Με την θεατρική παράσταση “Απειλή” και με εφόδιο τις διθυραμβικές κριτικές κοινού και κριτικών στην Αθήνα ο συντοπίτης μας και βραβευμένος ηθοποιός Στάθης Παναγιωτίδης απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης “Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας” του Γιώργου Κιμούλη και με σπουδές στην μονωδία και την βυζαντινή μουσική επιστρέφει στην Κοζάνη . Σπούδασε επίσης κινηματογραφική σκηνοθεσία και πραγματοποιεί σεμινάρια υποκριτικής .Έχει επίσης εξειδίκευση στην παραγωγή ήχου ανθρώπινης φωνής κάνοντας μαθήματα τόσο σε επαγγελματίες ηθοποιούς όσο και σε τραγουδιστές . Προτεινόμενη παράσταση για βραβείο το 2020 και με κριτικές που την χαρακτηρίζουν ως μια από τις πλέον δυνατές και καλύτερες ερμηνείες μονολόγου ο Στάθης Παναγιωτίδης φθάνει στην γενέτειρα του με έναν μονόλογο που αναφέρεται στο μεταναστευτικό ζήτημα . Μερικές ημέρες πριν από την επίσημη πρεμιέρα στην εναλλακτική σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης (πρώην θεατράκι Οχληρών ) για τον μονόλογο του την Παρασκευή 24 Ιανουαρίου , είχαμε την τιμή να βρεθούμε μαζί του και να μας μιλήσει για την παράσταση την οποία ο ίδιος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί.
Κύριε Παναγιωτίδη καλησπέρα σας . Καταγωγή από την Κοζάνη , τομέας δραστηριοτήτων η Πρωτεύουσα . Πότε αφήσατε την πόλη μας και πως ξεκίνησε η όμορφη αυτή διαδρομή στα θεατρικά και όχι μόνο μονοπάτια ;
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την φιλοξενία και τον χρόνο που διαθέτετε για την δουλειά μου. Η αρχή έγινε μέσα από την μουσική, είχα ασχοληθεί με την παραδοσιακή μουσική των Ποντίων που έχω και καταγωγή και παράλληλα με την βυζαντινή μουσική. Σιγά-σιγά μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι στην μουσική άρχιζε το “μικρόβιο” της υποκριτικής, χωρίς να έχω δει μέχρι να πάω στην σχολή ποτέ θεατρική παράσταση. Όσες φορές το λέω δεν με πιστεύει κανείς αλλά έτσι είναι , θυμάμαι μια φορά είχα δει μόνο μια επιθεώρηση αν δεν κάνω λάθος μαζί με τους γονείς μου αλλά ήμουν πολύ μικρός και δεν καταλάβαινα τίποτε.
Φεύγω στην Αθήνα με σκοπό να σπουδάσω υποκριτική . Φοίτησα στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης στον δάσκαλο μου τον Γιώργο Κιμούλη, όπου είμαι και στενός του συνεργάτης από τότε εως και σήμερα και εύχομαι ακόμη στο μέλλον και παράλληλα ξεκινώ και σπουδές στην μονωδία στην Όπερα. Η ηλικία που έφυγα από εδώ από την Κοζάνη ήταν γύρω στα 21 μου έτη αν δεν κάνω λάθος , όπου από τότε μένω πλέον μόνιμα στην Αθήνα .
