλειψη αυτή στη σύγχρονη εκπαίδευση γράφοντας: «Wir betrachten leider einseitig die Menschen nur als Lebewesen, nicht aber als Sterbewesen» (Θεωρούμε δυστυχώς τους ανθρώπους μονομερώς μόνο ως έμβια όντα και όχι και ως θνητά όντα). Ο Μιχάλης δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα με τη θνητότητά του. Γι’ αυτό και, παρότι χρειάστηκε να κάνει και δεύτερη εγχείριση καρδιάς, έζησε γεμάτος ζωή τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη εγχείρισή του.
Θα ήταν παράλειψη να μη μνημονεύσουμε τον πατριωτισμό του Μιχάλη, τη μεγάλη αγάπη του για την Ελλάδα, αλλά και την φιλοτεκνία του. Απέκτησε μαζί με την εκλεκτή σύζυγό του Ελένη τέσσερα βλαστάρια, δύο αγόρια και δύο κορίτσια, τα οποία και αποκατέστησε. Θα ήταν επίσης παράλειψη εάν δεν γράφαμε για την αγάπη με την οποία τον περιέβαλαν οι Λευκοβρυσιώτες και οι Λευκοβρυσιώτισσες, που κατέκλεισαν τον ναό στην κηδεία του. Ιδιαίτερα αξίζει να μνημονεύσουμε την παρουσία όλων των παιδιών, αλλά και των ανιψιών του, που παραβρέθηκαν στην εξόδιο ακολουθία από όλα τα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας.
Ο Μιχάλης συνήθιζε ύστερα από κάθε μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης να λέει: «Και του χρόνου, και να είμαστε άπαντες παρόντες». Γιατί προτίμησε τώρα να είναι ο ίδιος απών από την επόμενη μεγάλη γιορτή; Αυτό είναι το βασανιστικό ερώτημα, ταυτόχρονα και το παράπονό μας. Θα μας λείψει, αγαπητέ μας φίλε, το πηγαίο και σπιρτόζο χιούμορ σου. Θα λείψει η γλυκιά φωνή σου από την ενορία μας. Θα μου λείψει ο καλός συνάδελφος ιεροψάλτης και θα με πληγώνει το απέναντι ορφανό σου αναλόγιο.
Δρ Τσακαλίδης Χαραλ. Γεώργιος
Θεολόγος-Θρησκειοπαιδαγωγός
