Αναμφίβολα τα δέντρα αντιπροσωπεύουν μεγάλες αρχές και αξίες του λαού μας από αρχαιοτάτων χρόνων. Δεν είναι τυχαίο ότι στα ιερά κείμενα του Χριστιανισμού, στην Αγία Γραφή πρωτίστως, τα δέντρα συνδέονται με υψηλότατα νοήματα της πίστης μας. Στην Γένεση καταγράφεται ότι ο Θεός ¨ εφητευσεν ο Θεός παράδεισον εν Εδέμ κατά ανατολάς¨, ένα περιβόλι με δέντρα δηλαδή, όπου στο μέσον του δέσποζε το « το Ξύλον (Δέντρο) της Ζωής», αλλά και το «Ξύλον (Δέντρο) του γινώσκειν καλόν και πονηρόν».
Ολάκερη η χαρά της άμεσης κοινωνίας Θεού και ανθρώπου, αλλά και η υπαρξιακή περιπέτεια της απομάκρυνσης από τον Θεό, διαδραματίζεται ανάμεσα σε δέντρα. Ο λαός μας αισθανόταν το βαθύτατο συμβολισμό που κομίζουν τα δέντρα για την πίστη του και, όταν έκτιζε εκκλησιές και εξωκλήσια τα στόλιζε με λογής, λογής δέντρα για να θυμίζουν, ότι η Εκκλησία είναι ο χαμένος Παράδεισος, ότι σε αυτήν βρίσκεται το «Ξύλον της Ζωής», ο Χριστός. Τα δέντρα δεν λογίζονταν χώρια από την Εκκλησιά, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της. Ήταν για τον λαό ιερά, αντιπροσώπευαν και την ιερότητα της φύσης, ως δημιουργίας του Θεού. Έτσι και οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι πατεράδες και οι μανάδες μας, όταν έκτισαν τον Ναό της Αγίας Μαρίνας σε ένα γυμνό λοφίσκο του Τσοτυλίου, με μύριες δυσκολίες και θυσίες, δεν παρέλειψαν να τον περιβάλλουν με έναν χορό αειθαλών δέντρων που τα ανάθρεψαν ποτίζοντάς τα, σαν να ήτανε παιδιά τους. Όπως στέκοταν εκτεθειμένα στο χώρο και το χρόνο, μαρτυρούσαν το ιδιαίτερο βίωμα των Τσοτυλιωτών, τον κόπο, τον μόχθο, τις χαρές, τις λύπες, τις προσδοκίες, τις δυσκολίες, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τα βάσανα και τις ελπίδες τους. Ορθώνονταν ως αδιάψευστοι μάρτυρες της ιστορίας του τόπου και των ανθρώπων του.
Δυστυχώς, πριν από λίγες μέρες, με πρωτοβουλία του προϊσταμένου ιερέα του Ιερού Ναού της Αγίας Μαρίνας, η εβδομηντάχρονη χορεία των δέντρων δεν υφίσταται πλέον. Μαζί τους, σαν να χάθηκε η μνήμη των ανθρώπων που τα φύτεψαν, που τα φρόντισαν, που χάρηκαν την σκιά τους, την χιονισμένη ομορφιά τους, που έπαιξαν ατελείωτες ώρες ανάμεσά τους…. Σαν να έσβησε η μνήμη όλων όσων μόχθησαν για να φτιάξουν την Αγιά Μαρίνα μας, ένα Παράδεισο… Σαν να σπιλώθηκε η ιερότητα του χώρου…. Σαν να βεβηλώθηκε το έργο των προγόνων μας… Ίσως, η άγνοια όλων των παραπάνω και το νεαρό της ηλικίας του ιερέα να του δικαιολογούν το ακαταλόγιστο. Όμως, υπήρξαν φωνές που προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Δεν εισακούσθηκαν. Μεθοδικά, επιδεικτικά και δυστυχώς ¨σύννομα¨ ολοκλήρωσε το ανοσιούργημα. Οι δικαιολογίες υπάρχουν, αλλά είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Η ουσία είναι πως το ¨ξεγύμνωμα¨ της Αγιά Μαρίνας ξεγύμνωσε, αποκάλυψε τις ανομολόγητες, αλλά πραγματικές διαθέσεις του νεαρού Αρχιμανδρίτη. Τη διάθεση, τη δίψα για εξουσία και δύναμη που κρύβονται κάτω από τις, ίσως, και καλές προθέσεις για ποιμαντική διακονία. Όμως η κοπή των δέντρων, παρά τις διαμαρτυρίες, μαρτυρά έπαρση και εγωισμό που δεν συνάδουν με το ταπεινό φρόνημα ενός πραγματικού ποιμένα. Η κοπή των δέντρων προδίδει την πρόθεση να επιδείξει πυγμή και κύρος, καταστρέφοντας το έργο άλλων. Θέλει να επιδείξει ίδιον έργο, χτίζοντας στα συντρίμμια που ο ίδιος δημιούργησε. Η κοπή των δέντρων είναι η λήθη με την οποία θέλει να εξαφανίσει την αλήθεια της προσφοράς άξιων προκατόχων του, για να ¨φαντάξει¨ η δικιά του, τάχα, προσφορά. Η κοπή των δέντρων μαρτυρά ότι ο ίδιος υποκύπτει στο Δεύτερο Πειρασμό του Χριστού, σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Λουκά. Τα δέντρα και κομμένα είναι μάρτυρες….., η αλήθεια δεν κόβεται…
Αριστοτέλης K. Παπαϊωάννου Θεολόγος – MSc Βιολογίας Περιβάλλοντος
Ετσι ακριβως,απλα κι αληθινα!