“Απειλή” λοιπόν ο τίτλος του έργου και από το studio Κυψέλης στην γενέτειρα Κοζάνη.Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο που θα φιλοξενηθεί τις προσεχείς ημέρες στην εναλλακτική σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης και τι μηνύματα περνά στο κοινό ;
Κατ’αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τον νέο Πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου τον Νίκο Κέφαλο, που του έκανα την πρόταση , πως θα ήθελα αυτή την παράσταση να την παίξω εδώ στην πόλη μου και ο άνθρωπος αυτός έκανε τα πάντα σχετικά με ημερομηνίες , με χώρους, με τεχνικούς τα πάντα προκειμένου να ανέβει αυτή η παράσταση. Αυτό του το οφείλω ,είναι έπειτα από 15 χρόνια όπου βρίσκομαι επαγγελματικά στον χώρο η πρώτη μου συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης , με την πόλη μου και τον ευχαριστώ πολύ για αυτή την τιμή που μου κάνει . Το έργο ονομάζεται “Απειλή” , είναι ένα έργο εμπνευσμένο από τον Ρόμπερτ Σνάϊντερ , το έργο “ Η βρωμιά” που έχει ανέβει αρκετές φορές στην Ελλάδα και νομίζω είχε ανέβει ίσως πριν 1-2 χρόνια δεν θυμάμαι ακριβώς και εδώ στην Κοζάνη .Εμένα η παράσταση μου είναι εντελώς διαφορετική με την έννοια του ότι έχω αλλάξει και πειράξει το κείμενο σεβόμενος πάντα το αρχικό βέβαια και πιο πολύ δίνω βάση πέρα από το μεταναστευτικό θέμα,γιατί δεν το λέω πρόβλημα . Εκεί είναι η παγίδα στην οποία πέφτουμε ,κατευθείαν λέμε “ το υ μεταναστευτικό πρόβλημα” , όχι- όχι , δεν είναι πρόβλημα , πρέπει να το αντιμετωπίσουμε πρώτα ως θέμα και μετά ίσως να συμβεί ως πρόβλημα .
Ο άνθρωπος κατευθείαν κουρδίζει από έναν πολιτικό φορέα ότι αυτό είναι πρόβλημα , δεν είναι πρόβλημα . Πρώτα από όλα είναι θέμα το οποίο πρέπει ο μηχανισμός της εξουσίας-κυβέρνησης να βρει λύσεις γιατί σίγουρα υπάρχουν λύσεις , γιατί υπάρχουν ; Γιατί είμαστε εμείς οι ίδιοι που το δημιουργήσαμε αυτό το θέμα και προκύπτει πλέον ως πρόβλημα. Κατά συνέπεια βλέπουμε λοιπόν τον ήρωα του οποίου το όνομα δεν θα μάθουμε ποτέ όπως λέει και ο ίδιος στην δική μου παράσταση , τον βλέπουμε πίσω από την κλειδαρότρυπα το σπιτιού του . Ποιες είναι οι ανησυχίες του , οι ανασφάλειες του , πως είναι το εικοσιτετράωρο του , πως μπορεί να είναι .
Μας παρουσιάζει από μόνος του μέσω του ίδιου του εαυτού πως θα ήθελε να ήτανε το εικοσιτετράωρο του και σιγά-σιγά ξεκινάει ένα ταξίδι μνήμης και νοσταλγίας στην πατρίδα του και στα δικά του πρόσωπα , τα οικεία πρόσωπα που έχει χάσει .
Σκηνοθετείτε και πρωταγωνιστείτε παράλληλα το έργο αυτό , πως βιώνει αυτές τις προκλήσεις ένας ηθοποιός, πως είναι να βρίσκεσαι και από την πλευρά αυτού που στήνει ένα έργο αλλά και από την πλευρά αυτού που πρέπει να το ενσαρκώσει όσο πιο πιστά μπορεί βάσει σκηνοθεσίας και σεναρίου;
