ΑΝΤΑΡΣΥΑ Δυτικής Μακεδονίας: Υγεία – Παιδεία – Ρεύμα και νερό, δεν είναι εμπορεύματα, ανήκουν στο λαό

Εδώ και καιρό έχει εμφανιστεί παγκόσμια και στη χώρα μας ένα αντιεμβολιαστικό ρεύμα, άθροισμα ανορθολογικών, αντιεπιστημονικών, σκοταδιστικών, συνομωσιολογικών αντιλήψεων, ομάδων της ακροδεξιάς με την υποστήριξη εκκλησιαστικών κύκλων και την ανοχή παραγόντων και βουλευτών της ΝΔ. Παρουσιάζεται επίσης και μια κριτική και απόρριψη των εμβολίων από τμήματα αριστερών και μερίδας του αυτόνομου – κυρίως — και αναρχικού χώρου. Αυτή η κριτική στην κυρίαρχη πολιτική, έρχεται από το παρελθόν συνδυασμένη με στοιχεία φιλελευθερισμού και ενός άκρατου ατομισμού.

Από την αρχή της πανδημίας, την άνοιξη του ’20, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε αντιταχθεί στο κύμα αυταρχισμού με πρόσχημα την υγειονομική προστασία, κατήγγειλε τα εξοδόχαρτα και την τηλεκπαίδευση, και μάλιστα είχαν αψηφήσει στην πράξη την απαγόρευση των διαδηλώσεων.

Σε μια εποχή που κυριαρχούσε στην αριστερά και στον αναρχικό και αυτόνομο χώρο η λογική της αναστολής των μαζικών κινητοποιήσεων και το «θα λογαριαστούμε μετά», σηκώσαμε το γάντι -με κόστος- και πρωτοστατήσαμε σε μαζικές κινητοποιήσεις σπάζοντας τον φόβο και την κρατική τρομοκρατία. Αποκαλύψαμε την αξιοποίηση της συγκυρίας από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο για να περάσουν μέτρα και νομοσχέδια, ωστόσο δεν υποτίμησαν την ίδια την πανδημία, δεν τη θεώρησαν μια επινόηση, ένα κόλπο της εξουσίας, ακολουθώντας τις ποικίλες θεωρίες συνομωσίας και ανορθολογισμού, αλλά διεκδικήσαμε την προστασία του πληθυσμού και πρώτα απ’ όλα των εργαζόμενων και των φτωχών με την ενίσχυση της δημόσιας υγείας. Από τη στιγμή που ήρθαν τα εμβόλια ταχθήκαμε με τον καθολικό εμβολιασμό, όχι γιατί τα θεωρήσαμε πανάκεια αλλά ένα σημαντικό όπλο κατά της πανδημίας. Ταυτόχρονα ταχθήκαμε κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού αλλά υπέρ της πειθούς και της επιστημονικής ενημέρωσης. Ο εμβολιασμός ευνοεί τις φαρμακοβιομηχανίες, τα κέρδη τους και τους ειδικούς τους, σύμφωνα με το σκεπτικό αυτού του ρεύματος

Δεν είναι πρωτότυπη ανακάλυψη πως οι φαρμακοβιομηχανίες παράγουν με σκοπό το κέρδος (άλλωστε είχαν προπληρωθεί για την έρευνα) όπως κάθε άλλη καπιταλιστική επιχείρηση. Μήπως επειδή τα μονοπώλια του κλάδου των τροφίμων παράγουν για το κέρδος θα ‘πρεπε να σταματήσουμε να τρώμε;

Η αντικαπιταλιστική απάντηση στην κούρσα υπερκερδών των φαρμακοβιομηχανιών με τη σκανδαλώδη εύνοια των κρατών, είναι άμεσα

• η επιβολή πλαφόν ανώτερων τιμών στα φάρμακα και στα εμβόλια,

• η κατάργηση των πατεντών,

• ο κοινωνικός έλεγχος στην έρευνα και στην παραγωγή,

• η εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση ως την κοινωνικοποίησή τους.

Αυτή είναι η προγραμματική μας θέση, όπου αγωνιζόμαστε, για το ρεύμα, την υγεία, την παιδεία, τις μεταφορές, το νερό, τον πολιτισμό του κοινωνικού ανθρώπου και όχι του απομονωμένου-αποβλακωμένου ιδιώτη.

