Επιμέλεια: Τάνια Ώττα, δημοσιογράφος
Άνθρωποι απλοί, σπουδαίοι, πλούσιοι , φτωχοί, με διαφορετική εξωτερική εμφάνιση , με αδυναμίες και πάθη, με ελαττώματα και προτερήματα. Άνθρωποι με μικρές και μεγάλες ιστορίες. Άνθρωποι ήσυχοι και ευγενικοί, αγωνιστές της ζωής , ήρωες της καθημερινότητας. Κάποιοι δίνουν μάχες για την υγεία τους, την οικογένειά τους, την επιβίωσή τους, την επαγγελματική τους πορεία, την οικονομική τους αξιοπρέπεια. Άνθρωποι που περπατούν με ψηλά το κεφάλι , άλλοι χαμογελούν κι άλλοι απλά σιωπούν. Άλλοι χαρούμενοι κι άλλοι θλιμμένοι.
Όλοι έχουν ένα κοινό στοιχείο. Είναι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτα κι έχουν ανάγκη την ανθρωπιά, την αγάπη και το σεβασμό μας. Κάποιοι άνθρωποι αυτές τις μέρες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και προσφέρουν με όποιο τρόπο μπορούν . Πάντα προσφέρουν, γιατί επέλεξαν μέσα από τη δουλειά τους να υπηρετούν τον συνάνθρωπο, την κοινωνία, την πατρίδα. Γι’ αυτούς μιλάμε . Σ’ αυτούς αφιερώνουμε αυτό το δημοσίευμα.
Εσύ; Χειροκρότησες;
Γράφει η Θένια Βασιλειάδου
Τις τελευταίες ημέρες βιώνουμε την έξαρση της επιδημίας του κορονοϊού, που θέτει σε κίνδυνο την υγεία των οικογενειών μας και τη δική μας. Όλοι έχουμε στο οικογενειακό μας περιβάλλον ηλικιωμένους, άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, αλλά και άλλους που εργάζονται σε δύσκολες συνθήκες και είναι περισσότερο εκτεθειμένοι. Όλοι ανησυχούμε, ενημερωνόμαστε από τους αρμόδιους, απολυμαίνουμε παντού, μένουμε σπίτι και κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να προστατέψουμε τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τους συντρόφους μας και τους εαυτούς μας.
Πολλοί από μας όμως εργάζονται σε καταστήματα τροφίμων, τράπεζες, δημόσιες Υπηρεσίες , φαρμακεία, σε μονάδες Υγείας και Νοσοκομεία, εξυπηρετώντας πολύ κόσμο που μπορεί να μεταφέρει τον ιό Covid-19. Πρέπει όλοι να προστατευθούν με τον καλύτερο τρόπο, ώστε να μην κινδυνέψουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους. Γυάλινα προστατευτικά στα ταμεία, είδη ατομικής προστασίας, αντισηπτικά για τους πελάτες, συνεχής καθαριότητα με απολυμαντικά, είναι μέτρα που μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα και εύκολα. Ακόμα να δοθούν όλες οι άδειες που προβλέπονται σε εγκυμονούσες ,γονείς με παιδιά σε σχολική ηλικία, ευπαθείς ομάδες, χωρίς το φόβο ότι οι εργαζόμενοι που θα ζητήσουν άδεια θα μπουν στη μαύρη λίστα. Επίσης χρειάζεται αρκετός χρόνος ανάπαυσης για τους εργαζόμενους ώστε να διατηρηθούν σε καλή σωματική και ψυχική κατάσταση.
Μια άλλη πλευρά είναι η οικονομική επιβίωση όλων μας. Με την επιβολή των μέτρων, το κλείσιμο των επιχειρήσεων και την απαγόρευση λειτουργίας των ξενοδοχείων, η πλειοψηφία των εργαζομένων και των επαγγελματιών των κλάδων αυτών μένει χωρίς εισόδημα.
Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Δεν αρκεί όμως η δική τους γενναιότητα και αυτοθυσία. Χρειάζονται υποδομές, εξοπλισμός, είδη ατομικής προστασίας, αναλώσιμα υλικά και επαρκές προσωπικό, για να μην καταρρεύσει το δημόσιο σύστημα Υγείας.
Ας μην μείνουμε στο χειροκρότημα για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Ας τους στηρίξουμε πρακτικά. Όπως μπορεί ο καθένας. Αυτό που μπορείς σίγουρα να κάνεις, είναι να μείνεις σπίτι σου, για να μπορέσουν και αυτοί να γυρίσουν στο δικό τους. Οι εργαζόμενοι στα Νοσοκομεία έχουν όνομα, είναι ο Αντώνης, ο Μάριος, ο Γιώργος, ο Νίκος, ο Γιάννης, ο Ανέστης, ο Αριστοτέλης, είναι η Θένια, η Μαρία, η Ειρήνη, η Μάγδα, η Έυη, η Λένα. Είναι όλοι άνθρωποι δικοί μας, συγγενείς, φίλοι, γείτονες, συμπολίτες, συνάδελφοι, εγώ, εσύ..
Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που αποδείχθηκαν οι μεγαλύτεροι ήρωες
Γράφει η Παναγιώτα Γάτα
Άνθρωποι με τα γράμματα κεφαλαία. Γιατροί, νοσηλευτές, υπάλληλοι καταστημάτων όπως και κάποια ακόμη επαγγέλματα τα οποία στελεχώνουν αυτούς τους τομείς που χρειαζόμαστε εμείς περισσότερο τώρα. Είναι από τα άτομα που δείχνουν το χαρακτήρα τους κάθε μέρα, παρά τις αντίξοες συνθήκες που βιώνουν. Βοηθούν, συμβουλεύουν, στηρίζουν και καταθέτουν κάθε δύναμή τους για να είναι αυτή η κατάσταση ελεγχόμενη. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Απλοί, με τους δικούς τους ανθρώπου και τις οικογένειές τους, όπου τους παραμελούν για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους αυτές τις κρίσιμες ημέρες.
Μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε και σαν δοκιμασία όλο αυτό που συμβαίνει. Δοκιμασία για όλους μας. Πρέπει αυτά τα συγκεκριμένα άτομα να τα αντικρύζουμε με ευγνωμοσύνη για το λειτούργημά τους. Ό,τι είμαστε είναι, ίσως και πολλά παραπάνω. Ειδικά αυτό το διάστημα. Βάζουν σε κίνδυνο της υγεία τους και αψηφούν κάθε φόβο τους. Συνεχίζουν παρά τις δυσκολίες. Φοβούνται. Και ποιος δεν φοβάται; Όλα πλέον είναι σαν να αποτελούν ένα καλοστημένο σκηνικό από ταινία θρίλερ. Τα βγάζουν εις πέρας όμως, αποδεικνύοντας το πόσο αξιόλογοι και καλοσυνάτοι είναι. Απλοί, λυτοί άνθρωποι. Ταυτόχρονα όμως και κρυφοί ήρωες που αγωνίζονται καθημερινά, δίχως αξιόλογα ανταλλάγματα. Δίνουν μία πιο ξεχωριστή και επίπονη μάχη αυτό το διάστημα. Σε αυτούς τους καιρούς που αποτελεί ένα πολύ μεγάλο παιχνίδι της μοίρας αυτή η παγκόσμια απειλή. Μία συνεχής πρόκληση.
Οπότε, ας μην ξεχνάμε πως αυτοί οι άνθρωποι, που καθημερινά μας στηρίζουν τόσο, έχουν οικογένειες. Είναι γονείς, παιδιά άλλων συνανθρώπων μας, αλλά και η δική μας σανίδα σωτηρίας. Ας ευχαριστήσουμε λοιπόν αυτά τα άτομα κι ας μην τους φέρνουμε σε δύσκολη θέση με «τα καμώματά» μας, προσέχοντας και ακολουθώντας τους κανόνες που πρέπει. Συνεχίζουμε με ελπίδα. Μένουμε σπίτι για να βοηθήσουμε αυτούς τους ήρωες και για να βγούμε όλοι νικητές από αυτόν τον εφιάλτη.
Αστυνομικός. Ένας άνθρωπος δίπλα στον πολίτη
Γράφει η Σωτηρία Δούκα – Τζαμπαζλή
Αυτές τις ώρες αντλούμε δύναμη από ανθρώπους που μέσα από το επάγγελμά τους περνούν μηνύματα στην κοινωνία για ανθρωπιά και αλληλεγγύη.