Τώρα μεταξύ μας , το χειρότερο είναι ότι είμαι και παραγωγός αυτού του έργου ( γέλια ) . Συνεπώς έχω όλη την οικονομική ευθύνη και αυτό είναι πολλές φορές κάτι που σε “ ζορίζει” .Στην Ελλάδα οι παραστάσεις ναι μεν λειτουργούν αλλά αντιμετωπίζουν και πολλές δυσκολίες εξω στην αγορά. Μου έχει ξαναγίνει παλιότερα σε συνέντευξη αυτή η ερώτηση για το συγκεκριμένο έργο . Θεωρώ πως σε αυτό τον διπλό ρόλο δεν υπάρχει δυσκολία γιατί πιστεύω πως έχει να κάνει καθαρά με τον τρόπο που έχει ο καθένας στο να εργάζεται πάνω στο αντικείμενό του . Δεν είναι δεύτερη φύση είναι η ίδια η φύση , είναι η ίδια μου η καθημερινότητα σε όλο το εικοσιτετράωρο . Το να βλέπω τον εαυτό μου κινείται να παρατηρώ πως μιλάει πως συμπεριφέρεται . Βγαίνει αυθόρμητα το να αυτοελέγχομαι , δεν μπορεί το γεγονός ότι επειδή σκηνοθετείς και παίζεις ότι είσαι μόνος σου να πεις ότι κάνω ότι θέλω και ξεπερνάω τα όρια του ίδιου του κειμένου . Είναι παγίδα , εκεί υπάρχει πρόβλημα , ο τρόπος όμως που μπορείς και σου εξασφαλίζει το να αυτοελέγχεσαι είναι όλη αυτή η κατασκευή που έχω στο μυαλό μου και ως σκηνοθέτης και ως ηθοποιός. Πριν όμως περάσεις το υποκριτικό κομμάτι υπάρχει σίγουρα η κεντρική ιδέα που έχει να κάνει με την σκηνοθεσία. Πρώτα την κατασκευάζεις πολύ καλά γιατί προσωπικά πιστεύω στην κατασκευή του πράγματος, θεωρώ το θέατρο όπως και κάθε μορφή τέχνης ότι είναι επιστήμη . Κατά συνέπεια θέλει δουλειά δεν πιστεύω στο ταλέντο που λέμε ή τουλάχιστον για εμένα το ταλέντο έχει άλλη έννοια. Θεωρώ πως υπάρχει μόνον μελέτη. Όταν η μελέτη σου και η κατασκευή σου έχει τελειώσει το σκηνοθετικό κομμάτι κάλλιστα μπορείς πολύ οργανωμένος επάνω στην σκηνή και να φανταστείς τον εαυτό σου. Είναι επαναλαμβάνω καθαρά θέμα κατασκευή, σκέψης και τρόπος δουλειάς. Δεν έχει να κάνει με την δυσκολία . Δυσκολία έχει το πως νωρίτερα σε όλο αυτό το φάσμα είσαι οργανωμένος σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος στην ζωή σου .
Eίπατε πριν λίγο πως είστε και παραγωγός της παράστασης . Πως αντιμετωπίζεται από την πλευρά ενός παραγωγού στην Ελλάδα μια θεατρική παράσταση η μια κινηματογραφική παραγωγή από την στιγμή που υπάρχει το ρίσκο να μην πάει καλά ; Σας έχει συμβεί κάποιες φορές να παίξετε μπροστά σε πολύ λιγότερο κόσμο από όσο περιμένατε ότι θα έχει μια παράσταση ;
Είναι χαρακτηριστικό στην Ελλάδα όλο αυτό το πράγμα . Ναι συμβαίνει , από εκεί και έπειτα ως παραγωγός προσπαθείς να βρεις τρόπους και λύσεις πριν συμβεί αυτό ώστε να μην συμβεί .Απο την στιγμή όμως που συμβαίνει πάλι προσπαθείς πάντα να βρεις τρόπους και λύσεις σε σχέση με το περιτύλιγμα και τις ανάγκες της παράστασης ώστε να το προστατεύεις όσο μπορείς . Όλο αυτό είναι μια αγορά , την αγορά ναι μεν μπορείς να την υποψιαστείς και να την φανταστεις αλλά σίγουρα δεν μπορείς να την μαντέψεις στο εκατό τοις εκατό . Από εκεί και πέρα παίζουν ρόλο η εμπειρία και σίγουρα κακά τα ψέματα θέλει και λίγο τύχη αλλά τύχη με την αρχαία έννοια της λέξης όπως ισχύει και το αντιλαμβάνομαι και εγώ . Θέλει τύχη σε όλα τα επίπεδα , στο να πετύχεις σαν ηθοποιός στο να συμβεί κάτι σημαντικό , μα παρακαλώ πολύ όλα τα παραπάνω υπο την προϋπόθεση πως είσαι έτοιμος για αυτό . Πέραν αυτού το αν κάτι δεν πάει καλά και αυτό ο άνθρωπος αδυνατεί να το ελέγξει έχει να κάνει και με τον παράγοντα “χρόνο”, την συγκεκριμένη στιγμή . Θεωρώ ότι αυτή την περίοδο που διανύουμε σε Ελλάδα και Ευρώπη υπαρχουν παραστάσεις γεμάτες μηνύματα για τον κόσμο και μπορούν να τους προσελκύσουν .
