Ποτέ δεν θα μάθεις τι ήθελα να σου πω, γιατί απλά με προσπέρασες. Αν και στεκόμουν εκεί, σε κοιτούσα στα μάτια, σε εκλιπαρούσα για μια κουβέντα, αλλά εσύ δεν σταμάτησες. Είχες βιασύνη, να ζήσεις, να γευτείς αυτό που εσύ έψαχνες, που ίσως ήταν αυτό που εγώ ήθελα να σου πω…
Ποτέ δεν θα μάθεις αυτό που σκεφτόμουν για σένα, γιατί απλά άκουγες αυτά που ήθελες να ακούσεις. Όσο κι αν φώναζαν, όσο και να μιλούσα εσύ στεκόσουν εκεί και άκουγες όλους τους υπόλοιπους θορύβους, μόνο την δικιά μου φωνή την προσπερνούσες…
Ποτέ δεν θα μάθεις τι θα έκανα αν σε συναντούσα, γιατί ποτέ δεν έγινε αυτή η συνάντηση. Δεν έδωσες την πρέπουσα σημασία, γιατί είχες την σιγουριά ότι θα με βρεις και αύριο εκεί και μεθαύριο και για πάντα. Όμως πόσο καιρό να περιμένεις κάποιον που σε προσπερνάει, που δεν σε ακούει ή που δεν σου δίνει την πρέπουσα σημασία?? Τόσο όσο να είμαι ακόμα ο εαυτός μου… και ή που θα μάθεις τελικά όλα εκείνα που ήθελα να σου πω ή θα ανοίξω φτερά και θα πετάξω μακριά!
Δήμητρα Παπανικολάου Χημικός – Μηχανικός