Άνθρωποι απλοί αλλά σημαντικοί όσο τίποτα στις δύσκολες ώρες, ιατροί, νοσηλευτές, στελέχη πολιτικής προστασίας, Ένοπλες δυνάμεις σε θάλασσα, αέρα και ξηρά και φυσικά το προσωπικό της αστυνομίας που με αυταπάρνηση κάνει τη δουλειά του. Εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις που γι’ αυτούς ο χρόνος δεν σταματά ποτέ. Τα χρήματα λίγα και οι συνθήκες ιδιαίτερα αντίξοες όμως αυτοί συνεχίζουν. Ο καθένας δίνει τη δική του μάχη.
Οι αστυνομικοί γίνονται πολύ συχνά ο σάκος του μποξ. Όταν τους χρειαζόμαστε είναι οι προστάτες μας… ικευτεύουμε και απαιτούμε, τη βοήθεια τους αλλά όταν δεν τους χρειαζόμαστε είναι ο εχθρός που μας φταίει για όλα. Το επάγγελμα του αστυνομικού δεν είναι ένα επάγγελμα όπως τα υπόλοιπα.
Ένας αστυνομικός μπορεί να ξυπνάει άλλοτε πρωί και άλλοτε βράδυ. Πίνει τον καφέ του όπως εμείς. Αγκαλιάζει την σύντροφο και τα παιδιά του όπως εμείς. Δεν ξέρει όμως εάν θα επιστρέψει σπίτι στο τέλος της βάρδιας του σε αντίθεση με εμάς.
Αφήνει τα ενδιαφέροντα του στην άκρη και μπαίνει στην περίπολο. Πολλές φορές κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του μπορεί να έρθει αντιμέτωπος και με άτομα του οικείου του περιβάλλοντος, πράγμα το οποίο τον αναγκάζει να αποδεσμεύσει κάθε συναισθηματική του εξάρτηση και να εκτελέσει αμερόληπτα το καθήκον του.
Ένας αστυνομικός βάζει σε κίνδυνο την ζωή του για τη δική μας ασφάλεια. Μας προστατεύει και υπηρετεί την πατρίδα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έχασε την ζωή του κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του.
Στην αστυνομία δεν υπάρχουν γιορτές και αργίες, όπως σε άλλα επαγγέλματα. Εάν κάποιος αρρωστήσει δεν τηλεφωνεί απλώς στη δουλειά του να πει ότι αρρώστησε, όπως σε άλλες δουλειές, αλλά θα πρέπει να βγει ελεύθερος υπηρεσίας και όλο αυτό να εγκριθεί από το γιατρό της υπηρεσίας.
Ένας αστυνομικός δεν έχει το γνωστό εβδομαδιαίο πρόγραμμα με τακτά ωράρια, εκτός και αν δουλεύει στα γραφεία της υπηρεσίας. Στα μέσα της ημέρας μαθαίνει το ωράριό του για την επόμενη μέρα, κατ’ επέκταση δεν μπορεί να προγραμματίσει πράγματα αυτονόητα για τους άλλους.
Μπορεί η υπηρεσία να έχει πάρει «μέτρα» για ένα σημαντικό γεγονός που συμβαίνει στην πόλη πχ. αγώνας σε γήπεδο και να χρειαστεί να δουλεύει χωρίς ρεπό ίσως και μέχρι ένα μήνα.
Το άγχος και το στρες που τον καταβάλουν στην έκθεσή του στους παράγοντες κινδύνου επηρεάζει και τις διαπροσωπικές του σχέσεις είτε αυτές είναι η οικογένεια είτε το οικογενειακό περιβάλλον
Ο αστυνομικός αυτός δέχεται φωνές και περιφρονήσεις κοσμητικά επίθετα και μια αντιμετώπιση όχι και τόσο ευγενική. Πολλές φορές ακόμη και απειλές.
Αγαπά αυτό που κάνει παρά τις προσβολές και τις επιθέσεις που δέχεται. Έχει συνηθίσει. Αντέχει το άγχος.
Είναι αστυνομικός αλλά είναι και άνθρωπος, όπως εμείς. Κι όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη βία επιδιώκει πάντοτε την ειρήνη, όπου συναντά τον κίνδυνο επιδιώκει την ασφάλεια.
Είναι αστυνομικός και είναι περήφανος που φοράει αυτό το σήμα, είναι τιμή του να προστατεύει την κοινωνία μας. Είναι καθήκον του και αυτή είναι η ζωή του.