Θεωρείτε ότι ο κόσμος σήμερα είναι ικανός να αντιληφθεί τα μηνύματα που δίνουν οι θεατρικές παραστάσεις ;
Ναι , εντελώς γιατί ο κόσμος έχει εξελιχθεί σε σχέση με το διαδίκτυο μιας και βλέπει τα πάντα . Είναι μια παγίδα αυτό βέβαια, βρισκόμαστε μέσα στο δωμάτιο μας με τα ακουστικά σε μια μεγάλη οθόνη ανοίγουμε το google το YouTube ή οποιονδήποτε ιστότοπο και νομίζουμε ότι βρισκόμαστε και εμείς εκεί μέσα σε αυτό που βλέπουμε , ανάμεσα σε αυτούς που βλέπουμε. Σε σχέση με αυτό που βλέπουμε πλέον ως εικόνα υπάρχει η ικανότητα και ο άνθρωπος λόγω αποξένωσης και απομόνωσης στην οποία ζει να πέφτει στην παγίδα οτι μπορεί να συμμετέχει σε σχεση με την εικόνα και το συμβάν που βλέπει . Αυτό είναι μια ψευδαίσθηση βέβαια, αλλά μέσα από όλα αυτό που γίνεται υπάρχουν ερεθίσματα πλέον στους ανθρώπους μια και μέσα στον παγκόσμιο ιστό βλέπει το τι συμβαίνει από κοινωνικο-πολιτικά , φιλοσοφικά ,οικονομικά, ιστορικά θέματα τα οποία βλέπει και έχει άποψη και μέσω απαντήσεων που βρίσκει σε ιστοτόπους που μπαίνει συμμετάσχει νομίζοντας πως ζει το κάθετι που συμβαίνει , αυτό είναι ψευδαίσθηση αλλά μέσω αυτής της διαδικασίας αποκτάς και μια γνώση . Συνεπώς ο κόσμος πάντα πλέον έρχεται υποψιασμένος και αυτό είναι καλό γιατί εκείνη την στιγμή σου βάζει κάποια όρια για κάποια standar που έχει απαίτηση να δει , γιατί πλέον γνωρίζει τα θέματα .Ο θεατής που θα βρεθεί εδώ γνωρίζει το μεταναστευτικό θέμα γνωρίζει τι θα πει οικονομική κρίση ,γνωρίζει τι θα πει αποξένωση τι θα πει , επιλέγω τον δρόμο της μοναξιάς .Γνωρίζει τι θα πει “ έπαψα πλέον να φλερτάρω” ότι φλερτάρω μέσω της τεχνολογίας , τα γνωρίζουμε όλα αυτά τώρα κατά πόσο γίνονται συνειδητά και κατά πόσο πλέον προσπαθούμε όλα αυτά να τα “πολεμήσουμε” και να τα φέρουμε σε μια ισορροπία στην καθημερινότητά μας είναι ο καθείς και προσωπικός πολιτισμός που παίζει ρόλο.
