Για το νέο νοσοκομείο στο Νομό μας – Σχετικό άρθρο του αείμνηστου Γιατρού μας Αριστείδη Χρηστάκη , το 1979 (Γράφει η Χρυσάνθη Καραγιαννίδου, Φιλόλογος- Πρόεδρος του Μορφωτικού Ομίλου Σερβίων «Τα Κάστρα»)

Ακούγοντας και διαβάζοντας αυτές τις μέρες σχετικά με την ίδρυση νέου νοσοκομείου στο νομό μας, θυμήθηκα ένα άρθρο κατά Ιούνιο του 1979 του γιατρού μας, αείμνηστου Αριστείδη Χρηστάκη, ο οποίος πραγματικά θυσίασε ζωή και καριέρα για να υπηρετήσει στα τότε –γιατί όχι και τώρα;– μαρτυρικά Σέρβια, μετά το ολοκαύτωμα του 1943. Θεώρησα χρέος στη μνήμη του αλλά και στην εγκαταλελειμμένη πατρίδα μου να το δημοσιεύσω—ένα μικρό απόσπασμα. Βέβαια κάποια στοιχεία από όσα αναφέρει, δεν ισχύουν σήμερα, αλλά και τότε που ίσχυαν αυτοί οι λόγοι, απευθύνθηκαν «εις ώτα μη ακουόντων». Όμως η ουσία παραμένει ίδια. Η περιοχή μας δεν άλλαξε, και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι η πλέον παραμελημένη περιοχή του Νομού μας.Με παράπονο ο Αείμνηστος επιγράφει το άρθρο:

«Και μεις στο Νομό Κοζάνης ανήκουμε» και συνεχίζει:

«Συχνά ομιλούμε αλλά πιο πολύ κατηγορούμε τον υδροκεφαλισμό ορισμένων μεγάλων πόλεων, κυρίως της Αθήνας. Δυστυχώς τα πράγματα δείχνουν ότι ο υδροκεφαλισμός τείνει να χαρακτηρίσει και πόλεις επαρχιακές, όπως είναι η έδρα του Νομού μας και η Πτολεμαΐδα. Τις σκέψεις αυτές εκφράζουμε με αφορμή την απόφαση να ιδρυθεί Νοσοκομείο 220 κλινών, δωρεά του Ιδρύματος Μποδοσάκη, σε χώρο μεταξύ Κοζάνης και Πτολεμαΐδος , και συγκεκριμένα στο Μαυροδένδρι.

Δεν έχουμε πρόθεση να κρίνουμε την ορθότητα ή μη της αποφάσεως , εάν πράγματι έχει ληφθεί ήδη, αλλά θα ήταν άδικο να μην εκφράσουμε και μεις τις απόψεις μας πάνω στο θέμα, και όταν λέμε εμείς, εννοούμε τους κατοίκους της πόλεως των Σερβίων και τους κατοίκους των 24 χωριών της περιοχής μας, και αφού ακουσθούν και αυτές οι απόψεις, τότε μπορούν να ληφθούν αποφάσεις ορθές , συμφέρουσες και πάντως δίκαιες. Επίσης δεν έχουμε διάθεση να αντιδικήσουμε με τους κατοίκους των περιοχών και των πόλεων, που προαναφέραμε. Έχουμε όμως χρέος να υποστηρίξουμε τον τόπο μας, που συγκριτικά με άλλες περιοχές εξακολουθεί να είναι ο περισσότερο ασθενής οικονομικά και ο περισσότερο παραμελημένος από άποψη νοσοκομειακής περιθάλψεως.

Δεν υποστηρίζουμε την άποψη ότι η εν λόγω νοσοκομειακή μονάδα πρέπει να ιδρυθεί στην πόλη των Σερβίων ή σε κανένα άλλο από τα χωριά της περιοχής μας, αλλά ένθερμα και νομίζουμε και δίκαια υποστηρίζουμε την άποψη ότι το Νοσοκομείο επιβάλλεται, για λόγους που θα αναπτύξουμε στη συνέχεια, να ιδρυθεί σε χώρο μεταξύ Κοζάνης και Σερβίων και ειδικά σε ένα σημείο πλησίον της εθνικής οδού Κοζάνης Λαρίσης.

Δεν υποδεικνύουμε συγκεκριμένο τόπο για την ίδρυση, αλλά χώρο που πληροί τις καλύτερες προϋποθέσεις για την ίδρυση τέτοιων μονάδων από άποψη περιβάλλοντος και σύνθεσης πληθυσμιακής και αξιολογήσεως αναγκών.»

Ο αείμνηστος Γιατρός στη συνέχεια αναφέρει ότι τόσο η Κοζάνη όσο και η Πτολεμαΐδα έχουν αρκετή υγειονομική κάλυψη, σε αντίθεση με την περιοχή μας που στερείται παντελώς και μικρών έστω μονάδων νοσοκομειακών ή κλινικών. Βέβαια όταν γράφτηκε το άρθρο δεν είχε ιδρυθεί ακόμη το Κέντρο Υγείας, αλλά και πάλι η ίδια ανάγκη υπάρχει, παρά τις πολλές προσπάθειες που έκανε και ο σύγχρονός μας Γιατρός, ο κ. Λαϊόπουλος για αναβάθμιση της υγειονομικής περίθαλψης στην περιοχή μας.

Και αφού εκθέτει τα επιχειρήματά του ο Αείμνηστος καταλήγει στο άρθρο του:

« Επιβάλλεται συνεπώς η κινητοποίηση όλων των τοπικών παραγόντων, για να πεισθούν οι αρμόδιοι ότι έχει ανάγκες, και μάλιστα τεράστιες, η πόλη των Σερβίων και η περιοχή της, ότι και εντεύθεν του Αλιάκμονος ζουν άνθρωποι , ανήκουν και αυτοί στο νομό Κοζάνης και κατά συνέπεια πρέπει να προσεχθούν.»