Είναι αστυνομικός και το λιγότερο που αξίζει είναι ο σεβασμός μας.
Η μεγάλη μάχη με τη ζωή…
Γράφει η Ελευθερία Θεοχαροπούλου
«Στον καρκίνο ένας είναι ο Θεός, ο γιατρός σου. Και το θαύμα το φάρμακό σου». Όσο η κυνική παράσταση με τα φάρμακα που όλο έρχονται κι όλο δεν φτάνουν είναι σε εξέλιξη, ακούμε για ευθύνες και βλέπουμε το γνωστό πινγκ πονγκ (όπου φταίνε όλοι, αλλά δεν αναλαμβάνει την ευθύνη κανείς). Τι γίνεται όταν ο Θεός μείνει χωρίς θαύμα στα χέρια του;
Αν κάποιος στην οικογένειά σου έχει νοσήσει ή αν έχεις νοσήσει εσύ ο ίδιος, ξέρεις πως η μάχη κατά του καρκίνου σε εμπλέκει ολόκληρο: το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή σου. Κι εκτός από τη θεραπεία σου, χρειάζεσαι ψυχική ηρεμία, καλή διατροφή, ύπνο, ψυχολογική υποστήριξη. Σε αυτήν τη μάχη άλλα κράτη προσφέρουν στους πολίτες τους από ψυχολόγους μέχρι κατ’ οίκον νοσηλεία κι από παρηγορητική φροντίδα μέχρι εκπαίδευση για τους οικείους τους. Σε αυτή τη χώρα η πολιτεία σε αναγκάζει να δώσεις αλλεπάλληλες μάχες, από το να παλεύεις τη γραφειοκρατία μέχρι συχνά πυκνά να ψάχνεις το φάρμακό σου.
Τα φάρμακα που λείπουν τις περισσότερες φορές από τα νοσοκομεία είναι φτηνά, αλλά πολύ βασικά σε μια σειρά από καρκίνους. Πώς νιώθει ένας άνθρωπος που ακούει ότι το ραντεβού του αναβάλλεται, ειδικά όταν γνωρίζει πως αυτό μπορεί να σημαίνει ακόμα και πολλές μέρες μέχρι να βρεθεί το επόμενο; Για σκέψου λίγο τον εαυτό σου με μια ημικρανία που δεν σταματά επί εβδομάδες ή με ένα σπασμένο πόδι χωρίς γύψο. Πάρε αυτό και πολλαπλασίασέ το επί χίλια.
Μη φανταστείς κάτι ακριβό, αλλά υπάρχει αυτή η έλλειψη. Χρειάστηκε τηλέφωνα μέχρι και σε πολιτικά γραφεία για να βρεθεί στο φαρμακείο κάποιου νοσοκομείου και να το πάρουμε.
Η άγρια πραγματικότητα που ζουν αναρίθμητοι καρκινοπαθείς ανέδειξε όλες τις χρόνιες παθογένειες μιας χώρας που νοσεί στο πεδίο του αυτονόητου, αφού δεν έχει εθνικό μητρώο νεοπλασιών, τα φαρμακεία των νοσοκομείων δεν είναι ηλεκτρονικά διασυνδεδεμένα μεταξύ τους και κυρίως δεν υπάρχει απόθεμα ασφαλείας σε φάρμακα, ούτε καν στα βασικά.
Πώς χειρίζεσαι τον τρόμο, την οδύνη, την απόγνωση; Είναι σαν η πολιτεία, αντί να στηρίζει τους ανθρώπους της στη δυσκολότερη μάχη της ζωής τους, να τους τιμωρεί και να τους εμπαίζει. Η μάχη για αυτούς τους ανθρώπους είναι δύσκολη και αφορά την ίδια τους την ζωή…
Καθημερινοί ήρωες πέρα από κάθε κίνδυνο
Γράφει η Ιωάννα Καραθανάση
Καθώς οι ημέρες της καραντίνας προχωράνε και όλοι οφείλουμε να μένουμε μέσα, υπάρχει μία μερίδα ανθρώπων που παλεύει να φροντίσει το κοινωνικό σύνολο. Ενώ επιβλήθηκε απομόνωση κατ’ οίκον σε όλους μας, υπάρχουν κάποια επαγγέλματα που συνεχίζουν να κάνουν το έργο τους αδιάλειπτα και παρά τον κίνδυνο που διατρέχουν.