Σας βλέπουμε στην Απειλή πριν όμως από αυτό τον μονόλογο σας βρίσκουμε στο “Παγκάκι” του Αλεξαντερ Γκελμαν ως βοηθό σκηνοθέτη του κυρίου Κιμούλη τον οποίο έχετε και δάσκαλο .Πως είναι να βρίσκεσαι στο πλάϊ και να συνεργάζεσαι με έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς του κυρίου Κιμούλη που είναι μια μορφή ας μου επιτραπεί η έκφραση “ Ιερού Τέρατος “ στην υποκριτική ζωή της Ελλάδας
Ακριβώς έτσι , οι γνώσεις του συγκεκριμένου ξεπερνούν τα όρια της Ελλάδος είναι γεγονός αυτό και αποδεικνύεται κάθε φορά πάνω στην σκηνή ως … υποκριτική μηχανή αλλά και ως σκηνοθετική άποψη στα έργα . Η συνεργασία μου μαζί του αριθμεί γύρω στα 15 χρόνια . Ως βοηθός του ως συμπρωταγωνιστής του ως ηθοποιός του σε παραστάσεις τόσο στο Εθνικό θέατρο και άλλες κεντρικές σκηνές όσο και σε φεστιβάλ των Αθηνών καθώς και την Επίδαυρο και πλήθος άλλων αρχαίων θεάτρων .Δεν μπορώ να δώσω απάντηση στο πως είναι να βρίσκεσαι πλάϊ του ,απλά θα πω αυτό που έχω ξαναπεί ότι για εμένα λειτουργεί ως ένα πηγάδι γνώσεων που δεν στερεύει ποτέ .Κάθε νέα μου συνεργασία όπως και αυτήν που συζητήσαμε πριν λίγες μέρες και πρόκειται να κάνουμε κάτι καινούργιο , λειτουργεί ως ένα μόνιμο σχολείο γνώσης , ζωής, σκηνής , συμπεριφοράς ανθρώπου . Εγώ δεν μπορώ να το χαρακτηρισώ διαφορετικά ,ετσι όπως το έχω βιώσει αυτό είναι η απόρροια της σκέψης μου και στην πράξη της ζωής μου .
Συμμετείχατε στην ταινία “Ι4 Λούφα και απαλλαγή” πως είναι η εμπειρία της μεγάλης οθόνης έναντι αυτής του θεατρικού σανιδίου τι διαφορά έχει η μυρωδιά του καμβά στον οποίο παίζει μια ταινία με την μυρωδιά του ξύλου που πατά κανείς επάνω στην σκηνή ;
Κοιτάξτε τι γίνεται , σαν λειτουργεία είναι το ίδιο είναι υποκριτική αλλά μην ξεχνάμε ότι το θέατρο είναι η μόνη τέχνη από όλες τις άλλες η μόνη τέχνη ,όπου ζωντανός άνθρωπος συναντά άλλους ζωντανούς ανθρώπους . Αυτό μπορεί να πει κανείς ότι συμβαίνει επίσης σε χορευτές και τραγουδιστές ναι μεν αλλά δεν είναι το ίδιο . Υπάρχει μια εντελώς διαφορετική αμεσότητα στην επικοινωνία του θεάτρου . Σαν διαδικασία όμως και σκέψη στο οτιδήποτε είναι το ίδιο ο κινηματογράφος με το θέατρο σε επίπεδο του πως εσύ το αντιλαμβάνεσαι , από εκεί και πέρα σίγουρα υπάρχουν τεχνικές διαφορές που υφίστανται σε σχέση με τον χώρο . Μερικά πράγμα όπως λέμε δεν “γράφουνε” στον κινηματογράφο αν τα κάνεις πιο θεατρικά καθώς και κάποια άλλα αν τα κάνεις πιο κινηματογραφικά στο θέατρο επίσης δεν ..γράφουν.
