Ένα ελληνικό ντοκιμαντέρ θριαμβεύει στο εξωτερικό. Ο λόγος για τις “Υφάντρες” του Δημήτρη Κουτσιαμπάσακου που έλαβαν το βραβείο Mediterranean Memories στο PriMed – le Festival de la Méditerranée en images στη Μασσαλία της Γαλλίας. Η ταινία έγινε με χρηματοδότηση του Κτήματος Γεροβασιλείου που στηρίζει τον πολιτισμό έμπρακτα με δράσεις εντός και εκτός του κτήματος.
Όλα ξεκίνησαν πριν από μερικά χρόνια όταν ο Δ. Κουτσαμπασάκος επισκέφθηκε τη Βλάστη. Εκεί είδε για πρώτη φορά το «Σουηδικό», όπως αποκαλούν οι κάτοικοι της περιοχής το εργοστάσιο που λειτούργησε με την στήριξη της εθελοντικής οργάνωσης ΙΜ, και εντυπωσιάστηκε από την ιστορία του αποφασίζοντας με την στήριξη του Βαγγέλη και της Σόνιας Γεροβασιλείου, οι οποίοι έχουν στενούς δεσμούς με την Βλάστη, να κάνει μια ταινία για αυτή την ιστορία.
Μάλιστα – πέρα από την Βλάστη – ο Δ. Κουτσιαμπασάκος ταξίδεψε στη Σουηδία όπου επισκέφτηκε και την ΙΜ, η οποία υπάρχει ακόμη, ανακαλύπτοντας ένα πλούσιο και ανεκτίμητο φωτογραφικό αρχείο. Το υλικό αυτό καθώς και μια σειρά από προφορικές μαρτυρίες ηλικιωμένων κατοίκων της περιοχής, μας ταξιδεύει στη Βλάστη της Κοζάνης την δεκαετία του ’60, εποχή κατά την οποία η Σουηδική φιλανθρωπική οργάνωση ΙΜ δημιούργησε το εργοστάσιο υφαντών αξιοποιώντας την τοπική παράδοση της περιοχής.
Το πρότυπο αυτό κέντρο υφαντικής, που λειτούργησε για περισσότερα από 20 χρόνια, μηδένισε την τοπική ανεργία εξασφαλίζοντας μάλιστα εργασία στις γυναίκες της Βλάστης και ανοίγοντας παράλληλα τους ορίζοντες των κατοίκων σε μια εποχή κατά την οποία η ελληνική ύπαιθρος άδειαζε από ανθρώπινο δυναμικό λόγω της μετανάστευσης και της μετακίνησης προς τα μεγάλα αστικά κέντρα. Η κάμερα του Κουτσιαμπασάκου μπαίνει στους χώρους του μαζί με τις υφάντρες. Το κοντράστ με τα χρόνια της νιότης, οι αργαλειοί, τα νήματα στην ανεμώνη, τα πολύχρωμα κουβάρια. Ένα χρονικό που προσφέρει μια γλυκόπικρη ματιά, διατυπώνοντας καίρια ερωτήματα σχετικά με την ανάπτυξη της ελληνικής υπαίθρου.
Να σημειωθεί πως οι Υφάντρες είχαν προβληθεί τον Μαϊο του 2020 και στο διαδικτυακό 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης κερδίζοντας τόσο την αγάπη των θεατών όσο και αρκετές θερμές κριτικές.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος με αφορμή την βράβευση της ταινίας μέσα από την σελίδα του στο facebook απευθύνει “ένα μεγάλο ευχαριστώ στους κατοίκους του πανέμορφου χωριού Βλάστη, στην Κοζάνη και στις υφάντρες του για την εμπιστοσύνη τους”.
Το 1963, η σουηδική ανθρωπιστική οργάνωση ΙΜ ιδρύει στη Βλάστη, ορεινό χωριό του νομού Κοζάνης, ένα πρότυπο κέντρο υφαντικής. Για είκοσι πέντε χρόνια αυτό το διαπολιτισμικό εγχείρημα θα στηρίξει τις γυναίκες της κοινότητας, αλλά και αυτόν τον προικισμένο τόπο που δοκιμάστηκε σκληρά από τους πολέμους, τη φτώχεια και την εγκατάλειψη. Ένα χρονικό που προσφέρει μια γλυκόπικρη ματιά, διατυπώνοντας καίρια ερωτήματα σχετικά με την ανάπτυξη της ελληνικής υπαίθρου.
Ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος γεννήθηκε το 1967 στο Αρματολικό Τρικάλων. Σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στο Πανρωσικό Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Μόσχας (VGIK). Έχει σκηνοθετήσει για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο ντοκιμαντέρ, σειρές, μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες, ενώ δουλειές του έχουν βραβευτεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Σκηνοθεσία:
Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
Σενάριο:
Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
Διεύθυνση φωτογραφίας:
Κωνσταντίνος Γεωργούσης
Μοντάζ:
Βαγγέλης Κατσαρός
Μουσική:
Βαγγέλης Φάμπας
Παραγωγή:
Κτήμα Γεροβασιλείου
Παραγωγός/Παραγωγοί:
Βαγγέλης Γεροβασιλείου
Φορμάτ:
DCP
Χρώμα:
Έγχρωμο
Χώρα Παραγωγής:
Ελλάδα
Έτος Παραγωγής:
2020
Διάρκεια:
54΄
Επικοινωνία:
Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, [email protected]
Πηγή: https://parallaximag.gr/
