Ένεση ανασυγκρότησης (Γράφει ο Βελώνης Θανάσης*)

Η κατάσταση στην χώρα μας τον τελευταίο καιρό είναι κάθε άλλο παρά ευχάριστη και δεν επιδέχεται περαιτέρω συζήτησης. Ούτε χρειάζεται, άλλωστε, να υπεραναλύουμε διαρκώς μια κατάσταση εθνικής κρίσης στον τομέα της υγείας με αρκετούς νεκρούς να έχουν ήδη προστεθεί στις ολέθριες συνέπειες της επικρατούσας πανδημίας. Μιας πανδημίας που, όσο άμεσες-εύστοχες κι αν ήταν οι δράσεις της ελληνικής κυβέρνησης, σίγουρα άφησε και αφήνει το στίγμα της στην ελληνική κοινωνία και την δημόσια υγεία. Στο τέλος της ημέρας ένα είναι βέβαιο: τίποτε δεν μετρά τόσο όσο η ανθρώπινη ζωή και αξία. Αξία η οποία θα πρέπει να τονίζεται συχνότερα, εντονότερα και από περισσότερους. Όπως και να έχει, η ιστορία γράφεται και δεν αλλάζει. Αυτό που οφείλουμε να απορροφήσουμε από την όλη κατάσταση είναι η θετική όψη του νομίσματος, το κρυμμένο μήνυμα πίσω από όλες τις κακουχίες που περνάει αυτό το διάστημα ο ελληνικός λαός.

Πριν μερικές ημέρες άκουσα σε δελτίο ειδήσεων μία από τις πιο θλιβερές φράσεις που έχω ακούσει. Την είπε Έλληνας γιατρός που εργάζεται σε νοσοκομείο του Μιλάνου: «Χάνονται άνθρωποι που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί». Δυστυχώς, κανένα υγειονομικό σύστημα στον κόσμο δεν είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει τέτοιου τύπου κρίσεις, χωρίς βέβαια αυτό να αποτελεί δικαιολογία για τις ελλείψεις που υπάρχουν στα δημόσια νοσοκομεία μας εδώ και χρόνια. Αυτός είναι κι ο λόγος, άλλωστε, που έχουν ληφθεί τόσο σκληρά μέτρα από την πολιτεία, καθώς η υπερφόρτωση ενός ήδη προβληματικού συστήματος δεν αναμένεται να φέρει θετικά αποτελέσματα. Δεν θα ήθελα, παρ’ όλα αυτά, να μείνω εκεί. Θα ήθελα να εστιάσω αλλού στο συγκεκριμένο άρθρο. Ο κατ’ οίκον περιορισμός είναι δυσκολότερος από ότι ακούγεται. Ταυτόχρονα, όμως, είναι η ευκαιρία του λαού για μια «ένεση ανασυγκρότησης». Με τον όρο «ανασυγκρότηση» δεν αναφέρομαι στην κοινωνική του διάσταση. Αναφέρομαι σε κάτι πιο βαθύ, πιο εσωτερικό. Ένα ερώτημα που με βασανίζει τις τελευταίες ημέρες είναι το παρακάτω: Είναι ουσιαστική η κοινωνική αλληλεπίδραση των ανθρώπων;

Η τεχνολογική εξέλιξη έδωσε απίστευτες δυνατότητες στον άνθρωπο, έκανε μακράν ευκολότερη την διαβίωση του. Ωστόσο, αναλογικά με το τι συμβαίνει με κάθε φάρμακο, έφερε μαζί της παθογένειες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της προηγούμενης παρομοίωσης αποτελεί η αποξένωση. Ο καθένας γνωρίζει για αυτή και για την κυριαρχική της τάση στην σύγχρονη ζωή. Το πρόβλημα είναι πως, άλλοτε από αφέλεια κι άλλοτε από επιλογή, της δίνουμε την απαραίτητη δύναμη να ορίζει τις ανάγκες και τις συνήθειες. Προσωπικά, συγκαταλέγω την έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων στην δεύτερη θέση της λίστας προβλημάτων σήμερα, πίσω μόνο από το οικολογικό.

Η συζήτηση και η «ανταλλαγή» μεταξύ των συνδιαλεγόμενων ανέκαθεν αποτελούσε χαρακτηριστικό γνώρισμα σοφίας-δημοκρατίας και θεωρώ πως η αξία της υποτιμάται. Εάν κάτι είναι αδιαπραγμάτευτο, αυτό είναι ότι μια κοινωνία που επιθυμεί να λέγεται δημοκρατική πρέπει την ίδια στιγμή να αποδεικνύει τον χαρακτήρα της. Αν αυτό το χρονικό διάστημα μας δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία, αυτή αφορά την αναθεώρηση της στάσης μας πάνω στο ζήτημα της επικοινωνίας. Άμα ξεχνάμε κάτι, αυτό είναι πως επικοινωνία και ανθρώπινη αξία είναι άρρηκτα συνδεδεμένες κι άμα κάτι δεν πρόκειται να μας εμποδίσει από το να αναθεωρήσουμε την στάση μας, αυτό είναι σίγουρα ο κορονοϊός.

Βελώνης Θανάσης

Κοζάνη 

Ηλεκτρολόγος Μηχανικός

Φοιτητής στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης