Ολόκληρη η οικογένεια σκυμμένη πάνω απ’ το μικρό λουλουδιασμένο χωράφι. Η Νίτσα, ο Θοδωρής, τα παιδιά τους. Με ένα κοφίνι, μ’ έναν κουβά, γερμένοι πάνω απ’ τα ντελικάτα λουλούδια του κρόκου. Είναι η εποχή που τα φαινομενικά γυμνά χρυσοχώραφα της Κοζάνης, ξαφνικά ζωντανεύουν, ντύνονται με εκείνο το ιδιαίτερο μαβί χρώμα κι όλοι αφήνουν κάθε άλλη ασχολία για να συλλέξουν έγκαιρα τα πολύτιμα λουλούδια. Ο κρόκος δεν περιμένει. Αυτός καθορίζει τον χρόνο κι όλοι καλοδέχονται την ανθοφορία του κι ας είναι απ’ τις πλέον δύσκολες και επίπονες συγκομιδές. Από λουλούδι σε λουλούδι, χωρίς να σηκώσουν κεφάλι, να τα προλάβουν ανοικτά πριν “γεμίσει” η μέρα.
Είναι… ασέβεια να ζεις στην Κοζάνη και να μην αποκτήσεις μια εμπειρία απ’ τον μόχθο και την επιμονή αυτών των ανθρώπων. Να πατήσεις το μαλακό χώμα στα κροκοχώραφα, να απολαύσεις το λεπτό άρωμα που αναδύουν, να θερίσεις τα λουλούδια τους, ακριβώς εκεί που τελειώνουν τα πέταλα κι όχι παρακάτω, να βλέπεις το κοφίνι να γεμίζει και πριν τα μαράνει ο χρόνος, όσο ακόμη είναι ζωντανά, να τρέξεις στο λιχνιστήρι για να ξεχωρίσεις τα πέταλα απ’ τους στήμονες. Συλλογή, λίχνισμα, καθάρισμα, μπουράτισμα, στέγνωμα και πάλι καθάρισμα, για να μείνουν μονάχα τα λεπτά κόκκινα στίγματα. Μια διαδικασία χωρίς σταματημό, συνεχής, χωρίς αναβολή, για τις λίγες εβδομάδες που κρατάει η ανθοφορία του κρόκου και πριν αρχίσει η προσεκτική διαδικασία της αποξήρανσης.
Είδα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι, τα χέρια να αδιαφορούν για τα τσιμπήματα των μελισσών και το κορμί να υποκλίνεται στο χώμα, άπειρες φορές, χωρίς να σκέφτεται την κόπωση. Είδα την ικανοποίηση όταν το μεγάλο κοφίνι γέμιζε και την ανακούφιση όταν το λιχνιστήρι χώριζε τα πέταλα απ’ τις μικρές κόκκινες ανθοκεραίες, τον ύπερο του άνθους.
Κάθε φορά που αγοράζετε κρόκο Κοζάνης, τον ΠΟΠ θησαυρό της Μακεδονικής γης, να θυμόσαστε ότι δεν είναι απλά μερικά κόκκινα αρωματικά στίγματα σε ένα βαζάκι. Είναι η καρδιά χιλιάδων λουλουδιών. Είναι ο μόχθος, η αγάπη, η κουλτούρα και ο πολιτισμός ενός τόπου και τ
Κάτι για την ΑΝΚΟ θα γράψετε; Αν εκδώσετε βιβλίο για τον κρόκο να το αγοράσουμε.
Δεν είναι κακό που η κυρία Νάμινι εξωτερικεύει τα συναισθήματά της γνωρίζοντας την περιοχή.Δεν τα δημοσιεύει στον τύπο αλλά στα social media, δικαίωμά της όπως και του καθενός να γράφει αυτό που βλέπει και αισθάνεται. Κάτι που σιγουρα δεν έκανε ο προκάτοχός της!
Νά ήταν και φιλόξενοι άνθρωποι οι Κοζανίτες και οι πέριξ δηλ τά χωριά..
ΑΦΙΛΟΞΕΝΟΙ._ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ….
Γεια σου Γιώργο με την επιλογή σου. Κάτσε να δούμε τι θα κάνει και η συγκεκριμένη
Άλλα τα λόγια και άλλα τα έργα .