Η Ιερά μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης τίμησε χθες τα 53 χρόνια της ιερατικής διακονίας και προσφοράς του Αλέξανδρου Θεοδωρόπουλου, χαρίζοντάς του εγκόλπιο σταυρό και επιγονάτιο.
Στην εκδήλωση αυτή παρέστησαν ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλος, ο αρχιμανδρίτης Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος, ο αρχιμανδρίτης Στέφανος Λαμπρόπουλος, ο κ. Αναστάσιος Δάρδας, όλοι οι ιερείς της Σιάτιστας, πλήθος ενοριτών, συγγενείς και φίλοι του πρωτοπρεσβύτερου.
«Παρών» όμως στη γιορτή αυτή ήταν και ο μακαριστός μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Πολύκαρπος. Και τα είπε όλα, μόνο με μια παλιά επιστολή του…
Γιατί, η επιστολή αυτή περιείχε τη φράση «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ», από την παραβολὴ των ταλάντων, την οποία ο μακαριστός μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Πολύκαρπος είχε επιλέξει, για να αναγνωρίσει στον πατέρα Αλέξανδρο Θεοδωρόπουλο την πλήρη αφοσίωσή του στο έργο που του ανέθεσε.
Και είναι αλήθεια, πως όποιος είχε τη χαρά να συνεργαστεί στο παρελθόν – έστω για λίγο- είτε με τον εφημέριο του μητροπολιτικού ναού Αγίου Δημητρίου Σιάτιστας, είτε με τον γραμματέα και γενικό αρχιερατικό επίτροπο της μητρόπολης, είτε με τον πρωτοπρεσβύτερο και διαχειριστή των φιλανθρωπικών της ιδρυμάτων, κατά την διάρκεια της πολύχρονης διακονίας του σ’ αυτήν, γνωρίζει πολύ καλά ότι ο πατέρας Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος, απ’ όλες τις θέσεις, λογοδοτούσε πάντοτε στον εκάστοτε Προϊστάμενό του με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: «κύριε, πέντε τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα πέντε τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ᾿ αὐτοῖς.»
Είχα την τιμή να γνωρίσω τον πατέρα Αλέξανδρο Θεοδωρόπουλο, ως διαχειριστή του Κοινωφελούς ιδρύματος « Κληροδότημα της Αγάπης» που ίδρυσε το 1977 στη Σιάτιστα ο μητροπολίτης Πολύκαρπος, πολύ αργότερα, εξ αιτίας μιας υποτροφίας της αδελφής μου.
Με ικανοποίηση διαπίστωσα ότι, για τον εκ Ροκάστρου Τσοτυλίου ορμώμενο ιερέα Αλέξανδρο Θεοδωρόπουλο -απόφοιτο του Ιστορικού 8/τάξιου Γυμνασίου Τσοτυλίου και της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης- η υποτροφία δεν αποτελούσε ποτέ μόνο οικονομική υποστήριξη προς τον δικαιούχο. Πάντα συνοδεύονταν από μια παραίνεση για το ήθος, από μια παρότρυνση για την πρόοδο, από πατρική αγάπη για τον εκκολαπτόμενο επιστήμονα, από έμμεση ενίσχυση του ηθικού του φρονήματος.
Αρκετά χρόνια μετά, τον συνάντησα πάλι ως εκμισθωτή ενός ακινήτου της μητρόπολης. Σε κάθε περίπτωση, επιτελούσε ο καθήκον του με ιδιαίτερη επιμέλεια, εξαιρετική διάκριση και πάντα επ’ ωφελεία του σκοπού που υπηρετούσε.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσα χιλιόμετρα προσευχής διανύει καθημερινά ο συνταξιούχος πλέον πατέρας Αλέξανδρος. Πάντως, καίτοι έχει συμπληρώσεις αισίως το ογδοηκοστό πέμπτο έτος της ηλικίας του, συλλειτουργεί ανελλιπώς με τον πατέρα Στέφανο, από τον όρθρο μέχρι το πέρας της θείας λειτουργίας, στον μητροπολιτικό ναό Αγίου Δημητρίου.
Παρόλα αυτά θεωρώ, ότι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που ο ίδιος αφήνει στους ενορίτες του, στους υποτρόφους του Κοινωφελούς ιδρύματος «Κληροδότημα της Αγάπης», στην οικογένειά του, και ιδιαίτερα στον έφηβο πλέον εγγονό του Αλέξανδρο Θεοδωρόπουλο, αποτελεί το πρότυπό του, ως χριστιανού και ιερέα.
Κλείνοντας, εύχομαι από καρδιάς στον πρωτοπρεσβύτερο Αλέξανδρο Θεοδωρόπουλο και την οικογένειά του, καλά Χριστούγεννα και «πολλά τα έτη μετανοίας.»