Αρχικά, όλοι οι γιατροί κι οι νοσοκόμοι από τις πρώτες κιόλας στιγμές που ο ιός έφτασε στην χώρα μας πασχίζουν μέρα νύχτα να φροντίσουν τους νοσούντες. Οι βάρδιες τους είναι απεριόριστες, ενώ η επικινδυνότητα να κολλήσουν από τους ασθενείς είναι τεράστια. Παρόλα αυτά στέκονται αγέρωχοι και προσπαθούν να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους με κάθε τρόπο. Το δυσκολότερο κομμάτι γι’ αυτούς είναι η έλλειψη των αγαπημένων τους προσώπων και η απομόνωσή τους μέσα στα ίδια τους τα σπίτια για να μην τους μεταδώσουν τον ιό.
Η αστυνομία και ο στρατός, επίσης, είναι δυνάμεις που βρίσκονται σε επαγρύπνηση την περίοδο αυτή. Ειδικά όσο ο κόσμος δεν συμμορφώνεται με τα μέτρα της κυβέρνησης, τόσο οι αστυνομικοί με τις περιπολίες τους προσπαθούν να πειθαρχήσουν τους ανεύθυνους συμπολίτες, ώστε να περιοριστούν στα σπίτια τους. Ο στρατός, από την άλλη, στήνει σκηνές, για να στεγάζουν τους ασθενείς, όταν ο χώρος στα νοσοκομεία εκλείπει, αλλά και για να επιβάλλει την τάξη σε όσους αμφισβητούν την σοβαρότητα της κατάστασης και εξακολουθούν να κάνουν τις βόλτες τους αμέριμνοι.
Αξίζει φυσικά να αναφέρουμε την δουλειά που κάνουν οι υπάλληλοι των super market. Ενώ όλα τα καταστήματα παραμένουν κλειστά, αυτοί βρίσκονται στα πόστα τους, με όλες τις προφυλάξεις, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους πελάτες πάντοτε με καλή διάθεση . Στην ίδια κατηγορία μπορούμε να προσθέσουμε και τα delivery, καθώς θέτουν τους εαυτούς τους σε μεγάλο κίνδυνο, αφού έρχονται σε επαφή με πολύ κόσμο και μπαίνουν σε πολλά σπίτια.
Τέλος, ας κάνουμε όλοι αυτό που μας αναλογεί, δείχνοντας την αλληλεγγύη μας, για να καταφέρουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για εμάς και τη χώρα μας σύντομα.
Οι άνθρωποι της καθαριότητας, οι ήρωές μας
Γράφει η Βάια Λαμπροπούλου
Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να διαρρήξουμε το πέπλο της σιωπής που τυλίγει τις πόλεις. Να αφουγκραστούμε τους ανθρώπους αυτές τις δύσκολες ώρες . Πολλοί από εμάς είμαστε εγκλεισμένοι στα σπίτια μας με τις οικογένειές μας. Άλλοι όμως είναι αναγκασμένοι με εσωτερικά και εξωτερικά κίνητρα να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πολέμου, του νέου αυτού πολέμου και να παλεύουν για όλους εμάς τους εγκλεισμένους και υγιείς.
Μιλάω για τους ανθρώπους της καθαριότητας. Για όλους αυτούς και όλες αυτές που καθαρίζουν τους κοινόχρηστους χώρους, τους κάδους της γειτονιάς , τους φούρνους , τα νοσοκομεία. Τους ανθρώπους που δεν βλέπουμε, που δεν θα ασχοληθούμε μαζί τους γιατί τους θεωρούμε δεδομένους. Η καθαριότητα δεν είναι μισή αρχοντιά, ολόκληρη είναι και αρχοντιά και αναγκαιότητα. Είναι οι άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με την βρωμιά και με την αρρώστια σε άμεση επαφή και κανένας δεν θα τους χειροκροτήσει , κανένας δεν θα τους θαυμάσει. Είναι αυτοί που δεν περιμένουν τον χαιρετισμό σου, που θα έχουν το κεφάλι σκυμμένο για να πάρουν το χαρτάκι, να απολυμάνουν τις επιφάνειες, να σφουγγαρίσουν ξανά και ξανά με υπομονή και δεν έχουν καθόλου χρόνο να σηκώσουν τα μάτια σε όσους έρχονται και όσους φεύγουν. Για τους ανθρώπους της καθαριότητας είμαστε όλοι ίσοι και είμαστε οι άνθρωποι για τους οποίους αγωνίζονται. Αυτοί είναι οι ήρωές μας. Οι πρώτοι έρχονται έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι.