Το υγειονομικό απαρτχάιντ που καταγγέλλεται από αυτό το ρεύμα είναι υπαρκτό και μάλιστα δολοφονικό, αλλά έχει την αντίθετη κατεύθυνση. Τα καπιταλιστικά ανεπτυγμένα κράτη προστατεύοντας τις πατέντες και την κερδοφορία των πολυεθνικών του φαρμάκου, αφήνουν ανεμβολίαστους τους λαούς του παγκόσμιου νότου να «ανοσοποιηθούν μέσω φυσικής νόσησης», κατι που μας επιστρέφεται ως μπούμερανγκ με επέκταση νέων μεταλλάξεων.

Γι αυτό το ρεύμα, ο μόνος τρόπος ανάπτυξης της επιστήμης είναι ο κυρίαρχος και αφού είναι «καταστροφικός» συμπεραίνει πως πρέπει να απαξιωθεί σύσσωμη η επιστήμη ή η εναλλακτική της ανάπτυξη προς το κοινωνικό συμφέρον. Άθελά του καταλήγει, πίσω από την αντικαπιταλιστική του ανατρεπτική φρασεολογία, να μας δείχνει το μονόδρομο της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Η ελευθερία «ανήκει» στον συνειδητό κοινωνικό άνθρωπο, όχι στο «σώμα». Η αντίθεση στις υποχρεωτικότητες, στον έλεγχο και στην επιτήρηση, ο αυτοκαθορισμός του σώματος», το δικαίωμα επιλογής παραπέμπουν στο πάντα επίκαιρο ζήτημα της ελευθερίας. Οι οποιοιδήποτε περιορισμοί, οι «κρατικές υποχρεωτικότητες» απορρίπτονται επειδή στρέφονται ενάντια στον εργαζόμενο. Είναι όμως έτσι? Ας θυμηθούμε κάποια πολύ σημαντικά συλλογικά δικαιώματα κατακτημένα από το εργατικό κίνημα με σκληρούς αγώνες: τη δημόσια υποχρεωτική εκπαίδευση, τη δημόσια υποχρεωτική ασφάλιση, την υποχρεωτική ισχύ των συλλογικών συμβάσεων ακόμα και ενάντια στην ατομική θέληση του εργαζόμενου, το υποχρεωτικό μάξιμουμ ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων. Αντίθετα οι κυβερνήσεις και το κεφάλαιο υπονομεύουν τέτοιες υποχρεωτικότητες.

Η κατάργηση του οχταώρου έγινε στο όνομα της ελεύθερης επιλογής του ωραρίου από τον εργαζόμενο. Τι μπορεί να σημαίνει το δικαίωμα επιλογής για τον εμβολιασμό; Το “δικαίωμα στην επιλογή” στην τρέχουσα συνθήκη αποτελεί στην πραγματικότητα δικαίωμα στο να μη λαμβάνει κανείς μέτρα για τον περιορισμό της πανδημίας και απ’ αυτή τη σκοπιά έχει αντιδραστικό και ατομικιστικό περιεχόμενο, που στην καλύτερη περίπτωση κρύβει άγνοια και στη χειρότερη αδιαφορία και υποτίμηση αν όχι κοινωνικό δαρβινισμό.

Η εστίαση στην αυτοδιάθεση ή τον αυτοκαθορισμό του σώματος είναι έκφραση του διχασμού ανάμεσα στο σώμα και στο άτομο από τη μία και τη συνείδηση και την κοινωνία από την άλλη. Όταν στη συζήτηση μας μιλάμε για το σώμα ξεχνάμε τις κοινωνικές σχέσεις κι όταν μιλάμε για τις ιδέες, τη γλώσσα, τις «ρηματικές κατασκευές» ξεχνάμε τις υλικές ανθρώπινες (και βιολογικές) ανάγκες και τους τρόπους ικανοποίησής τους. «Ο άνθρωπος είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων» και όχι το ατομικό του σώμα. Η ανθρώπινη ελευθερία κατακτιέται μόνο κοινωνικά!

• Με αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού

• Ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα που υποτάσσει την επιστήμη στην μεγέθυνση της κερδοφορίας του.

• Για μια επιστήμη που προάγεται από τους εργαζομένους και πρέπει να εκπληρώνει τις κοινωνικές ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας.