Την Κυριακή 12/3/2017 και ώρα 12:00 μ. ο Σύλλογος Σαμαριναίων Κοζάνης, πραγματοποίησε μια εκδήλωση-Μνημόσυνο, για τα δέκα χρόνια από το θάνατο του μακαρίτη, Οφθαλμιάτρου, Λόγιου και Συγγραφέα Χρίστου Μπέσα. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο λαογραφικό μουσείο Κοζάνης. Το Δ.Σ. του Συλλόγου και ιδιαίτερα ο πρόεδρός του κ. Θεόδωρος Κλ. Πιτένης ήταν ο συντονιστής της εκδήλωσης.
Αφού πρώτα καλωσόρισε και ευχαρίστησε τους καλεσμένους για την παρουσία τους, έδωσε το λόγο στον πρώτο ομιλητή κ. Ι. Κορκά και στη συνέχεια στον κ. Απόστολο Παπαδημητρίου ο οποίος ήταν ο δεύτερος και τελευταίος ομιλητής.
Αναφέρθηκαν και οι δύο ομιλητές στη ζωή, τη δράση και το συγγραφικό του έργο, καθώς και στο χαρακτήρα του που δεν ήταν άλλος από αυτόν των χαμηλών τόνων και της προσφοράς γενικά προς τους συνανθρώπους του.
Εκείνο που παρέλειψαν να τονίσουν οι ομιλητές ήταν το σπουδαίο και πλούσιο χιούμορ που τον διέκρινε. Στο Χρίστο για να καταλάβεις αυτό το χάρισμα έπρεπε να τον ζήσεις από κοντά. Εγώ τον έζησα καλά και πολλές φορές κάναμε συναγωνισμό το ποιος θα πει το καλύτερο ανέκδοτο. Πριν από ένα χρόνο έγραψα ένα ευτράπελο που αυτό του συνέβει στα πρώτα βήματα της επαγγελματικής του καριέρας κατά την άσκηση του Αγροτικού στο Λειβαδερό Κοζάνης γύρω στα 1961.
Αυτό πέρασε, διαβάστε λοιπόν το παρακάτω που του συνέβηκε στο οφθαλμιατρείο επί της οδού Μακεδονομάχων.
ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΤΗ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΠΕΣΣΑ
Ένα από τα πολλά ευτράπελα, που μου έλεγε ο φίλος μου και μακαρίτης πια Χρήστος Μπέσσας είναι και το παρακάτω: Ακούστε το, λοιπόν, ή καλύτερα διαβάστε το.
Ήταν ημέρα Σάββατο. Κόσμος πολύς για την αγορά της Κοζάνης. Πολλοί από αυτούς συνδύαζαν την αγορά και με επισκέψεις σε διάφορους γιατρούς, ανάλογα με τα προβλήματα που είχε ο καθένας. Ανάμεσα στους γιατρούς, που θα επισκέφτονταν οι ασθενείς, ένας μεγάλος αριθμός επισκέφτονταν και το οφθαλμιατρείο του Χρήστου Μπέσσα. Ιατρείο, ευρισκόμενο στην οδό Μακεδονομάχων, πάνω από το πατσατζίδικο του Τσιρωνά και κοντά στο πρακτορείο του τότε ΚΤΕΛ Κοζάνης. Κάποιος ασθενής μπαίνει στο ιατρείο του εν λόγω οφθαλμιάτρου και συναντά γεμάτο τον προθάλαμο από επισκέπτες-πελάτες του γιατρού. Κάμνει τη σκέψη και αποφασίζει να αποχωρήσει για λίγο από το ιατρείο και να επιστρέψει λίγο αργότερα, προκειμένου να τον εξετάσει ο γιατρός για να δει το πρόβλημά του. Έτσι και έγινε. Φεύγει και φροντίζει να τελειώσει τις άλλες δουλειές που είχε με την αγορά και προμήθεια των απαραίτητων αγαθών οικιακής χρήσης.
Γύρω στις 2 μ.μ. εμφανίζεται στο ιατρείο, αντικρίζοντας αυτή τη φορά τις πόρτες και τα παράθυρα του ιατρείου ανοιχτά για τον εξαερισμό του, μιας και οι πελάτες ήταν αρκετοί.
«Καλημέρα γιατρέ», του λέει ο πελάτης του. «Υπάρχει χρόνος να μπορέσεις να με εξετάσεις»; «Ασφαλώς», του απαντά ο γιατρός, «τι πρόβλημα έχεις και τι σου συμβαίνει», του λέει ο γιατρός. Ο ασθενής του αναφέρει το πρόβλημά του. «Έχω πρόβλημα με τα μάτια μου, γιατρέ, εδώ και κανένα χρόνο άρχισα να μην βλέπω καλά». Τότε αρχίζει ο σχετικός διάλογος ανάμεσα στον ασθενή και το γιατρό. Ο γιατρός ακούει με προσοχή αυτά που του λέει ο ασθενής και δεν αργεί να τον πάρει από το χέρι και να τον βγάλει έξω στη βεράντα του ιατρείου για να του κάνει ένα τεστ. Εκείνη τη στιγμή το πεζοδρόμιο της οδού Μακεδονομάχων ήταν γεμάτο από παζαριώτες. Ανάμεσά τους και ένας αγροφύλακας με την υπηρεσιακή του στολή. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή ο γιατρός θεώρησε σκόπιμο να του κάνει την ερώτηση και να του πει, δείχνοντας με το δάχτυλό του τον αγροφύλακα: «Αυτός που περνάει από κάτω ποιος είναι; Γιατρέ μου, έλα τώρα, δεν γνωρίζω τον Παπα-γαζή;». Ο γιατρός γέλασε για λίγο, τον παίρνει απ’ το χέρι και τον κατευθύνει προς την καρέκλα του ιατρείου. Εδώ, τώρα, έχουν αρκετή άνεση και χρόνο να τα πουν με κάθε λεπτομέρεια. Αρχίζει ο γιατρός τις γνωστές ερωτήσεις: «τι τρως, αν πίνεις, αν διαβάζεις πολύ κ.ο.κ.». Ο ασθενής απαντούσε ανάλογα. Τελικά ο γιατρός του κάμνει την ερώτηση: «Γνωρίζεις τα ελληνικά γράμματα;». «Ναι γιατρέ, γνωρίζω». Τότε ο γιατρός, του γράφει σ’ ένα χαρτόνι ένα μεγάλο Ο και τον ρωτάει: «τι γράμμα είναι αυτό;» Και ο πελάτης του του απαντά: «Έλα ρε γιατρέ, δεν γνωρίζω το γράμμα Ξ;». Ευκαιρία για γέλιο στο γιατρό. Καθώς συνεχίζεται ο διάλογος μεταξύ τους ο γιατρός, λόγω μεγάλης κόπωσης από την εξέταση του μεγάλου αριθμού των ασθενών, τον φεύγει μια και για να μην εκτεθεί στον ασθενή πελάτη του σοφίζεται ότι αυτό οφείλεται στο τρίξιμο της καρέκλας. Πονηρός ο χωρικός πελάτης σηκώνει το κεφάλι του και για μια στιγμή λέει στο γιατρό: «Γιατρέ, οι δυο μας είμαστε, εγώ πάντως δεν την έριξα. Κάνε ό,τι έχεις να κάνεις, για να μην χάσω και το λεωφορείο που πηγαίνει στο χωριό μου».
Αυτά, όσον αφορά το φίλο μου και λόγιο γιατρό Χρήστο Μπέσσα, που θα μας μείνει αξέχαστος για πάντα. Αιωνία η μνήμη του.
Ναπολέων Γρ. Κοντός