Είναι οι στυλοβάτες αυτής της απλής μα τόσο αναγκαίας διαδικασίας. Είναι οι άνθρωποι της καθαριότητας , των 500€ και αν… Ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται πάντα εκεί
Γράφει η Αργυρώ Ξανθοπούλου
Ο παππούς μου έλεγε τον γιατρό και τον δικηγόρο θα τον χρειαστείς μια φορά, τον γεωργό όμως θα τον ζητάς κάθε μέρα.
Ο αγροτικός τομέας ανέκαθεν αποτελούσε ένα δομικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας καθότι ο ρόλος του είναι αναντικατάστατος και καθοριστικής σημασίας. Ήταν ο μοχλός εκκίνησης της γης, της εξέλιξης και της ανάπτυξης των κοινωνιών.
Ένας από τους πιο χρήσιμους ανθρώπους από την αρχή του πολιτισμού, καθώς όλοι εξαρτόμαστε από τη γεωργία για να ανταποκριθούμε στις καθημερινές απαιτήσεις μας .
Είναι ο άνθρωπος που θα ξυπνήσει στις 3 για να πάει στην δουλειά του. Δεν έχει ωράριο, ούτε αργίες .
Δεν φοράει στολή κι όμως έχει υπερδυνάμεις. Τα χέρια του πολλές φορές είναι λερωμένα και η όψη του άγρια .
Η ζωή του δεν είναι λαμπερή. Δεν λαμβάνει τις απολαβές, ούτε την αίγλη των άλλων επαγγελμάτων. Πλέον η συνεισφορά του δεν αναγνωρίζεται καν από το ίδιο το κράτος , Το επάγγελμα έχει υποβαθμιστεί, δεν κατέχει εξέχουσα θέση στην κοινωνία κι όμως έχει την σημαντικότερη δουλειά στον πλανήτη.
Σκέψου, δες την καθημερινότητά σου . Έχεις φαγητό γιατί κάποιος φρόντισε να καλλιεργήσει φρούτα, λαχανικά, όσπρια. Έχεις ρούχα γιατί κάποιος καλλιέργησε βαμβάκι και λινάρι. Τα φάρμακά σου, η απλή ασπιρίνη για παράδειγμα, ήξερες ότι παράγεται από το φλοιό της ιτιάς ; Μπορείς να ταΐσεις τα ζώα σου γιατί κάποιος καλλιέργησε τριφύλλι, μπιζέλι, σιτηρά, Πόσες φορές έχεις συζητήσει για βότανα ή κάποια Superfoods; Είναι ελάχιστα μόνο από τα παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω.
Το σημερινό χειροκρότημα λοιπόν, θα το αφιερώσω σε όλους αυτούς, τους ακούραστους ανθρώπους , που υπηρετούν τον πρωτογενή τομέα ( γεωργούς και κτηνοτρόφους) με όποιο κόστος . Η θέση ανάμεσα στους ήρωες της καθημερινότητας σας ανήκει δικαιωματικά!
Ήρωες στα χρόνια του ιού : Νοσηλευτές, Ένοπλες δυνάμεις, Σώματα Ασφαλείας και λοιποί στα χαρακώματα της καθημερινότητας
Γράφει ο Χρήστος Σαλαμπουκίδης
Οι αφανείς ήρωες της καθημερινότητας , οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, φίλοι , γνωστοί και συγγενείς, απέναντι σε μια ασύμμετρη απειλή με φόντο αχαρτογράφητο.
Η καθημερινότητα όλων μας πλέον έχει αλλάξει λόγω του κορονοϊού και με αυτήν την αλλαγή όλοι προσπαθούμε να προσαρμοστούμε, έστω και προσωρινά σε μια νέα πραγματικότητα. Τη στιγμή που κάποιοι από εμάς παλεύουμε να φέρουμε σε νέα μέτρα την ψυχολογίας μας, κάποιοι είναι εκεί και με ψυχή που ατσάλωσε στέκονται και δίνουν το κάτι παραπάνω.