Παρ’όλα αυτά η διαδικασία της διαδρομής ως προς τον ρόλο και για αυτό που κάνεις για αυτό που θέλεις είναι η ίδια μόνο που αλλάζουν κάποια τεχνικά ζητήματα
Πέραν των θεατρικών σπουδών αναφέρατε νωρίτερα πως έχετε μουσικές σπουδές στην βυζαντινή μουσική καθώς και στην παραδοσιακή λόγω της Ποντιακής καταγωγής σας όπως επίσης και στην μονωδία , είναι λοιπόν άρρηκτα συνδεδεμένη η μουσική με το θέατρο , η μια τέχνη ζει από την άλλη ;
Μόνο μπορεί να ζήσει , η μια τέχνη δημιουργείται επειδή υπάρχει ανάγκη στην ήδη υπάρχουσα τέχνη. Κατά συνέπεια αυτή η ανάγκη φέρνει κάπου μια επαφή , εκεί που εφάπτονται γίνονται ένα και δεν μπορείς να αποκοπείς από όλο αυτό .Αυτό συμβαίνει γιατί το θέατρο είναι ένα πλήρως οργανωμένο σύστημα τέχνης. Εχει κίνηση , έχει φωνή , σκέψη , συναισθήματα έχει τα πάντα που περιλαμβάνει όλες τις τέχνες χορό , τραγούδι,ζωγραφική και η ζωγραφική δεν είναι ανάγκη να πάρεις έναν καμβά και να δημιουργείς. Ζωγραφική είναι το ίδιο σου το σώμα το πως γράφει επάνω στην σκηνή. Συνεπώς παίρνουν μέρους όλων των ειδών οι τέχνες για αυτό και είναι ένα πλήρως οργανωμένο σύστημα τέχνης .Σε όλες τις τέχνες συμβαίνει το ίδιο το θέμα είναι πως οι σπουδές του ηθοποιού συνειδητά περιλαμβάνουν όλες τις τέχνες .
Μια ερώτηση αλλιώτικη από τις άλλες τώρα που σίγουρα σας έχει ξανα υποβληθεί αλλά είναι απορία που πάντα έχει ο κόσμος. Αν όχι θέατρο και κινηματογράφος τότε .. τι ;
Έχετε φανταστεί τον εαυτό σας να κάνετε κάτι άλλο ή να είχατε σπουδάσει κάτι διαφορετικό πέραν της υποκριτικής και να βρισκόσαστε για παράδειγμα στην έδρα ενός δικαστηρίου παραδείγματος χάριν ως ένας έγκριτος νομικός ..;
Ναι έχω κάνει σίγουρα σκέψεις διάφορες αλλά δεν τις λέω ποτέ , είναι δικές μου .( γέλια )Ναι έχω σκεφτεί πολλά αλλά πάντα αυτές οι σκέψεις ήταν κάτω από αυτό που είμαι τώρα πάντα έρχονταν δεύτερες ως επιλογή .
Τελευταία πριν κλείσουμε αυτή την συνάντηση και σας αποδεσμεύσουμε μιας και ο χρόνος πιέζει λόγω των προβών για την επικείμενη πρεμιέρα . Τι να περιμένει κανείς από τον Στάθη Παναγιωτίδη στο μέλλον , ένα μέλλον που το παρόν αυτού μέχρι αυτή την στιγμή έχει διαγραφεί λαμπρό και φαίνεται πως προδιαγράφεται πολλά υποσχόμενο .
Από εμένα ο κόσμος να μην περιμένει τίποτε ,γιατί πρώτα περιμένω εγώ από τον εαυτό μου , να κάνουμε και λίγη πλάκα ( γέλια ) . Υπάρχουν άμεσα δυο δουλειές που είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν ηθοποιό . Το καλοκαίρι θα βρίσκομαι στην Επίδαυρο και τον χειμώνα θα βρίσκομαι παλι στην Κεντρική σκηνή του Εθνικού θεάτρου Αθηνών . Αυτά είναι για εμένα πολύ σημαντικά όπως θεωρώ πως είναι για κάθε ηθοποιό χωρίς αυτό να σημαίνει πως κάποιος που δεν θα παίξει στην Επίδαυρο ή στο Εθνικό ότι αυτό που κάνει δεν είναι σημαντικό και το λέω αυτό διότι για εμένα εξίσου σημαντική είναι και αυτή εδώ η παράσταση . Ως μελλοντικά σχέδια αυτή την στιγμή αυτά που μπορώ να πω