Ζούμε σε μια εποχή όπου ο παραλογισμός είναι τακτικό φαινόμενο.Απο το « παν μέτρον άριστον » των Αρχαίων Ελλήνων , φθάσαμε στην έλλειψη του μέτρου σε βασικές καθημερινές μας εκδηλώσεις.Θεωρούμε ότι μόνο εμείς εχουμε δίκιο και πρέπει με κάθε τρόπο να το επιβάλουμε , αδιαφορώντας για την άποψη ή τη συναίνεση ή την αντίδραση της κοινωνίας.Δεν εντάσσουμε το μέρος στα πλαίσια του συνόλου , αλλά ταυτίζουμε το μέρος με το σύνολο.
Ενδεικτικά αναφέρω : Φοιτητές έκτισαν την πόρτα εισόδου του Γραφείου καθηγητή τους , άγνωστοι έριξαν μπογιές και κάρφωσαν τσεκούρι στη πόρτα γραφείου καθηγητή του ΑΠΘ,« αντιεξουσιαστές » έκαψαν τρια αστικά Λεωφορεία στην Αθήνα, αρχηγός αντιπολιτευόμενου κόμματος αποκαλεί τον Πρωθυπουργό « ψεύτη » και « ανίκανο » , Βουλευτής του Κοινοβουλίου αποκαλεί υπουργό « γαϊδούρι » σε συνεδρίαση
Ολομέλειας της Βουλής , « αντιεξουσιαστής » καίει την Ελληνική σημαία και αστυνομικοί των ΜΑΤ παρακολουθούν απαθείς , πολίτης βρίζει τη Δημοτική Αρχή , γιατί του άφησαν κλήση για παράνομη στάθμευση σε κεντρική Οδό της πόλης, διαδηλωτές – απεργοί κτίζουν την είσοδο του αρμόδιου Υπουργείου τους κ.λ.π
Με τέτοιες συμπεριφορές δεν πείθουμε κανένα για την αποτελεσματικότητα του μεσου που επιλέγουμε. Η ιδέα κάποιου ή κάποιων λίγων , μετατρέπεται σε πράξη ολόκληρου κλάδου και ενώ προσωρινά δημιουργεί ενθουσιασμό και έπαρση για την πρωτότυπη ιδέα αντίδρασης , αντικειμενικά ευτελίζει δημόσια πρόσωπα και θεσμούς.Σε καμια περίπτωση δεν κερδίζεται η συμπαράσταση της κοινωνίας και στην καλύτερη περίπτωση προκαλείται η απάθειά της. Η αποτελεσματικότητα ενός τέτοιου αγώνα είναι αμφίβολη. Η ζημιά όμως από μια τέτοια άμετρη αντίδραση έχει προκληθεί στην ίδια την κοινωνία. Η κοινωνία εκφράζεται με θεσμούς και αυτούς τους θεσμούς οι πολίτες οφείλουμε να τους σεβόμαστε και να τους διαφυλάσσουμε ως κόρη οφθαλμού , γιατί μέσα απ αυτούς εκφραζόμαστε όλοι μας. Θεωρώ δεδομένο ότι οι πολίτες έχουν προβλήματα και πρέπει να τα διεκδικούν, αλίμονο !
.
