Αγαπητοί φίλ΄ΜFB (Μιta fάτσα-blioυκιώτις), θαρρώ ήταν του καλουκαίρ΄του 2000 μπουρεί κι του ΄01, τα σας γιλάσου. Παραθέρζα μι τ΄γυναίκα μ΄σην Τουρών΄τ΄ς Χαλικιδικής, μιάν είνι η Τουρών΄κι μιάν η Χαλκιδική, τα γράφου έτσια αναλυτικά μην τυχόν κι μπιρδιφτίτι. Τα μι πείς γιατί υπάρχ΄κι άλλ΄Τουρών΄; Που να ξέρου, ιγώ πάντους σην Τουρών΄τ΄ς Χαλκιδικής παραθέρζα. Υπάρχ΄όμως η Κουρών΄τ΄ς παλιάς Ιλλάδας, ικεί σιακάτ΄σην Πιλουπόννησου. Σι ιένα γράμμα διαφέρν. Κι ν΄προυηγούμιν΄χρουνιά όμως πάλι ικεί είμασταν αλλά μι μσόν κοινουνικόν τουρισμόν γιατί η γυναίκα μ΄δεν δικιούνταν.
Διάλιξάμι απ τα χαρτιά που μας έδουκαν ιένα ξινουδουχείου απ΄δεν ήξιράμι, σην ουσία ήταν νοικιαζόμινα δουμάτια. Απ΄τα χαρτιά κι τ΄ς φουτουγραφίις φαίνουνταν μια χαρά, η παραλία ουριότατ΄του ιστιατόριου κι΄αυτό πουλύ καλό αλλά του σπίτ΄ήταν απ΄. ΄ν αυλή τουν θαυμάτουν τ΄Καμπανέλλ΄* αυτό βέβια του είιδαμι όταν πήγαμι, είπαμι να σκιουθούμι κι να φύβγουμι αλλά είχαμι στείλ΄σχιδόν όλις τ΄ς παράδις προυκαταβουλικά αλλά κι στ΄μέσ΄τ΄καλουκιριού που να αραδάς ξινουδουχείου ή δουμάτιου, καμόσα που είδαμι σην παραλία ήταν χειρότιρα απού αυτό που πήγαμι. Έσφυξάμι ΄ν καρδιά μας κι είπαμι η θάλασσα είνι καλή του ιστιατόριου-νταβέρνα καλό δεν βαριέσι ουχτώ βράδια είνι τα πιράσν. Τέλους πάντους κακήν κακώς όσουν αφουρά τουν ύπνου απέρασιν του καλουκαίρ΄ικείνου απ΄δεν τα γυρίσου πίσου γιατί δεν θέλου να ξαναζήσου τ΄ς όμουρφις στιγμές μας*, σι παράφρασ΄βέβια γιατί δεν θέλου να ξαναζήσου τ΄ς άσχημις στιγμές μας όσουν αφουρά του σπίτ΄στου ουποίου μέναμι. Αλλά πουτέ μην πείς πουτέ! Είχαμι όμως σταμπάρ΄κι ιένα ουραίου ξινουδουχείου για ώρα ανάγκης απ΄λιέν.
Τ΄ν άλλ΄χρουνιά πάλι ικεί, μας είχιν αρέσ΄η θάλασσα, γινικότιρα η ησυχία κι έμεινάμι σι ιένα δουμάτιου στου ξινουδουχείου που είχαμι δεί ΄ν πιρασμέν΄χρουνιά. Κάθουμάσταν πρους ΄ν πλιβρά τ΄ς θάλασσας κι αγνάντιβάμι απέναντι του ηλιουβασίλιμα κι πέρα του πρώτου πουδάρ΄τ΄ς Χαλκιδικής. Τα προυινά έπιρνάμι στου μπαλκόν΄του προυινό μας κι δίπλα μας, στου άλλου δουμάτιου κάθουνταν ιένα ζιβγάρ΄μι ιένα μκρό κουριτσάκ΄του ουποίου έβγινιν κάθι προυϊ κι μας χιριτούσιν κι μας ίλιγιν διάφουρις κουβέντις. Σιγά- σιγά γίνγκαμι φίλ΄μι του μκρό κουριτσάκ΄κι τ΄ς γουνείς τ’. Ου μπαμπάς τ΄ήταν καθηγητής μαθηματικός κι η μάνα τ΄γυμνάστρια αλλά αδιόριστ΄, καρτιρούσιν να διουριστεί μιάς κι πλησίαζαν σι λίγα χρόνια οι Ουλιμπιακοί αγώνις.