οι μνημες αγαπητε δεν κρατιουνται απο τα δεντρα μονο οι μνημες οπως λεει ο μεγαλος κοντογλου κρατιουνται μεσα στις καρδιες μας οταν σε αυτες βασιλευει η ομοουσια τριαδα γιατι δι αυτης τα παντα εγιναν και δι αυτης τα παντα συντηρουνται,εμεις δυστηχως φτασαμε στο σημειο να λατρευουμε την κτιση παρα τον κτισαντα και γι αυτο οι ανθρωπινες κοινωνιες απογυμνωθηκαν οχι απο υλικα δεντρα αλλα απο πνευματικες αξιες
Μπράβο Τέλη
Πες τα Χρυσοστομε!
Για ηρεμήστε λίγο,που από ένα κόψιμο δέντρων βγάλατε τον πατέρα Τιμόθεο εγωιστή
Η αλήθεια είναι πικρή και πονάει σε μερικούς
αντι να εκτιμησουν και να δοξαζουν τον θεο νυχτα και ημερα που εχουν τετοιον ιερεα αλλα τι να πεις τα λεει ολα το ω λαε μου τι εποιησασε και τι μι ανταπεδωκας
αγνοηση του ποιμνίου.
Ευγε.
21.45 καλύτερα να μασας παρά να γράφεις!αγράμματε θα μας κάνεις και κήρυγμα!όλη την νύχτα θα προσευχόμαστε για τον παπά;τόσο σε κόβει!
Μπραβο Τελη.
Ετσι ακριβώς ειναι.
21 και 45 προσεχε μην σε πνιξει η δαιμονοκινητη κακια σου ειναι κακος συμβουλος
Λυπάμαι που γύρω μου υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το δέντρο και δεν βλέπουν το δάσος. Ο πάτερ κάποιο λόγο θα είχε ας ρωτήσουν λίγο δεν είναι κακό. Λείπαμε αλήθεια
Ε ρα θα φύτεψν αλλα..
Kαι θα μεγαλώσουν σε 40 χρόνια.
Πάντως δεν άφησε ούτε ένα.
Εκείνα τα ζωντανά έλατα που έστεκαν καμαρωτά και αγέρωχα και φάνταζαν από κάθε γωνία του Τσοτυλιου!
Δεν λυπήθηκε ούτε τα σκιουρακια και τις καρδερίνες που φώλιαζαν στην αγκαλιά τους.
Κρίμα, πολύ κρίμα!
Μη ανησυχεις λενε θα φυτεψουν αλλα [γιατι?] σε ορισμενο υψος! για να φαινεται η εκκλησια? Αρα βγαινει το συμπερασμα πως ολο κι ολο ηταν να “φανταξει” η εκκλησια “τους”
η εκκλησια μας μαθε πρωτα τι εστι ορθοδοξια και υστερα γραφε 10 και 10
Για πες μας εσυ που ξέρεις.
Ένας άλλος Γεράσιμος Δώσσας του Μιχαήλ-ο προηγούμενος σχολιαστής είναι του Σοφοκλή-, έχοντας υπόψη ότι μια τέτοιου είδους και τέτοιας έκτασης “υλοτομία” είναι προφανώς εξοπλισμένη με όλα τα νόμιμα παραστατικά, αλλά, επίσης, ότι η εξάρτυση της νομιμότητας δεν είναι επαρκής ηθικοκοινωνική θωράκιση, αναζήτησε σε γνωστό ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου έναν διαφορετικό σχολιασμό για τα πεύκα και τα έλατα που στόλιζαν τον περιβάλλοντα χώρο της Αγίας Μαρίνας. Χωρίς να συμμερίζεται χαρακτηρισμούς, θετικούς ή αρνητικούς που αναφέρονται στα προηγούμενα σχόλια, αλλά με την ιδέα ότι το ποίημα εκφράζει μια πτυχή της ψυχοσύνθεσης του ελληνικού λαού, το παραθέτει:
Τὰ ψηλὰ βουνὰ
α’ έκδοση, 1918
Συγγραφέας: Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Ἡ κατάρα τοῦ πεύκου
«Γιάννη, γιατί ἔκοψες τὸν πεῦκο;
γιατί; γιατί;»
—«Ἀγέρας θάναι» λέει ὁ Γιάννης,
καὶ περπατεῖ.
