Αναρωτιόμαστε όλοι τα τελευταία χρόνια (με πολλή μεγάλη απορία μάλιστα) γιατί τα νέα παιδιά και ιδιαίτερα τα κορίτσια έχουν κακή εικόνα σώματος, κάνουν αυστηρές δίαιτες, βάζουν φίλτρα στις φωτογραφίες, δεν είναι ευχαριστημένα με το σώμα τους και άλλα πολλά.
Ακούω ανθρώπους να εκφράζουν βαθιά στενοχώρια γι αυτό το φαινόμενο και την αμέσως επόμενη στιγμή κάνουν σχόλια του τύπου:
“Καλά πως αδυνάτησες έτσι;”
“Βλέπω πάχυνες… αν χάσεις δυο τρια κιλάκια… όχι παραπάνω θα είσαι μια κούκλα”
” Αχ βρε έχεις τόσο ωραίο πρόσωπο, χάσε λίγα κιλάκια…”
“Γιατί αδυνάτησες έτσι; τα μάγουλά σου έχουν μπει μέσα δεν φαίνεται ωραίο”
“Αυτή καλέ πως πάχυνε έτσι;”
“Αυτός πως έγινε έτσι; δεν τρώει;”
Θέλω να σας πω ότι όσο συνεχίζούμε να ασχολούμαστε με τα κιλά (πολλά ή λίγα), τότε τα νέα παιδιά ΔΕΝ θα σταματήσουν να έχουν θέματα με το σώμα και την εμφάνισή τους.
Δεν μας πέφτει κανένας απολύτως λόγος γιατί κάποιος έχει ή δεν έχει παραπάνω ή λιγότερα κιλά. Γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει μέσα του, με τι παλεύει και τι όχι. Αλλά και να γνωρίζαμε, πάλι δεν μας πέφτει λόγος.
Αν πραγματικά ενδιαφερόμαστε για κάποιον ας τον ρωτήσουμε πως είναι; πως νιώθει αυτόν τον καιρό; δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με τα κιλά του. Γιατί αν ασχοληθούμε αυτός ο άνθρωπος επιστρέφοντας σπίτι μπορεί να μην φάει για μέρες ολόκληρες γιατί κάποιος τον σχολίασε ως χοντρό (και προχωράει στον δρόμο της νευρικής ανορεξίας) ή μπορεί να φάει πάρα πολύ (υπερφαγικό επεισόδιο). Επίσης, μπορεί να θέλει να ανεβάσει μια φωτογραφία αλλά επειδή ξέρει ότι θα τον σχολιάσουν, να την ανεβάσει με φίλτρο ώστε να μειώσει τις πιθανότητες αρνητικών σχολίων (διαταραχή εικόνα σώματος). Βέβαια, εδώ μπορείτε να μου πείτε ότι ευθύνη έχει και το ίδιο το άτομο, όταν μιλάμε όμως για εφήβους εκεί αλλάζουν τα πράγματα.
Πάντα, βέβαια, λέω στα έφηβα παιδιά που έρχονται στο γραφείο μου ότι ανάμεσα σε κάποιον που έχει πολλά ή πολύ λίγα κιλά και σε κάποιον που σχολιάζει τα κιλά, το μεγαλύτερο “θέμα” το έχει αυτός που σχολιάζει τα κιλά (γιατί ένας άνθρωπος που είναι πραγματικά cool δεν έχει ανάγκη να σχολιάσει τίποτα, ούτε θετικά ούτε αρνητικά – απλά έχει μια μεγάλη καρδιά που τους χωράει όλους και μια συμφιλίωση με το ότι δεν είναι κάτι ιδιαίτερο που του δίνει το δικαίωμα να ασκεί κριτική σε άλλους ανθρώπους – πόσο δύσκολο αυτό το τελευταίο ε?)
Εν ολίγοις:
“Το ότι η Χ σχολιάζει τα κιλά της Ψ, λέει περισσότερα για την Χ παρά για την Ψ”
Θυμάμαι, όμως, το σχόλιο μιας έφηβης που θα ήθελα να σας προσκαλέσω να σκεφτείτε:
“Πως, όμως, κυρία Πηνελόπη μπορώ εγώ να θεραπευτώ μέσα στο περιβάλλον το οποίο με έκανε να νοσήσω;” – είχε διαβάσει αυτή την έκφραση κάπου και μου είπε ότι απλά της ταίριαξε απόλυτα.
Θέλω, λοιπόν, να σας προσκαλέσω να σκεφτείτε:
Εσείς αποτελείτε ένα περιβάλλον υγιές ή νοσηρό για το άτομο που προσπαθεί να θεραπευτεί;
Με πολλή αγάπη,
Πηνελόπη Μελίδου
MSc Ψυχολόγος Υγείας