Έφκιανάμι παρέα κι ου μπαμπάς τ΄κουριτσιού ήταν ικτός απού καθηγητής ήταν κι καλός κιθαριστής κι τραγουδιστής.
Έπιρνάμι τα αυτουκήντα μόλις σκουτίνιαζιν κι πάειναμι σι μια νταβέρνα στου Δεστένικου κουντά σην Τουρών΄κι του τραγούδ΄πάεινιν σύννιφου. Όταν δε ήρθιν κι η φίλη μας απ΄τ΄Σαλουνίκ΄για κάνα- δυό μέρις,
γνουστή τραγουδίστρια, γίνουνταν του σώσι σ΄νταβέρνα.
Ήρθιν ου κιρός να φίβγουμι, αντάλαξάμι κι τα τηλέφουνα κι ου τραγουδιστής μ΄είπιν ότ΄απ΄του φθινόπουρου μι πιριμέν΄στ΄Βέργια γιατί ικεί κάθουνταν, τραγδούσιν κιόλαντς σι μια καλή νταβέρνα σην “Παληά Βέροια”
Απέρασαν αρκιτές μέρις από ιτότις που είχαμι γυρίσ΄απ΄ τ΄ς διακουπές κι μι τηλιφουνάει ου τραγουδιστής κι μι λιέι, ιχτές του μισμέρ΄σ΄έστειλα ιένα cd απού ζουντανή ηχουγράφησ΄, απ΄του μαγαζί που δουλεύω, άκουσέ το.
Ευχαριστώ πολύ φίλε μου είναι πολύ καλό και τραγουδάς υπέροχα, εδώ βιβαίους ακούγισι πουλί καλύτιρα.
Με δουλεύεις; μι λιέει. Γιατί να σε δουλέψω φίλε μου; Και πότε το άκουσες; πριν από λίγο στο αυτοκίντου κι πιρίμενα να πιράσει λίγο η ώρα να μην σι ινοχλήσω στου σχολείο.
Και πώς είναι δυνατόν; χτες στις έντεκα και μισή το ταχυδρόμησα! και εγώ σι λιέω σήμιρα τ΄ς δώδικα και μσή το πήρα. Δεν είναι δυνατόν, κι όμως είναι, άλλαξιν ρότα του κράτους κι κατ΄ιπέκτασιν κι τα ταχυδρουμεία.
Γίνγκαμι φίλε, ιβρουπαϊκό κράτους!
Αμ΄δεν! Απέρασαν είκουσι χρόνια κι τα ταχυδρουμεία αναστινάζν.Ου κόσμους πολύς, πιριμέν΄να ιξυπηριτηθεί, νουρές απ΄όξου απ΄τα ταχυδρομεία, βέβια είνι κι ου κουρουνοιός αλλά δεν φταίει μούνγκι αυτός. Καρτιράει όξου στουν ήλιου ή σ΄βρουχή για να μπεί μέσα στου ταχυδρομείου, πως συμβαίν΄κι οι υπάλληλ΄όταν είνι πουλύς ου κόσμους είνι λίγ΄κι όταν είνι λίγους είνι πουλοί; Είνι κουρασμέν΄, φταίει του ουράριου που του έκαμαν μέχρι τρείς παρά τσιρέκ΄;
Δεν ξέρου, μήπους του φκιάν΄κι ιπίτηδις για να τα πάρ΄κάποιους μουκαέτς! Αυτός ας κοιτάξ΄τ΄θκίτ ιτιρεία που απού πρώτ΄κατάντσιν τιφταία.
