Προσπαθώ, και λέω προσπαθώ γιατί το αίσθημα ναυτίας που με κατακλύζει είναι αφόρητο, να παρακολουθήσω έστω και για λίγο, την πολιτική αντιπαράθεση στη Βουλή των Ελλήνων μετά την πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης με αφορμή το ζήτημα των υποκλοπών. Εκλεγμένοι βουλευτές από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα σπρώχνονται και διαγκωνίζονται για το ποιος θα αποδειχθεί περισσότερο φωνακλάς, περισσότερο άγλωσσος, περισσότερο απαίδευτος, περισσότερο φαύλος, και τελικά περισσότερο χυδαίος. Σαν τα γουρούνια που οικειοθελώς κυλιούνται στη λάσπη, μοιάζουν να παλεύουν να αποδείξουν πως στο πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν διασώζεται ούτε μια περίπτωση σοβαρού ανθρώπου. Κάνουν αγώνα προκειμένου να μας πείσουν ότι κανείς τους δεν διαθέτει ευφυΐα, ότι στερούνται κάθε μορφής καλλιέργειας και παιδείας, ότι δεν μπορούν ούτε για μια στιγμή να μείνουν νηφάλιοι, και ότι τελικά κανείς τους δεν είναι έντιμος. Φαίνεται πως όλοι τους έχουν συμφωνήσει πως τα μοναδικά όπλα πολιτικής πάλης που όχι μόνο μπορούν αλλά και πρέπει να χρησιμοποιούν είναι η αθυροστομία, η αναίδεια, η θρασύτητα, το αδίστακτο ψέμα, οι έμμεσες απειλές (τσαμπουκάς) και οι χυδαίοι υπαινιγμοί.
Διατείνομαι πως αν μπορεί και αν πρέπει κάτι να διασωθεί από την ακάθεκτη κατρακύλα παρακμής και εξευτελισμού την οποία παρουσιάζει ο πολιτικός κόσμος της χώρας και η οποία οδηγεί σε τέλμα ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, είναι οι νέοι μας. Αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα ήθελα να τους πω να αποστρέψουν το πρόσωπό τους από την πολιτική και τους πολιτικούς και να υπερασπίσουν τα νιάτα τους.
Διαβάζουμε στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κεφάλαιο 7 στίχος 6:
«Μη δώσετε τα άγια πράγματα στους σκύλους ούτε να πετάξετε τα μαργαριτάρια στους χοίρους, γιατί αλλιώς, οι χοίροι θα τα καταπατήσουν με τα πόδια τους κι οι σκύλοι θα στραφούν εναντίον σας και θα σας ξεσκίσουν».
Θα τους έλεγα λοιπόν να κρατήσουν καλά κρυμμένα μέσα τους και μακριά από το βούρκο της πολιτικής και των πολιτικών τα μαργαριτάρια της ζωής τους που δεν είναι άλλα από τα όνειρά τους, τη λιονταρίσια ορμή τους, τη φρεσκάδα των ιδεών τους, τον ενθουσιασμό τους, την αγνότητα των προσθέσεων τους, και τον έμφυτο ηρωισμό τους. Διαφορετικά, οι χοίροι της πολιτικής θα τους τα καταπατήσουν με τα πόδια τους όντας ανίκανοι να τα εκτιμήσουν.
Παραφράζοντας μια παλιά αγγλικά παροιμία σύμφωνα με την οποία «ένα λιοντάρι αναπαύεται στην καρδιά κάθε γενναίου άνδρα», θα έλεγα πως «ένα λιοντάρι αναπαύεται στην καρδιά κάθε νέου ανθρώπου». Το λιοντάρι λοιπόν δεν θα έμπαινε ποτέ και για κανένα λόγο στο βούρκο που κυλιούνται τα γουρούνια.
Και για του λόγου το αληθές, επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ έναν παλιό ινδικό μύθο. Κάποτε το γουρούνι τσακώθηκε με το λιοντάρι. Και αποφάσισαν να μονομαχήσουν το επόμενο πρωί. Όταν το γουρούνι επέστρεψε σπίτι του, άρχισε να συναισθάνεται την απελπιστική του θέση. Τα πράγματα δεν ήταν απλά. Όλη η οικογένεια του θρηνούσε απαρηγόρητη. Το γουρούνι κάθισε και συλλογίστηκε. Κι έπειτα πήρε την απόφασή του: βρήκε ένα λάκκο, όλο βούρκο και κοπριά, χώθηκε εκεί μέσα, και πλατσούριζε όλη νύχτα. Το πρωί, έχοντας πια στο πετσί του το επίχρισμα του βούρκου, ξεκίνησε να βρει το λιοντάρι. Ο βασιλιάς των ζώων το περίμενε. Αλλά μόλις το αντίκρισε κι έφτασε ως τα ρουθούνια του η ανατριχιαστική εκείνη δυσωδία έστριψε με μεγαλοπρέπεια τη ράχη του και απομακρύνθηκε από το πεδίο της μάχης.
