15 χρόνια από το θάνατο τού Κωνσταντίνου Ε. Σιαμπανόπουλου (1923-2005): “Δίδαξε δημιουργώντας αθάνατα έργα για την πατρίδα και την κοινωνία” (Γράφει η Βασιλική Ιωάννου Τσιτούρα)

Αργά το βράδυ της 25^ης Νοεμβρίου 2005 ξεκίνησε το ταξίδι του για την αιωνιότητα ο φλογερός Διδάσκαλος του Γένους του 20^ου αιώνα, Κωνσταντίνος Σιαμπανόπουλος. Φιλόπατρις, οραματιστής, εμπνευστής και δημιουργός μεγαλόπνοων έργων, τα οποία τον κατέταξαν στους αθάνατους, παρέμεινε νέος στην ψυχή και την καρδιά δρώντας στο παρόν, εμπνεόμενος από το παρελθόν, ατενίζοντας το μέλλον. Έφυγε όρθιος, ενώ σχεδίαζε την επόμενη δημιουργική του ημέρα.

Δίδαξε με το βαρυσήμαντο πολύπλευρο έργο του ότι τα Γράμματα, οι γνώσεις και οι σπουδές είναι αναγκαία εφόδια για τη ζωή, αλλά, για να δώσουν αξία στη ζωή, πρέπει να συνδυάζονται με τις ηθικές αρετές, με την πίστη στο Θεό, με την αγάπη για το συνάνθρωπο, με την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, με τη συνέπεια και την υπευθυνότητα. Ο ίδιος εργάσθηκε πέρα και πάνω από το καθήκον ανιδιοτελώς και δίδαξε ότι χωρίς προσήλωση στο καθήκον, καθήκον προς τον εαυτό και την οικογένεια, την κοινωνία και την πατρίδα, δεν υπάρχει αντίστοιχο δικαίωμα.

Ερεύνησε, μελέτησε, συνέγραψε, διέσωσε, διατήρησε την ιστορική και πολιτιστική παράδοση του πατρίδας, της Μακεδονίας, της Ελιμειώτιδας γης, του Ν. Κοζάνης, της έδωσε σάρκα και οστά μέσα από τα έργα του και τη μεταλαμπάδευσε στις νεότερες γενιές. Από τα πρώτα χρόνια του διορισμού του στη δημόσια εκπαίδευση στο πολυπληθές σχολείο της Αιανής, στα χρόνια που η Ελλάδα προσπαθούσε να αναγεννηθεί, εμφύσησε στους μαθητές και σε όλη την τοπική κοινωνία την αγάπη και τον σεβασμό στην ιστορία και το περιβάλλον. Κάτω από την καθοδήγησή του οι μαθητές και οι γονείς μετέτρεψαν έναν τόπο μέχρι τότε γυμνό, μελαγχολικό με λιμνάζοντα νερά, αλλά ευλογημένο, σε καταπράσινο παράδεισο, βελτιώνοντας έτσι την υγεία και τη ζωή των κατοίκων. Δίδαξε την αξία των αρχαιολογικών ευρημάτων στην ιστορία και τον πολιτισμό και συνέβαλε καθοριστικά, ώστε να μπει η αρχαιολογική σκαπάνη και να αποκαλυφθούν οι θησαυροί της περιοχής, ενώ δημιούργησε με τους μαθητές του την πρώτη αρχαιολογική έκθεση βάζοντας έτσι τα θεμέλια για την ίδρυση του Μουσείου Αιανής. Αυτές οι δραστηριότητες προώθησαν παράλληλα τη συμφιλίωση των κατοίκων, τη συνεργασία και συμμετοχή τους σε κοινωφελή έργα.

Έδωσε την ευκαιρία στα άτομα που δεν είχαν αποκτήσει απολυτήριο Δημοτικού να φοιτήσουν στο Νυχτερινό σχολείο, στο οποίο δίδαξε χωρίς αμοιβή με τη συνοδοιπόρο στη ζωή και στο επάγγελμα σύζυγό του, Βασιλική Στάθη. Έχοντας πάντα στο νου την έγνοια για το μέλλον των μαθητών του μερίμνησε, ώστε να λειτουργήσουν σχολές ταχύρρυθμης εκπαίδευσης για να εκπαιδευτούν στο επάγγελμα του μαραγκού και του κτίστη οι μαθητές που δε συνέχισαν τις σπουδές τους, δίνοντάς τους προοπτική για επαγγελματική αποκατάσταση.

Ως ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος του Συνδέσμου Γραμμάτων και Τεχνών Ν. Κοζάνης ο Κωνσταντίνος Σιαμπανόπουλος αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της δράσης του στη δημιουργία του αριστουργήματος που κοσμεί την πόλη μας, το Ιστορικό Λαογραφικό Μουσείο και Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κοζάνης και σε όλες τις δραστηριότητες του Συνδέσμου. Πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Μουσείου του Μακεδονικού Αγώνα στο Βούρινο, όπου ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να μελετήσει την τοπική ιστορία μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, δημιούργημα της έμπνευσής του.

Αναγνωρίζοντας ότι τα μεγάλα ποιοτικά έργα που ωφελούν την κοινωνία είναι αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας, δεν έπαυε να τιμά, να μνημονεύει, να επαινεί και να ευγνωμονεί όλους τους συνεργάτες του, την Πολιτεία, τους εκπροσώπους της Νομαρχιακής και Δημοτικής Αρχής, τους μαθητές και τους γονείς, τους δωρητές, τους ευεργέτες και τους εθελοντές, οι οποίοι ενστερνίσθηκαν το όραμά του και συνέδραμαν στην υλοποίηση όλων των έργων. Χάραξε σε μαρμάρινες στήλες τα ονόματα όλων των ευεργετών, για να μείνουν στους αιώνες και να αποτελέσουν παρώθηση, κίνητρο για εθελοντισμό και προσφορά στην πατρίδα και την κοινωνία.

Κάθε δράση τη μελετούσε με λεπτομέρεια πριν από την υλοποίησή της. Συμβουλεύονταν πάντα ανθρώπους του πνεύματος, εμπειρογνώμονες, μηχανικούς, εργάτες, τεχνίτες, τους συνεργάτες του, ώστε να είναι τα έργα χρήσιμα και αψεγάδιαστα. Οι ομιλίες που εκφωνούσε και οι εκδηλώσεις που οργάνωνε ενέπνεαν, δίδασκαν. Οι ξεναγήσεις που έκανε στους επισκέπτες των Μουσείων έδιναν πνοή στα εκθέματα. Το έργο του τιμήθηκε, εξυμνήθηκε, βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, από τις Αρχές του τόπου, από πολιτιστικούς συλλόγους, από τους μαθητές του, από όλη την κοινωνία, αλλά και επικρίθηκε από λίγους. Την καλοπροαίρετη κριτική τη λάμβανε σοβαρά υπόψη. Τα άδικα ανεδαφικά επικριτικά σχόλια που δε συνοδεύονταν από προτάσεις για δράση τον θύμωναν, αλλά δεν έσβηναν τη φλόγα της δημιουργίας. Συνέχισε να εργάζεται αδιάκοπα, ακόμη κι όταν βίωσε τον απόλυτο πόνο με την απώλεια της μοναχοκόρης του.

Σήμερα οι διδαχές και παραινέσεις σπουδαίων διδασκάλων σαν τον Κωνσταντίνο Σιαμπανόπουλο είναι τόσο επίκαιρες όσο και διαχρονικές. Οι συγκυρίες που βιώνουμε μας καλούν να δώσουμε περισσότερη αξία στη ζωή, να ενσωματώσουμε τις επιστημονικές γνώσεις και συμβουλές των ειδικών στις ηθικές αρετές μας και να καλλιεργήσουμε την έγνοια για τον συνάνθρωπο. Να αντιληφθούμε ότι η υγεία και η ευημερία μας εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την υγεία και ευημερία των άλλων και με σεβασμό στον εαυτό και στους άλλους, να εφαρμόσουμε την υπευθυνότητα και την πειθαρχημένη πειθαρχία, η οποία απορρέει από την ορθή και δίκαιη σκέψη και την προσαρμοστικότητα στις νέες συνθήκες. Γιατί κανείς δεν περισσεύει. Η επόμενη ημέρα θα πρέπει να βρει παρούσες όλες τις γενιές, τους νέους,τους μεσήλικες,τους ηλικιωμένους, στην προσπάθεια για την πρόοδο και την ευημερία του τόπου.

Βασιλική Ιωάννου Τσιτούρα

Σχολική σύμβουλος, πρώτη Δ/ντρια του Σ.Δ.Ε. Κοζάνης, Εκπαιδευτικός