Το ψάρεµα του κυπρίνου στην Ελλάδα, έχει αρχίσει σταδιακά τα τελευταία χρόνια να αποκτά όλο και περισσότερους φίλους. Βέβαια, εξίσου πολλοί είναι και οι «εχθροί» του. Όταν µιλάµε για ψάρεµα κυπρίνου, το πρώτο που µας έρχεται στο µυαλό είναι µία δυνατή µάχη µε το ψάρι, µία ωραία αναµνηστική φωτογραφία και τέλος η απελευθέρωσή του. Σύµφωνα όµως µε την ελληνική νοµοθεσία, δεν είναι κακό να κρατήσει κάποιος ένα ψάρι µέχρι 3 κιλά στη διάρκεια ενός 24ώρου ψαρέµατος, νόµος µε τον οποίο δε διαφωνώ ριζικά. Τι γίνεται όµως όταν ένας «εχθρός» του είδους αποφασίσει να στερήσει την ζωή ενός ψαριού βάρους 5 ή 10 κιλών;
Η ανάπτυξη του κυπρίνου στις ελληνικές λίµνες, είναι πολύ πιο αργή συγκριτικά µε αυτή των ψαριών που ζουν σε λίµνες του εξωτερικού, και αυτό γιατί οι λίµνες είναι πολύ µεγάλες σε έκταση και δεν υπάρχει επάρκεια τροφής. Ένας ακόµα λόγος είναι η µειωµένη κινητικότητά του όσο η θερµοκρασία του νερού πέφτει, φαινόµενο πολύ πιο έντονο στη Βόρεια Ελλάδα. Έτσι, τους χειµερινούς µήνες το ψάρι ακινητεί στο βυθό της λίµνης, χώνεται µέσα στη λάσπη και µειώνει στο ελάχιστο το µεταβολισµό του, κάνοντας συντήρηση δυνάµεων µέχρι να ανέβει ξανά η θερµοκρασία του νερού, οπότε και µπαίνει σε διατροφικό οίστρο. Είναι λοιπόν λογικό να µην αναπτύσσεται καθ’ όλη το διάστηµα της διατροφικής του νάρκης, µε επακόλουθο την πολύ αργή του ανάπτυξη.
Το ψάρεµά του µπορεί να γίνει όλες τις εποχές του έτους, χωρίς να προϋποθέτει εξειδικευµένες γνώσεις για κάποιον που θέλει να ξεκινήσει µε µικρά ψάρια του είδους, ενώ όσο µεγαλύτερος είναι ένας κυπρίνος, τόσο µεγαλύτερη εµπειρία θα πρέπει να έχει ο κυπρινοψαράς.