Θα έλεγα επίσης στους νέους ανθρώπους του τόπου τούτου, να κλείνουν τις τηλεοράσεις κάθε φορά που ένας πολιτικός επιχειρεί να ξεπεράσει τα όρια της λογικής τους, να προσβάλει την ευφυία τους, να λερώσει την αισθητική τους. Θα προσπαθούσα επίσης να τους πείσω πως με δεδομένη την παρακμιακή κατρακύλα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, είναι οδυνηρά τεκμηριωμένη η βεβαιότητα ότι σε θέσεις κορυφαίας πολιτικής ευθύνης, ο κάθε επόμενος θα αποδεικνύεται χειρότερος από τον κάθε προηγούμενο.
Σε μια παρόμοια με τη σημερινή εποχή διαφθοράς και διάλυσης, ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης Μάνος Χατζιδάκις, είχε πει το εκπληκτικό εκείνο: «να φέρουμε τους ευρωπαίους να μας κυβερνήσουν, ώστε να μπορέσουμε εμείς να ασχοληθούμε με τα ουσιώδη». Θα προέτρεπα λοιπόν τους νέους μας να ασχοληθούν με τα ουσιώδη της ζωής, με τις τέχνες, τα γράμματα, τις επιστήμες, την ιστορία του τόπου μας, τη γλώσσα του λαού μας. Αυτός είναι ο θησαυρός τους! Και όπως μας λέει το Ιερό Ευαγγέλιο «εκεί που είναι ο θησαυρός σας εκεί είναι και η καρδιά σας».
Γράφει ο φιλόλογος, θεολόγος και ιστορικός Κωνσταντίνος Λερούνης ο οποίος με τιμά με τη φιλία του χρόνια τώρα:
«Ένα από τα προνόμια του σύγχρονου ανθρώπου μέχρι την δεκαετία του 1960 περίπου, ήταν ακριβώς η ευχέρεια να ΜΗΝ ασχολείται με την πολιτική, ιδίως μάλιστα με την τρέχουσα μορφή της. Λόγου χάρη ελάχιστοι Βρετανοί του 19ου αι. έδιναν την οποιαδήποτε σημασία στα πολιτικά και το ίδιο ίσχυε στην Γερμανία.
Αυτό απελευθέρωνε κρίσιμη ενέργεια για την ενασχόληση με τις τέχνες και τα γράμματα, την θρησκεία και την ιστορία. Ή απλά την πλήρη απόρριψη της επιβεβλημένης σχεδόν βαναυσότητας συμμετοχής στο πολιτικό γίγνεσθαι. Για να πούμε τα αυτονόητα, η βαναυσότητα δεν έγκειται στην συμμετοχή αλλά στην επιβολή της.
Μια από τις παράπλευρες απώλειες της εποχής μας είναι ακριβώς ότι αυτή η ευχέρεια της ενασχόλησης με τις τέχνες και τα γράμματα, την θρησκεία και την ιστορία έχει γίνει πολυτέλεια, μια σχεδόν αδύνατη πολυτέλεια. Η διείσδυση του κράτους στην κοινωνία, στην ελληνική περίπτωση η αλληλοδιείσδυση κράτους και κοινωνίας, μας αποστέρησε αυτή την τόσο αναγκαία και στοιχειώδη πολυτέλεια».
Τέλος θα συμβούλευα τους νέους μας, κάθε φορά που οι δυσκολίες της ζωής τους οδηγούν στα πολιτικά γραφεία, να φέρνουν στο μυαλό και στην καρδιά τους τα λόγια του μεγάλου Κολομβιανού φιλοσόφου Νικολά Γκομέζ Ντάβιλα, πως δηλαδή «ο άνθρωπος ωριμάζει όταν σταματά να πιστεύει ότι η πολιτική θα λύσει τα προβλήματά του».
Να παίρνουν δύναμη από τα λόγια αυτά, και όπως το λιοντάρι του ινδικού μύθου, πριν εισέλθουν στο γραφείο του τοπικού κομματάρχη ή βουλευτή, να πλησιάσουν με προσοχή στην πόρτα προκειμένου να μυρίσουν τη δυσωδία που αναδύεται από το γραφείο, στη συνέχεια να πλησιάσουν σταθερά προς το παράθυρο προκειμένου να ακούσουν τα γρυλίσματα, τις κραυγές, και τις τσιρίδες των γουρουνιών που αλληλοσπαράσσονται μέσα στο γραφείο, και έτσι περήφανα, ακόμα και αν η ανάγκη τους είναι μεγάλη, να γυρίσουν την πλάτη τους και να φύγουν.
Κείμενο άξιο πολλών επαίνων !
Θάθελα, οι νέοι, όσων η ψυχή δεν αλλοιώτεψε ακόμα, να ασχοληθούν ενεργά με την πολιτική. Δεν εννοώ συμμετοχή στα γνωστά κοινοβουλευτικά σχήματα. Αλλά δημιουργία νέου.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΧΡΗΣΤΟ!
Πρεπει ομως με καθε ενεργεια μας καθημερινα να δινουμε τον αγωνα ωστε να αποβαλουμε αυτο το κομματικο χοιροστασιο που εκατσε στο σβερκο του Ρωμεϊκου και να αντιμετωπισουμε την ξενικη, κομματικη λαιλαπα με την αποδομηση της.
Το εχουν στησει καλα το μαγαζι και ρουφουν σαν βδελες την ενεργεια μας.
Η φυγη προς το ωραιο,το αγαθο,το υψιστο ειναι μια ενεργεια, μια προταση που μπορει να τους γκρεμισει(το ψευδορωμεϊκο) απο την επαρση την αλαζονεια τους και να καθαρισει την ατμοσφαιρα απο την δυσωδια που κουβαλανε!
Το καλύτερο άρθρο που διάβασα εδώ και καιρο στο kozan.Μπραβο στον Κ.Καφάση.
Η εξομοίωση και η ισοπέδωση αποτελεί ξέπλυμα για την προφανή δημοκρατική εκτροπή που συντελείται.
είσαι μέσα.. γράφει γενικόλογες αρλούμπες για το χαμηλό επίπεδο των βουλευτών αλλά για την ουσία ναδα οπως θα έλεγε και ενας κολομβιανός της αντιστοιχης εκεί Σπούρτας..
Εσύ κατάλαβες πως σκοπός του άρθρου ήταν να βρίσει τους βουλευτές; Γιατί εγώ κατάλαβα πως σκοπός του άρθρου ήταν να ξυπνήσει τους νέους και να τους αποτρέψει από την ενασχόληση με τους πολιτικούς αλλά και την πολιτική και τη στροφή τους στα γράμματα, τις τέχνεσ, και τις επιστήμες. Και ας τελείωσα και τριτάξιο γυμνάσιο. Δεν το αρνούμαι. Όσο για το πως γράφεις ότι γράφεις με λέξεις όπως “αρλούμπες”, “νάδα” “Σπούρτα” κλπ. μάλλον για απόφοιτος δημοτικού μου κάνεις.
Ο σχολιασμός σου φίλε αν κρίνω από τις λέξεις που χρησιμοποιείς (αρλούμπες, ναδα, σπούρτα, κλπ.) είναι για τα καρναβάλια. Κάνε υπομονή. Οι αποκρές θα έρθουν σε λίγο φανιάη ε φανιάη.
Περιμένω από σας ενεργό συμμετοχή στην πολιτική Θα βρείτε φως.
Να μην σας δω με σταυρωμένα τα χέρια. Με το Σταυρό στο χέρι ΝΑΙ!
Προς χάρην ιστορίας ο Κολομβιανός Nicolás Gómez Dávila ήταν ένας από τους σημαντικότερους “παραδοσιοκράτες” συντηρητικούς στοχαστές του 20ου αιώνα και ένας από τους μεγαλύτερους αντίπαλους της νεωτερικότητας (“αντιδραστικό” αποκαλούσε ο ίδιος τον εαυτό του).
Γόνος πλούσιας οικογένειας απέρριψε προτάσεις να συμμετάσχει στην πολιτική και προτιμούσε να περνάει τον χρόνο του στο σπίτι του στην Μπογκοτά μέσα στην τεράστια βιβλιοθήκη του με τους 30.000 τόμους, με τη συντροφιά της οικογένειάς του και λίγων στενών φίλων, χωρίς εφημερίδες και τηλεόραση και κάνοντας ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις. Αν ο κ.Νταβιλα ήταν φτωχός σίγουρα δεν θα επέλεγε να ζει έτσι κι ίσως η αποψή του για την πολιτική να ήταν διαφορετική..
Εξαιρετικό άρθρο κ. Καάφαση. Ευχαριστούμε από καρδιάς.
Δίκιο έχεις.
Ωραίος Χρήστο.
Με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας, το σκηνικό έχει στηθεί για τη συσπείρωση των ψηφοφόρων και όχι για την ουσία και πιστεύω μόνο γι’ αυτό.
Βεβαίως η πολιτική (αρχαία τέχνη) χρειάζεται, αφού χωρίς αυτή δεν λύνεται τίποτα και αφού μπορεί και έχει διάρκεια ζωής αιώνων.
Τα άρθρα του κ. Καφάση αποτελούν μια όαση στην έρημο του λόγου (και όχι μόνο του πολιτικού)της εποχής μας. Είμαι περήφανος που είναι συμπολίτης μας.
Ενώ η Χρυσή Αυγή….
Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα φιλαράκι! Τι θα πει “ενώ η χρυσή αυγή”; Τι παίρνετε ρε μάγκες και δεν μας δίνεται και μας;
Το μονο που βλέπω είναι το απωθημένο Ειπε να γράψει και αυτος κάτι για να δειτε ποσο σπουδαίος είναι !!
Για φανιάη σε κόβω και σένα όπως είπε ο άλλος παραπάνω.
Οι επόμενες εκλογές με απλή αναλογική είναι εξαιρετική ευκαιρία να τελειώσουμε την πολιτική σαπίλα.