Ἀνάβει ἡ πέτρα, τὸ λιβάδι
βγάνει φωτιά·
νάβρισκε ὁ Γιάννης μιὰ βρυσούλα,
μιὰ ρεματιά!
Μὲς στὸ λιοπύρι, μὲς στὸν κάμπο
νὰ ἕνα δεντρί…
Ξαπλώθη ὁ Γιάννης ἀποκάτου
δροσιὰ νὰ βρῆ.
Τὸ δέντρο παίρνει τὰ κλαδιά του
καὶ περπατεῖ!
«Δὲ θ’ ἀνασάνω» λέει ὁ Γιάννηςˑ
«γιατί; γιατί;»
2
—«Γιάννη, ποῦ κίνησες νὰ φτάσης;»
—«Στὰ Δυὸ χωριά».
—«Κι ἀκόμα βρίσκεσαι δῶ κάτου;
Πολὺ μακριά!»
—«Ἐγὼ πηγαίνω, ὅλο πηγαίνω.
Τί ἔφταιξα γώ;
Σκιάζεται ὁ λόγκος καὶ μὲ φεύγει,
γι’ αὐτὸ εἶμαι δῶ.
»Πότε ξεκίνησα; Εἶναι μέρες…
γιὰ δυὸ, γιὰ τρεῖς…
Ὁ νοῦς μου σήμερα δὲν ξέρω,
τ’ εἶναι βαρύς».
—«Νὰ μιὰ βρυσούλα, πιὲ νεράκι,
νὰ δροσιστῆς».
Σκύβει νὰ πιῆ νερὸ στὴ βρύση,
στερεύει εὐθύς.
3
Οἱ μέρες πέρασαν κι οἱ μῆνες,
φεύγει ὁ καιρός·
στὸν ἴδιον τόπο εἶν’ ὁ Γιάννης
κι ἂς τρέχη ἐμπρός…
Νὰ τὸ χινόπωρο, νὰ οἱ μπόρες!
μὰ ποῦ κλαρί;
Χτυπιέται ὀρθὸς μὲ τὸ χαλάζι,
μὲ τὴ βροχή.
4
«Γιάννη, γιατί ἔσφαξες τὸ δέντρο
τὸ σπλαχνικό,
πούρριχνεν ἴσκιο στὸ κοπάδι
καὶ στὸ βοσκό;»
»Ὁ πεῦκος μίλαε στὸν ἀέρα
—τ’ ἀκοῦς; τ’ ἀκούς;—
καὶ τραγουδοῦσε σὰ φλογέρα
στους μπιστικούς.
»Φρύγανο καὶ κλαρὶ τοῦ πῆρες,
καὶ τὶς δροσιές,
καὶ τὸ ρετσίνι του ποτάμι
ἀπ’ τὶς πληγές.
»Σακάτης ἤτανε κι ὁλόρθος,
ὡς τὴ χρονιὰ
ποὺ τὸν ἐγκρέμισες γιὰ ξύλα,
Γιάννη φονιά!»
5
—«Τὴ χάρη σου, ἐρημοκλησάκι,
τὴν προσκυνῶˑ
βόηθα νὰ φτάσω κάποια ὥρα
καὶ νὰ σταθῶ…
»Ἡ μάνα μου θὰ περιμένη
κι ἔχω βοσκή…
κι εἶχα καὶ τρύγο… Τί ὥρα νάναι
καὶ τί ἐποχή;
»Ξεκίνησα τὸ καλοκαίρι
—νὰ στοχαστῆς—
κι ἦρθε καὶ μ’ ἦβρεν ὁ χειμῶνας
μεσοστρατίς.
»Πάλι Ἁλωνάρης καὶ λιοπύρι!
πότε ἦρθε; πῶς;
Ἅγιε, σταμάτησε τὸ λόγκο
ποὺ τρέχει ἐμπρός.
»Ἅγιε τὸ δρόμο δὲν τὸν βγάνω
—μὲ τί καρδιά;—
Θέλω νὰ πέσω νὰ πεθάνω,
ἐδῶ κοντά».
6
Πέφτει σὰ δέντρο ἀπ’ τὸ πελέκι…
Βογκάει βαριά.
Μακριά του στάθηκε τὸ δάσος,
πολὺ μακριά.
Ἐκεῖ τριγύρω οὔτε χορτάρι
φωνὴ καμιά.
Στ’ ἀγκάθια πέθανε, στὸν κάμπο,
στὴν ἐρημιά.
Αντί να μαλώνετε διαδικτυακά, κινηθείτε δικαστικά να λάμψει η αλήθεια.