Για να διευκρινιστεί ΑμεΑ σημαίνει Άτομα με Αναπηρία και όχι άτομα με ειδικές ανάγκες. Οι ανάγκες είναι ίδιες για όλους τους ανθρώπους και αφορούν κυρίως φαγητό, ασφάλεια, στέγαση, συναισθηματική κάλυψη.
Ο,τι χρειάζεται ο καθένας για να επιβιώσει.
Όταν λέμε άτομο με αναπηρία εννοούμε ένα άτομο που γίνεται μη ικανό εξαιτίας εξωτερικών συνθηκών και όχι ανίκανο εξαιτίας της σωματικής βλάβης που έχει ( είτε εκ γενετής, είτε επίκτητη).
Αυτά θα έπρεπε να είναι δεδομένα.
Κάποιοι μας θεωρούν ήρωες. Κάποιοι δείχνουν το θαυμασμό τους, κάποιοι άλλοι τη λύπη και τη συμπόνια τους. Προσωπικά και δεν μπορώ να μιλήσω εξ ονόματός κανενός άλλου, τίποτα από αυτά δεν με εκφράζει. Δεν έχω υπάρξει ποτέ μου ηρωίδα. Δεν βγάζω φτερά για να πετάξω για να ανέβω ένα σκαλοπάτι, δεν λαμπυρίζω στο σκοτάδι, δεν έχω υπερδυνάμεις. Παλεύω καθημερινά, όπως και όλοι σας με ότι εμπόδιο προκύψει. Όταν δεν έχεις διαφορετική επιλογή, τότε απλά βρίσκεσαι μπροστά τους και κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Ίσως ορισμένοι βέβαια δεν περίμεναν ότι είμαστε αρκετά δυνατοί για να τα ξεπεράσουμε και ίσως μας λυπούνται, γιατί μας βλέπουν ως διαφορετικούς και όχι ως ίσους. Τα εμπόδια όμως που αφορούν την αναπηρία, συνήθως μπαίνουν από τους συνανθρώπους μας, την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά και το δομημένο περιβάλλον. Και μέσα σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και η αναπηρία, η οποία δεν είναι ορατή με γυμνό μάτι, αλλά υπάρχει και είναι δυνητικά επιβλαβής με επιπτώσεις στην ψυχική υγεία και στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Μια καθημερινότητα κατά τη διάρκεια της πανδημίας τόσο διαφορετική για όλους, πολύ περισσότερο όμως για τα ΑμεΑ όλου του κόσμου, που είναι αντιμέτωπα, εκτός από την απομόνωση και με τη διαφορετική ρουτίνα, με τις μειωμένες υπηρεσίες, με τις δυσκολίες πρόσβασης στα συστήματα υγείας, θεραπείας, εργασίας. Γι αυτό και λόγω της ημέρας θέλω να υπενθυμίσω ότι η ισότιμη πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία στην κοινωνία, στην εργασία, στην περίθαλψη, στη διασκέδαση, στον έρωτα, στην συντροφικότητα, στην εκπαίδευση, στη ΖΩΗ είναι δικαίωμα τους και υποχρέωση των πολιτισμένων κοινωνιών και των ευνομούμενων κρατών να τους το παρέχει.
Η πανδημία ήρθε και μας απέδειξε ότι κανείς δεν είναι άτρωτος. Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση! Ας αλλάξουμε επιτέλους τρόπο σκέψης και δράσης. Ας ξεκινήσουμε από σήμερα να σκεφτόμαστε περισσότερο τον συνάνθρωπο, τον διπλανό μας, π.χ. φορώντας τη μάσκα μας, μην κλείνοντας ράμπες και διαβάσεις (… και τόσα άλλα) και γενικότερα προσπαθώντας να μην δημιουργούμε προβλήματα εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν!
Όχι μόνο σήμερα όμως, αλλά κάθε μέρα!
Ζήσια Παρασκευά- Φωτογραφία του Αργύρη Καραμούζα
