Σαν σήμερα, 24 Οκτωβρίου 2007, έφυγε από κοντά μας ο θείος μου Μιχάλης Κουρκούτας, με καταγωγή από τα Νάματα Βοΐου Κοζάνης και διά βίου πολυσχιδή δράση στη Ρωσία, στην Κοζάνη, στην Πτολεμαΐδα, σε όλη την Ελλάδα… Τότε είχα γράψει αυτό το ποίημα… “Του μισεμού”, άλλως “Η μνήμη ποτέ δεν πεθαίνει”…
Στο θείο μου, Μιχάλη Κουρκούτα
Γεμάτη η ζωή σου
Σαν πανσέληνος
Φωτεινή
Στο σκοτάδι αυτού του κόσμου
Ταραχώδης
Σαν της θάλασσας το κύμα
Περιπέτεια και χαλάζι
Άνεμος κι αγιάζι
Ήλιος και βροχή κι ουράνιο τόξο
Εσύ, ζωή που έσταζες
Στο διάβα σου,
Αεικίνητος, Αέναος, Αείμαχος, Αείπνοος.
Ακτινοβολούσες
Τόση ζωντάνια
Δε χωράει σε μια ζωή
Για σένα
Όνομα δεν είχε ο τόπος. Δεν είχε πυξίδα
Παντού ανθούσες την ελπίδα
Σ’ ανοιχτούς ορίζοντες
Γενναία παρουσία
Μύηση στη ζ ω ή
Ήσουν εκεί κάθε φορά
Να συντροφεύεις τους δικούς
Αυτών που μίσεψαν
Με λόγια παρηγοριάς
Λόγια αληθινά
Λόγια από καρδιάς
Τώρα που μισεύεις
Δ ε ν ε ί σ α ι ε δ ώ
Να πεις τα λόγια
Να σφίξεις το χέρι
Να απαλύνεις
Τον πόνο του χαμού
Η θύμησή σου,
αγαπημένε,
Ζωγραφιά στη μνήμη
Στην ψυχή μου καταλύτης
Αρνούμαι
Το ξέπνοο τέλος ν’ αντικρίσω
Την άτρωτη ορμή σου
Θά ‘χω συντροφιά μου
Νικολέττα Ε. Κουρκούτα
Πολύ συγκινητικό Νικολέτα!
Να τον θυμάστε με αγάπη τον θείο σας.
Σύμπτωση: προχθές που πήγα για μάθημα σε ένα τμήμα της Πτολεμαΐδας και ανέφερα ότι κατάγομαι από τα Νάματα μία κυρία μου είπε ότι τον είχε καθηγητή και ήταν πάρα πολύ καλός! Τον θυμάται πολύ έντονα για το πόσο τους βοήθησε να “ανοίξουν” το μυαλό τους!
Αναστασία Σιλιάφη
Τάσα μου σ’ ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι και συγκινούμαι που άφησε τόσο ζωηρά τα ίχνη του..! Να είσαι καλά ?
Μπράβο σας . Αιώνια η μνήμη του. Τον είχαμε καθηγητή στο μάθημα της Ιστορίας το 1975 στην έκτη γυμνασίου. Πολυμαθής , μεταδοτικός και απολαυστικός. Ένας από τους πιο θετικούς ανθρώπους που γνώρισα.
Σας ευχαριστώ για τα λόγια σας. Χαίρομαι που τον γνωρίζατε. Να είστε καλά!
Ένας από τους μεγάλους ανθρώπους του τόπου!
Καλό Παράδεισο!
Σας ευχαριστώ!
Ένας σπουδαίος άνθρωπος, μεγάλος δάσκαλος, καμάρι της κοινωνίας μας. Νομίζω αυτός και αρκετοί άλλοι δεν έχουν τιμηθεί από την πόλη όσο πρέπει. Μόνο ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Χορν ήταν καλοί για την Κοζάνη?
Σας ευχαριστώ…πόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια σας!
ΔΑΣΚΑΛΟΣ! Με όλα όσα σημαίνει αυτή η λέξη! Το 1974-1975 στο Βαλταρώρειο Γυμνάσιο στο μάθημα Ιστορίας που τον είχαμε, δεν βγαίναμε διάλειμμα, θέλαμε να μας μιλάει κι άλλο! Πάντα τον θυμόμαστε!
Εξαιρετικές αυτές οι θύμησες…σας ευχαριστώ!
Όλοι όσοι τον ειχαμε ΔΑΣΚΑΛΟ θα τον θυμόμαστε με αγάπη.ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ,!!