Αν κάποιος με ρωτούσε αυτή την περίοδο που η χώρα επιχειρεί σε δυο μέτωπα, αυτό της διασφάλισης του ύψιστου αγαθού τη υγείας και το έτερο της προάσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της διαφύλαξης των ιερών και οσίων του τόπου, σε τι οφείλεται η άριστη μετά ονύχων και οδόντων διαχείριση τους, χωρίς δεύτερη σκέψη θα έλεγα πως η ασφάλεια της χώρας και η θωράκιση της ελευθερίας μας καθώς και η μέριμνα για την ακεραιότητα της υγείας μας έχουν ονοματεπώνυμο.
Το ονοματεπώνυμο του φίλου μας , του γνωστού μας , του αδερφού, του συντρόφου μας , ένα ονοματεπώνυμο οικείο σε εμάς. Αυτές τις στιγμές που κάποιοι αδυνατούμε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας ή καλύτερα σε περιπτώσεις αρνούμαστε να το δεχθούμε και απειθαρχούμε , υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που εκ των πραγμάτων και εκ φύσεως δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά και εκτίθενται στον κίνδυνο και μέσα σε αυτόν υπερβάλλουν εαυτόν για να εξετάσουν νυχθημερόν όλους εμάς και να φυλάνε “θερμοπύλες” για όλους εμάς.
Χαρακτηριστικές είναι άλλωστε οι φωτογραφίες που καθημερινά φτάνουν στις οθόνες των υπολογιστών και των κινητών μας που δείχνουν το πόσο έχει επηρεαστεί η καθημερινότητά των ανθρώπων αυτών όπως και πολλών λοιπών επαγγελμάτων όπως παραδείγματος χάριν φαρμακοποιών , υπαλλήλων super market και όσων κλάδων είναι υποχρεωμένοι να κρατήσουν όρθια την κοινωνία . Από τα σύνορα του Έβρου και τα χημικά που δέχονται οι στρατιώτες μας και τα στελέχη ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας δίπλα-δίπλα με τους κατοίκους του τόπου , μέχρι και τα “ χαρακώματα” των νοσοκομείων που νοσηλευτές, γιατροί, διασώστες και πληρώματα ασθενοφόρων κάνουν τα πάντα για να μας έχουν ασφαλείς καθώς και για όλους τους υπαλλήλους των ντελίβερι των επιχειρήσεων και των super market , βλέπουμε πως κάποιοι καταθέτουν ψυχή και σώμα για εμάς που μας ζητείται απλά να “μείνουμε σπίτι “ για να κάνουμε το έργο αυτών πιο εύκολο.
Ας καταλάβουμε ότι οι ήρωες αυτοί χρειάζονται την βοήθειά μας πως για να εξακολουθήσουν να αντέχουν ζητάνε την συνεργασία μας και την πίστη μας σε αυτούς .
Οι δικοί μας ήρωες έχουν ονοματεπώνυμο.
Οι δικοί μας ήρωες δεν φοράνε μπέρτα.
Οι δικοί μας ήρωες φοράνε στολή , ιατρική μάσκα , ποδιά υπαλλήλου.
Οι δικοί μας ήρωες είναι , οι ΔΙΚΟΙ μας άνθρωποι οι γνωστοί , οι φίλοι , οι σύντροφοι , η οικογένειά μας .
Οι δικοί μας ήρωες είμαστε εμείς.