αφορούν τα δυο συγκεκριμένα . Υπάρχουν και άλλες σκέψεις που συζητιόνται και σιγά-σιγά στο μέλλον πιστεύω πως θα υλοποιηθούν . Εγώ πάντως εύχομαι το γεφύρωμα που έκανα αυτή την φορά με την πόλη μου , με την Κοζάνη για πρώτη φορά , πιστεύω να υπάρξει και στο μέλλον με ωραίες δουλειές διότι τον αγαπώ τον τόπο μου , εδώ μεγάλωσα και πιστεύω πως δεν χρειάζεται εντός εισαγωγικών κάποιος να κάνει καριέρα μόνο στην Αθήνα . Είναι αυτό που λέμε πως το παιχνίδι βρίσκεται εκεί που είσαι εσύ . Δεν χρειάζεται να πας ούτε Αθήνα ούτε Θεσσαλονίκη ούτε εξωτερικό το παιχνίδι είναι εκεί που είσαι εσύ . Το θέμα είναι εσύ πως παίζεις αυτή την “μπάλα” και αν φυσικά οι συμπαίκτες σου ενδιαφέρονται να παίξουν μαζί σου και αν δεν ενδιαφέρονται, τι τρόπο βρίσκεις εσύ να τους προσελκύσεις να τους πεις “ Ελάτε γιατί μπορούμε να παίξουμε μαζί μπάλα” . Γιατί όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι όπως η ίδια μας η ζωή αλλά σοβαρό.
Κλείνοντας θα θέλατε να αναφερθείτε σε κάτι που θεωρείται ότι αξίζει να ακούσει ο κόσμος ως προς την φιλοξενία της παράστασης στην πόλη μας στην εναλλακτική σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ αλλά και τους ανθρώπους που είναι πίσω από όλη αυτή την μεγάλη δουλειά ;
Μια και αναφερθήκαμε στην πόλη της Κοζάνης αλλά και την δουλειά που γίνεται στην πόλη μας , την πόλη μου , την πόλη σας θα ήθελα να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στους συνεργάτες μου εδώ διότι από την πολύ μικρή μου εμπειρία προκύπτει πως αν δεν υπάρχουνε οι άνθρωποι κάτω και πίσω από την σκηνή , μόνος εσύ επάνω στην σκηνή δεν μπορείς να κάνεις τίποτε . Είναι μια αλήθεια κοινά αποδεκτή και εις γνώσιν όλων πιστεύω. Θα ήθελα λοιπόν να ευχαριστήσω πάρα πολύ τον Μάριο Πόραβο που είναι ο βοηθός της παράστασης θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Γιάννη Μπατιάνη που είναι ο υπεύθυνος σε ότι έχει να κάνει με τον ήχο και το οπτικοακουστικό υλικό που υπάρχει και τον Τάσσο Διδασκάλου που είναι στα φώτα καθώς και την Πέρρη Κακαρέτσα που είναι επίσης με καταγωγή από την Κοζάνη μια εξαιρετική αρχιτέκτονας που ζει στην Θεσσαλονίκη οπου έχει μια λαμπρή πορεία και είναι αυτή που ανέλαβε την δημιουργία των σκηνικών της παράστασης .
Τα παιδιά δίνουν έναν αγώνα για να προλάβουμε την παράσταση και να βγει ένα άρτιο αποτέλεσμα όπως το έχουμε φανταστεί . Για εμένα είναι πολύ σημαντικό αυτό το πράγμα .
Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ που με βοήθησε πάρα πολύ και την θεωρώ υπεύθυνη παραγωγής την Σωτηρία την Κεσόγλου βοήθησε πάρα πολύ και ίσως πολλά πράγματα να μην γινόταν αν δεν είχα την Σωτηρία δίπλα μου .
Αυτή την ομάδα την ευχαριστώ διότι είναι η ομάδα στην οποία οφείλεται το γεγονός ότι κάνω εγώ αυτήν εδώ την παράσταση , φυσικά μετά την δεκτικότητα του προέδρου του κυρίου Νίκου Κέφαλου.
Του Χρήστου Σαλαμπουκίδη,
σπουδαστή δημοσιογραφίας ΙΕΚ Κοζάνης