Παένου τ΄ς τέσσιαρς τ΄Νουέμβρ΄να στείλου ιένα βιβλίου στ΄ Σαλουνίκ΄σι μια πουλύ παλιά γειτόντσα κι τώρα κινούργια φίλ΄ στου mfb, είχαμι μιλήσ΄πρώτ΄στου ισταγκράμ. Λιέου σ΄ν υπάλληλου του ταχυδρουμείου δεν π΄στέβου να χαθεί κι όταν πλέρουσα μι λιέει σι έβαλα κι μπάρκοντ. Ουραία λιέου, ήταν 13.19΄που μπήκιν στ΄θυρίδα κι φουρτώθκιν σι μιταφουρικό μέσουν στ΄ς 13.55΄τ΄ς τέσσιαρς τ΄Νουέμβρ΄.
Προυουρισμός ανατουλική Σαλουνίκ΄μι ουδό κι ταχυδρουμικό κώδικα γραμμένουν ουπάν στουν φάκιλλο.
Φουρτώθκιν κι ξιφουρτώθκιν δέκα τέσσιαρς φουρές, πήγιν σ΄δυτική Σαλουνίκ΄πχιός ξέρ΄που πήγιν, σι κάναν Εύουσμου, σι καμιάν Τιρψιθέα, Σταυρούπουλ΄, Μπιχτσινάρ΄Καλουχώρ΄, να τ΄ς πέσ΄κι σι τίπουτα λήμματα στου Καλουχώρ΄κι να ΄χουμι τίπουτα ντράβαλα. Ίφιριν τόσις φούρλις ξιφουρτώθκιν τόσις φουρές που μπουρεί να ζαλίσκιν κι δεν ξέρου αν είχαν κι τίπουτας σακκούλις απ΄χράζουντι γι αφνούς απ΄ ζαλίζουντι. Τιλικά ξιφουρτώθκιν στου Ντιπώ.
Άιντι τώρα να πιράσ΄κάνας Καββαδίας κι να του πάρ΄, ψάχνουντας μάταια του στρατί που πάει για του Depot κι θυμάτι τ΄Σμαρώ κι ΄ν Καλαμαριά*.
Κι αν τουν τύχ΄κι κάνα ταξίδ΄για του Νότου* μι δύσκουλις βάρδγις κι κακόν ύπνουν κι μαλάρια όπ΄είνι παράξινα τ΄ς Ίντιας τα φανάργια κι δεν τα γλέπς όπους λιέν μι του πρώτου, πέρα απ΄τ΄γέφυρα τ΄Αδάμ΄στη νότια Κίνα κι να τ΄ς δώσ΄΄ κι του βιβλίου να δούν αν είνι καλή μιτάφρασ΄κι η απόδουσ΄! Αφτάια τα κασμέρια μι τα ταχυδρουμεία.
* Αυλή των Θαυμάτων = Νεοελληνικό θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, παρουσιάστηκε το 1957 από
το Θέατρο Τέχνης.
Το καλοκαίρι εκείνο = τραγούδι σε στίχους Χριστ. Ντουβή και Τώνη Στρατή και μουσική Μενέλαου Σπάθη. Πρώτη
εκτέλεση από την Κλειώ Δενάρδου το 1968.
Άλλες εκτελέσεις, Δάκης κλπ. Στο κείμενο σε
παράφραση.
Θεσσαλονίκη και Kuro Siwo = ποιήματα του Νίκου Καββαδία από
τη συλλογή “ ΄Πούσι “ 1947
Μήκας Ελίμειος
16 Νοεμβρίου 2021