“Φορτίον μη συγκαθαιρείν , αλλά συνανατίθεναι τοις βαστάζουσι.” είπε ο Πυθαγόρας, που σημαίνει “Μην βοηθάς να αφήσουν κάτω το φορτίο , αλλά βοήθα να το κουβαλήσουν. Ελάτε λοιπόν με ένα απλό τρόπο με αυτόν του “Μένουμε σπίτι” που για όλους είναι δύσκολο και ενδεχομένως να έχει αρχίσει να κάμπτει την ψυχολογία μας , να βοηθήσουμε αυτούς τους ήρωες της διπλανής μας πόρτας, τους δικούς μας ανθρώπους να κουβαλήσουν το φορτίο πιο εύκολα χωρίς άλλες απώλειες . Να κουβαλήσουμε όλοι μαζί την Ελλάδα μας στην πλάτη σε αυτόν τον κοινό αγώνα που η λύπη που θα αφήσει πίσω της αυτή η κατάσταση να είναι σταγόνα στον ωκεανό της ανακούφισης όταν όλο αυτό περάσει . Να στερηθούμε τώρα το εγώ για να απολαύσουμε το μαζί χέρι-χέρι με αυτόν από αγαπάμε , ερωτευτήκαμε , μας έλειψε . Πρέπει να σεβαστούμε τον ιδρώτα κάποιων και να τον κάνουμε να είναι πιο ξεκούραστος , άλλωστε αυτό μας ζητάνε , να ξεκουραστούμε και να δυναμώσουμε για να έχουμε αντοχές να περάσουμε μαζί τους στιγμές που τώρα δεν μπορούμε
Σημειολογικά μια μέρα σαν αυτή που οι Έλληνες ιστορικά έδειξαν ομοψυχία καλούμαστε οι απόγονοι αυτών να πράξουμε το ίδιο ,ξέρουμε από μάχες που έγιναν σε βουνά και πότισαν με αίμα τούτο το χώμα , καιρός να δώσουμε την μητέρα των μαχών από το ζεστό περιβάλλον του σπιτιού μας για χάρη των ηρώων της καθημερινότητάς μας.
Άνθρωποι στην πρώτη γραμμή της μάχης , οι δικοί μας άνθρωποι
Γράφει η Αγνή Τσίπου
Αυτές τις δύσκολες μέρες που διανύουμε μια τηλεφωνική επικοινωνία στάθηκε η αφορμή να σκεφτώ, να αναρωτηθώ, αλλά και να θυμώσω.
Στην άλλη άκρη της γραμμής άκουγα μια μάνα γεμάτη ανησυχία να μου περιγράφει.
O γιος μου είναι γιατρός καθημερινά αντιμετωπίζει χιλιάδες περιστατικά, δεν τον βλέπω πια δεν γυρνά σπίτι δεν υπάρχει χρόνος για ξεκούραση.
Η μάχη είναι δύσκολη ένας ατελείωτος αγώνας να σωθούν όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Ανησυχώ για την υγεία του για την ζωή του .
Κλείνοντας την επικοινωνία μου μαζί της και επηρεασμένη από αυτά που είχα ακούσει, το μυαλό μου πήγε σε όλους αυτούς που δεν έχουν την πολυτέλεια να μείνουν σπίτι με τις οικογένειες τους και να προφυλάξουν τους εαυτούς τους, σε όλους αυτούς που το επάγγελμα τους η ηθική τους και ο όρκος τους, τους υπαγορεύει να προστατεύουν και να προφυλάσσουν όλους εμάς. Ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό με λιγοστά όπλα στην φαρέτρα τους αγωνίζονται νυχθημερόν να αντιμετωπίσουν χιλιάδες περιστατικά.
Ένας αγώνας μεταξύ ζωής και θανάτου.
Αναρωτήθηκα αν έχω το δικαίωμα να γκρινιάζω ενώ βρίσκομαι στη θαλπωρή του σπιτιού και της οικογένειας μου όταν για κάποιους αυτό είναι ανέφικτο.
Κάπου εκεί έξω κάποιες άλλες οικογένειες αγωνιούν για τα παιδιά τους.
Τα σώματα ασφαλείας, επιφορτισμένα με τη φύλαξη των συνόρων της χώρας.
Άνθρωποι στην πρώτη γραμμή της μάχης οι δικοί μας άνθρωποι.
Θύμωσα όταν κατάλαβα πόσοι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να μείνουν σπίτι τους και να προστατευόσουν τους εαυτούς τους, την ίδια στιγμή που εμείς και μπορούμε και καλούμαστε να το πράξουμε.
Θύμωσα με όλους αυτούς που δείχνουν μια ανεπίτρεπτη ασέβεια στην ανθρωπινή θυσία, γιατί το να προστατεύεις και να προφυλάσσεις τους άλλους βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια σου τη ζωή είναι θυσία. Η συνεισφορά τους μεγάλη και άξια.
Ένα ευχαριστώ αλλά και σεβασμός προς όλους αυτούς τους μικρούς σύγχρονους ήρωες τις καθημερινότητας μας είναι το ελάχιστο που μπορούμε να δείξουμε.
